ΚΑΠΟΥ ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ

Πέρα μακριά,
από τις λεωφόρους των επωνύμων
με ήχους εκκωφαντικούς
η απόγνωση χαράσσει βαθιά
τους δρόμους των φτωχών.

Μήτε ένα βλέμμα έξω από τον δικό τους ουρανό.

Και η βροχή γεμίζει τους λάκκους
και όταν γαληνεύει,
δάκρυα των παιδιών μαζεύονται
για τα χαμένα τους παιχνίδια
στην άμμο της ερήμου.

ΠΑΡΟΔΟΣ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ

Τι ζωή κι αυτή
στην ίδια ταράτσα
με τα νωθρά περιστέρια
που δεν πετάνε πια.

Χρόνια τώρα να αγναντεύεις
χειρονομίες και ίχνη αγαπημένων
που δεν ύψωσαν κεφάλι
για να σε δουν,
μήτε σου έγνεψαν ποτέ με ευγένεια
καθώς έσκυβες προς τη λιτανεία
των πλανεμένων οδοιπόρων
από το ετοιμόρροπο ικρίωμα.

ΠΛΑΪ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Κάθε χειμώνα οι ποιητές
αφήνουν τα βουνά για τη θάλασσα.

Σβήνοντας τα μολυσμένα ίχνη της αμμουδιάς
από τους παρείσακτους,
αρχίζουν τις σπονδές στις παλιές αγάπες
που τις πήραν κάποτε τα καΐκια
για να τις ρίξουν στον βυθό.

Τα τραγούδια που θα ακουστούν κι εφέτος
είναι η μόνη ανταπόδοση, το ιερό ίχνος,
για το αιώνιο συναίσθημα,
κάτι σαν βήμα της ψυχής
που δεν θα σβήσει,
έτσι κρυσταλλωμένο
στην αλλαγή του χρόνου.

ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

Έζησες πολύ σ’ αυτό το σπίτι.

Άφησες όμως τα ίχνη σου παντού
ίσαμε ψηλά στους τοίχους
για να μην τα φτάσουν ποτέ
οι καινούργιοι ένοικοι
και τα σβήσουν.

ΝΟΙΚΙΑΣΜΕΝΟ

Στο στρατόπεδο που ζεις,
νουθετείς και αναπνέεις
βρίσκεται σε υπόγειο.
Μόλις που ακούγονται τα τραγούδια
του βιολιτζή από τη μάντρα του λυκείου
επί της γωνίας Φιλολάου και Αριστογείτονος.

Όσο και να προσπαθείς,
τόσο η σκάλα της κατάβασης σε προδίδει
και όλοι οι πλανεμένοι του κόσμου,
στριμωγμένοι στο βάθος,
πίσω από ένα έδρανο.

Πουλώντας κι αυτή τη φορά
το ίδιο κομμάτι ψωμί
νόμισες πως πάτησες τάχα,
έστω και για λίγο,
το φθαρμένο χαλί της φήμης.

ΚΑΤΑΚΟΙΤΟΙ

Γέρασα μαζί σου, μάνα.

Συμπλέουν οι ζωές μας και όχι τα κρίματα.
Οι κοινές μας ασθένειες μετρούν άχαρα χρόνια.
Να μιλήσω θέλω για την αλήθεια μας,
για όσα είδα και μελέτησα,
επενδύοντας σε ανθρώπους
που παριστάνουν πως μου μοιάζουν.

Ανάλογα με τις διακυμάνσεις της διάθεσης
και τις αξίες που θέτουν σε βιβλία και πρόσωπα,
πιστεύουν στην πάγια αλλαγή του χαρακτήρα
προς το καλύτερο, ενώ επιδιώκουν
της αίσιας στιγμής
τις παροχές και τα κρυφά δώρα.

Ένα σκουριασμένο ποδήλατο
μια μπάλα ποδοσφαίρου,
σκόρπια ξύλα, σιδερικά,
λιάζονται εδώ και χρόνια
στην ίδια ταράτσα.

[Από την αδημοσίευτη συλλογή Εικόνες από έναν επιπλέοντα κόσμο]

Γεράσιμος Δενδρινός (1955-). Έργα: 1] Ένα πακέτο Άρωμα, Κέδρος 1995, 2] Απέραντες συνοικίες, Κέδρος 2001, 3] Χαιρετίσματα από το νότο, Κέδρος 2003, 4] Άλκης, Μεταίχμιο 2003, 5] Ματίας ντελ Ρίος – Ημερολόγια, Κέδρος 2006, 6] Φραγή εισερχομένων κλήσεων, Μεταίχμιο 2006, 7] Άβατοι Τόποι, ποιήματα, (.poema..) 2015 και 8] Βήματα σε λιθόστρωτο, Διάπλαση 2018. Από το 2004 είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Twitter