Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας / Alexios Mainas

μετάφραση: Ελένη Γαλάνη

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

(«Αυτή είναι μια ερωτική επιστολή – σε ένα κακό όνειρο», LeonoraCarrington)

Δεν κοιμάται
γιατί κάθε που γέρνει στα δεξιά της η πόλη από κάτω της
γέρνει στα αριστερά. Το τραγούδι της  
την κρατάει ξυπνητή. Την πνίγει  
όπως το κάλεσμα της Σειρήνας στη θάλασσα.

Δεν κοιμάται
γιατί τα λόγια που ποτέ δε θα ειπωθούν
πλημμυρίζουν σε κύματα φωτιάς το κεφάλι της μέσα σε τόση νύχτα.
Γιατί μες στο σκοτάδι μόνο είναι αληθινά ορατή η ζωή.  

Δεν κοιμάται
γιατί ξενυχτώντας κατασκευάζει από τις λέξεις
πλοία μεγαλειώδη και πλοία μικρά  
που μέσα τους διασχίζει το ποτάμι ως πέρα μακριά
κι ύστερα χάνονται το ένα μετά το άλλο όπως δάκρυα μες στη βροχή.
Κι η θάλασσα δε φαίνεται.    

Δεν κοιμάται
γιατί στα όνειρα μπορεί ν’ ακολουθεί τους άστεγους,
τους εκτοπισμένους. Κι όλα τα πράγματα που προσπαθεί να μη θυμηθεί.
Κι είναι τα όνειρά της το μόνο σπίτι τους κι
όταν κάνει να τ’ αγγίξει είναι ίσκιοι σκοτεινοί. 

Δεν κοιμάται
Ξάγρυπνη περιμένει να υποδεχτεί το πτώμα του κορακιού που αιωρείται ανάμεσα στον εαυτό της και στη μέρα. 

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ 

Πήγαινε για ύπνο κι ονειρέψου
μες στο νυχτερινό γιασεμί λευκά πέταλα ολόδροσα
που εκείνους τους λιωμένους της έρημου αμμόκοκκους
–τα μάτια σου–      
μεταμορφώνουν σε κύματα ορμάνε σε ταρακουνούν.
Μια θάλασσα των Σαργασσών πελώρια
με αφροκορυφές και κυματισμούς,
το σώμα σου, λικνίζεται καθώς φλόγα κεριού.
Ακολούθησε τον κύκλο της παλίρροιας
–τα βήματά σου–     
θα συναντήσεις τον εαυτό σου τη μέρα εκείνη
που το θαλασσινό αλάτι τσιμπούσε
τα χείλη μας αντί για το νερό της βροχής.
Ονειρέψου μέσα σε συμπόσια
από ροδάκινα ζουμερά. Ξέχασε τη γεύση την πικρή
τα βότανα του έρωτα.
Ξύπνησε, ή πέσε να κοιμηθείς.
Είναι αυτή η μόνη αλήθεια μου – κι αλήθεια ποιος μπορεί ποτέ με σιγουριά να πει
ποια είναι η αλήθεια;   

ΕΙΚΟΝΕΣ 

(Με τον τρόπο του H.D.) 

Εκείνη τη μέρα δε γράφτηκαν ποιήματα.
Πάει να πει η ποίηση ήταν εκεί όμως τίποτα δε γεννήθηκε από την ποίηση.
Θαμπό φως τσακίστηκε πάνω στα φύλλα
έπεσε στο δέρμα μας γύρη,
ολόχρυση
ευωδιαστή.
Ήμουν η Ευρυδίκη που απελευθερώθηκε
από τον Κάτω Κόσμο, ένας μύθος που γράφτηκε απ’ την αρχή.
Πάει να πει ο μύθος ξαναγράφτηκε αλλά μόνο από εμάς.
Η άνοιξη κουλουριάστηκε ολόγυρα απ’ τις αισθήσεις μας, οι σκιές των δυο μας μαζί
μεγαλύτερες από τη σκιά του καθένα μας χωριστά, το μαυροπούλι – 
απ’ όλα τα μαυροπούλια – το μοναδικό πουλί που ποτέ
τραγούδησε.
Γιατί αργοπόρησε τόσο πολύ για μας το σούρουπο;  
Ήθελα τα αστέρια
για ένα ποίημα.
Πάει να πει η ποίηση ήταν στο δέρμα σου
αλλά δε γράφτηκαν στίχοι.
Απαλά ήρθε αντί για την ποίηση η βροχή
κι εγώ κοίταζα τις λέξεις
καθώς ξεπλένονταν
βουβές.   

~~ ** ~~     

INSOMNIA 

(“This is a love letter to a nightmare” – Leonora Carrington) 

                                        She doesn’t sleep
because she rests on her right side and the city,
underneath her, rests on its left. Its song
keeps her awake. Drowning her
like the siren call of the sea.

                                        She doesn’t sleep
because words that will never be spoken
flood her mind in hot waves, taking advantage
of the dark. All life
can only be seen clearly in the dark.

                                        She doesn’t sleep
because she lies awake sculpting the words
into boats, tiny and majestic
as they carry her downriver, lost one by one
like tears in the rain. She never sees the sea.

                                        She doesn’t sleep
because in dreams she can follow the homeless,
the displaced; all those things she has cast
aside. Her dreams are their only home,
but when she tries to touch, they are shadow.

                                        She doesn’t sleep.
She stays awake to greet the carrion crow that hovers between her
and the dawn. 

LULLABY  

Go to sleep and dream
in night-jasmine
white petals that cool
these molten desert sands
–your eyes–
into waves that rock you.
A wide Sargasso sea
of ripples and blooms,
your body swaying
like a candle flame.
Follow the circle of the tide
–your footsteps– 
and you will meet yourself on that day
when sea salt stung
our lips instead of rain.
Dream in feasts
of spiced peaches; forget the taste
of love’s bitter herbs.
Wake, or don’t wake.
My only reality – but who can ever say
what is real?

IMAGES

(After H.D.) 

There were no poems written
that day.
That is, there was poetry,
but nothing became of it.
Shallow light crumbled through leaves,
falling on skin like pollen,
honey-gold
perfumed.
I was Eurydice freed
from the underworld, a myth rewritten. 
That is, it was rewritten,
but only by us.
Spring curled itself
around our senses, our combined shadows
longer than one alone, the blackbird –
out of all the blackbirds – the only one
who sang.
Why was dusk so slow
with us? I wanted the stars
for a poem.
That is, you had poetry on your skin,
but no poems were written.
Rain came softly instead,
and I watched the words
wash away.

Η Έλοντι Μπαρνς (Elodie Barnes) είναι συγγραφέας και κειμενογράφος. Κείμενα μικρομυθοπλασίας και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και είναι (μαζί με την Erin Calabria) μία από τις δύο νικήτριες του βραβείου Sundog Lit 2020. Είναι συντάκτρια και συντονίστρια δημιουργικής γραφής στο Lucy Writers Platform (όπου και δημοσιεύτηκαν πρώτη φορά τα παραπάνω ποιήματά της) καθώς και συνεκδότρια στο What the Water Gave Us – ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από το Συμβούλιο Τεχνών της Αγγλίας, στο πλαίσιο του οποίου ανθολογεί κείμενα νέων γυναικών συγγραφέων και συγγραφέων με μεταναστευτικές καταβολές. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει μια συλλογή διηγημάτων.  

Twitter