Συχνά αλλά κάθε φορά η ανακάλυψη φαίνεται

ολοκαίνουργια σαν μην έχει ξαναγίνει ποτέ
ότι οι άλλοι, ο άλλος απέναντί μου ή δίπλα μου
πίσω από το πρόσωπό του, που δεν είναι χάρτινο
πίσω από τις κινήσεις των χεριών του,
που δεν γίνονται μόνον για να τις βλέπω εγώ
πίσω από τη φωνή του, που δεν βγαίνει μόνον
για τα δικά μου αυτιά
πως ο άλλος είναι εκεί και σκέφτεται,
και αισθάνεται και υπάρχει,
ανεξάρτητα από την παρουσία μου.
Ανακαλύπτω
πως ο εσωτερικός του κόσμος,
στον οποίο δεν έχω παρά ελάχιστη πρόσβαση,
είναι πιθανότατα σαν τον δικό μου
πως καταλήγει σε αποφάσεις όπως εγώ
πως πονάει, πως ζηλεύει, πως προσδοκά,
πως σχεδιάζει, πως στενοχωριέται, πως χαίρεται
πως με σκέφτεται, όπως εγώ.

Συνειδητοποιώ, αλλά ύστερα το ξεχνάω πάλι
και γι' αυτό χρειάζεται να το ξαναανακαλύπτω
πως πάνω στη σκηνή δεν είμαι μόνον εγώ
και, κυρίως, πως έχω κοινό
κοινό που με αγαπάει
(το μίσος του δεν με ενδιαφέρει αυτήν τη στιγμή).
Ξεχνάω, δυστυχώς, συνέχεια, πως η παρηγοριά
είναι δίπλα μου,
όπως και η ευθύνη και το βάρος της –
αυτά τα δυο δεν τα ξεχνάω εύκολα.
Ξεχνάω, όμως, δυστυχώς την παρηγοριά και είναι
κρίμα.
Ξεχνώ την ομοιότητα και αυτό είναι αλαζονεία.
Ξεχνάω τις παράλληλες πορείες και, κυρίως,
τις διασταυρώσεις.
Πώς μπορώ;
Μέσα στο θέατρο του νου μου, μόνος ηθοποιός
και θεατής, μόνος, μοναχικός και απορροφημένος
δεν θα προλάβω, έτσι που βαδίζω, στα τυφλά,
να νιώσω τον τρόμο του άλλου,
πολύ κοντά στον δικό μου
τη δίψα του άλλου για συντροφιά,
πολύ κοντά στη δική μου
αλλά και την ανάγκη του για αποδέσμευση,
το ίδιο αληθινή με τη δική μου.
Δεν θα προλάβω, αν συνεχίσω να ξεχνάω τις προηγούμενες
ανακαλύψεις μου.
Δεν θα προλάβω να καταλάβω τι είμαι εγώ, τι είναι
αυτό το εγώ, πού στέκεται, πώς πορεύεται, γιατί
παραπατά και απογοητεύεται.
Ανακαλύπτω
πως οι άλλοι με κοιτούν με μάτια ίδια
με τα δικά μου, αλλά εγώ δεν τους βλέπω.
Δεν τους βλέπω πάντα.
Δεν τους βλέπω τις περισσότερες φορές.
Τους βλέπω λίγο, στιγμιαία, επιφανειακά.
Τους βλέπω όσο μου χρειάζεται, όσο νομίζω πως μου χρειάζεται.
Τους βλέπω όσο μπορώ.
Να μπορέσω κι άλλο. Να προσπαθήσω κι άλλο.
Να ξεχνάω λιγότερο. Να μην ανακαλύπτω συνεχώς τα ίδια.
Γίνεται; Φοβάμαι πως δεν γίνεται.
Δεν γίνεται πάντα.
Δεν γίνεται τις περισσότερες φορές.
Γίνεται λίγο, στιγμιαία, επιφανειακά.
Γίνεται όσο νομίζω πως μου χρειάζεται. Όσο μπορώ.

Twitter