ΤΟ ΑΜΕΘΥΣΤΟ ΜΕΤΑ

Αγριεμένο όνειρο
Αδιάφορη θάλασσα

Διέσχισα πάλι τη Νύχτα σπουδάζοντας
Τα μεσονύκτια σ' Εσένα
Κι η Νύχτα ένας προδότης
Του βάρους των συγκινήσεων
Που ταμίευσε μοιραίο Πρωινό...
Τ' όνομά Σου προφέρεται με καθαρό Οξυγόνο!...

Αγριεμένο όνειρο
Αδιάφορη θάλασσα

Πώς να εξημερώσω τη θάλασσα που γέννησες λέγοντάς την;
Ω, μυρίζω τα Ανεπίστρεπτα!
Ευδόκησε να γεννηθεί Πρωινό
Κι όλα τα επόμενα θα πάσχουν αναιμία
Απελπισμένα για αιμοδότη.

Πόση ακινητοποιημένη σιωπή;
(γιατί δε μας κατάπιε;)

Αγριεμένο όνειρο
Αδιάφορη θάλασσα

Απίστησα μες στην ακινησία
Και να σε προφέρω ακόμη βυθίζομαι!...
Γίνηκες χώρα μέσα μου
Κι εκτοξεύεις ατσάλινη συγκίνηση
Για να ραγίζουν οι παλμοί!

Θ' απομείνω στο Μετά μας
σ' αυτό τ' αμέθυστο Μετά
Τραγούδι μέθης κι αυταπάτης
Πίσω απ' τ' αρώματα που εξαπολύεις

Να τρέχω
ματαιόπονη γελοιογραφία
ευθυγράμμισης με τον Ήλιο

Μα στέρξε
στέρξε ένα μεθυσμένο Τώρα
ασώματο απ' την απόγνωση
ραγιά της ονειροφαντασιάς
Έστω ένα,
Τώρα
Ανυπάκουο στην τάξη του Κόσμου
Έστω
Μια Νύχτα
με παράλληλες τις ανάσες μας
δεμένες κόμπο στην οροφή.
Θολωτή διασταύρωση βουβών εισιτηρίων!

ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΩΣ ΤΩΡΑ

Ω, πόσο εύστοχα μπλεγμένες οι αφετηρίες σε συναγωγές ανθέων που να μοιάζουν με εύστοχο κατάπλου, όμως τα Ωμέγα σαρκαστικού απόπλου κάθονται ήδη στην εξέδρα του θεάτρου, χειροκροτώντας.

ΚΑΤΟΨΗ ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΑΣ

Οι προδιαγραφές ήδη δοσμένες!

Αδύνατο το κώλυμα να βρει τόπο,
να πατήσει,
να αναρριχηθεί μέσα μου.
Έπλασα ξεφτισμένα όλα τα σχοινιά,
οξειδωμένο κάθε κρίκο,
για ν' ανθοφορούν ταξίδια
μια και
ΕΙΜΑΙ ο ηδυπότης των σχισμένων ορίων
ο προγραμματισμένος των προσκλήσεων
το απ' τη μήτρα έρμαιο-λάτρης τους
ο δεξιοτέχνης διαιτητής τους
καθώς
αν πάρουν ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ να γέρνουν
από τη μια πλευρά του ταξιδιού,
ως εθισμένος πλους ακτογραμμής,
κίνδυνος να χαθούν ή να ψευδορκήσουν
οι ρεμπαλδικές τουλάχιστον πόρπες που μας πρέπουν
και που εύστοχα Άγριοι εμείς,
δυνατοί,
φορούμε και καρφώνουμε!

Ω, κάθε σήμερα η σκηνοθεσία είναι Όλα
και κάθε πού παντού!

Έλα! Αφουγκράσου!
ΗΔΗ, περνώ τον πόνο κομποσχοίνι στον καρπό μου
και κομπολόγι στα χέρια μου η ηδονή
μια που λέω Όχι στα χείλη σου,
στην ορυγματική τους γεύση,
που απουσιάζω
απ' τη σιελώδη δερματοστιξία της γλώσσας σου
που ομνύω μόνο στον Απόπλου
–αταλάντευτος παιγνιολάτρης–
ώστε το απόθεμα του παιγνίου και του κομπολογιού
να σκάσει ΖΩΗ στα πρόσωπά μας
ή στα... μούτρα μας,

κι ο επόμενος χρόνος
όταν θα έχει συντελεσθεί η τωρινή μαεστρία
θα είναι το ΑΚΑΡΙΑΙΟ
που θα σοδιάσει
Το χωρίς αιδώ
Χωρίς σκέψη
χωρίς κάλυψη

ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ ΕΓΓΥΤΗΤΑ

Όσο απουσιάζεις
τόσο αληθεύω
Μυρίζεις ολάχνιστος ανυπαρξία
Όπως σ' έναν πολικό Φλεβάρη από τη γέννα του κουτσό
Μια μεθυστική πνοή οπώρας καλοκαιριού

Όσο απουσιάζεις
τόσο παλμογραφείς διασταυρωμένες ρίζες δίψας και λιμού
να σε κοιμηθώ
να σε πλαγιάσω

Αληθινά μαεστρική μπαγκέτα απονεύρωσης
Που όταν υψώνεται βουβαίνει εγκάρδιες εκστρατείες μεσημεριών
Και χαμηλώνοντας σπιθίζει ήχο γιασεμιών και κυκλάμινων
Στην αόρατη κυκλική γιορτή τού κρυ
φτού σου

Οργιαστικά λαμπροφορώντας σαβανωμένη νηνεμία
Σαν θάλασσα που ακκίζεται ψευδομαρτυρώντας γαλήνη
Με συνδαιτυμόνες όλους τους αλλόφρονες κακόφωνους
Που μεταβάλλονται σε Κανέναν φαιόχρωμης δικαιολογίας

Μα ναι. Αφού δεν ανασαίνεις, ζεις!
Αφόντας σφήνωσες στην απουσία πυρετό προικίζεις τον ύπνο!
Αίμα τις νύχτες εκσπερματίζεις!
Γιορτές θυελλοδοτείς ακατανόητες!

Πάντα θ' απουσιάζεις.
Προσφιλές του φιλιού σου ενδιαίτημα
Ωρολογιακό κενό που αγκαλιάζει

Έξω πάντα θα είσαι.
Μια στεναχώρια δροσιστική
Να κρέμεται πανσέληνος
Στην έρημο αφυδατωμένου λάρυγγα

Αφού δεν ανασαίνεις, ζεις!
Τσαμπί σταφύλι αετονύχι
Το πάντα τού αλλού σου
Μια γεύση πρόκας το γλείψιμο της γλώσσας
Σε λιμενοβραχίονες λαχτάρας τρικυμισμένης

Είναι τα χείλη σου δωρίζοντας ρίγος στον λαιμό μου
Ή η ανυπαρξία τους που με κάνει να καίω;

Πόσο ορθά απουσιάζεις!
Μεθυστικά!
Ευφρόσυνο ποτάμι σιωπής στα ουρλιαχτά
Άφθαστη γεωμετρία κενού! Ασύγκριτη δροσιά μου!
Ρυμοτομεί καταπατημένους φράχτες προσμονής
Πολεοδομεί πολυώροφα σεισμόπληκτα όνειρα

Απροσάρμοστε εραστή, κλεψίγαμε
Ασυντόνιστε
Ασυνάρτητε
Μαθηματικά νυχοπατείς φανέρωση
Κλασματικές ζαλάδες καβαλικεύοντας
Έτσι που να παρθενεύω για να σε κυνηγώ ξανά
Ε λοιπόν, τ' ομολογώ: άφαντος ομορφότερος λάμπεις!

Ωστόσο, κάνε μας τη χάρη
Αγάπα με
Λι
γό
τε
ρο
Όχι με τόσες άδειες νύχτες
Όχι με τόσο εγκαυματικό κενό

Ο Στάθης Κομνηνός σπούδασε κλασική φιλολογία, αρμονία και αντίστιξη (υπό τον καθηγητή Σπύρο Γαρδικιώτη) και ελληνική μουσική στη σχολή του Σίμωνος Καρά «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΔΙΑΔΟΣΙΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ». Έχει παράλληλη συμμετοχή σε μουσικολογικές έρευνες και μουσικές εμφανίσεις. Αρθρογραφεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Κάνει βιβλιοπαρουσιάσεις και βιβλιοκριτικές. Έχει συμμετοχή σε επιστημονικά συνέδρια και πραγματοποιεί ομιλίες σχετικά με την ποίηση, τη φιλοσοφία και τη μεσανατολική πολιτισμική παράδοση. Μεταφράζει από 12 γλώσσες. Μεταφράσεις του υπάρχουν σε πολλούς εκδοτικούς οίκους. Γράφει ποίηση, θέατρο, δοκίμιο, φιλοσοφία.

Twitter