Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας

ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Βοριάς. Να ’ρθω κοντά σου ν’ απαγκιάσω.
Σιγή. Μη σταματάς να μου μιλάς.
Βροχή. Να μπω στο σπίτι να στεγνώσω.
Μόχθος. Να ξαποστάσεις σε καλώ.
Ερμιά. Να γέρνω και να με στυλώνεις.
Θλίψη. Κι όμως εγώ χαμογελώ.
Φόρτος. Μαζί μισό-μισό το βάρος
όσο βαδίζουμε στο μονοπάτι αυτό.

Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ

Ο αγαπημένος άλλαξε
σε σχήμα, σε χρώμα
μετά από διαδοχικές νεκραναστάσεις
άλλαξε σε λέξεις, σε μνήμες –
το πιο επίπονο είναι οι αλλαγμένες του μνήμες.
Τι παραμένει λοιπόν;
Η φωνή του σίγουρα, ακόμα κι όταν είναι αόρατος.
Κάποτε και μια σπίθα στο βλέμμα
εάν τυχόν εμφανισθεί. Σπάνια πια.
Αυτό που παραμένει
αδιαφορώντας για τις αλλαγές
και τις διαδοχικές νεκραναστάσεις
αυτό που διατηρεί αναλλοίωτα οσμή και σχήμα
λέξεις που ειπώθηκαν για πάντα και
μνήμες ανεξίτηλες
είναι η αγάπη μου για το παλικαράκι
ως πριν το θάνατό μας.

Η Λεία Χατζοπούλου-Καραβία γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Θέατρο, Κλασική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο (1972) και υποστήριξε Διδακτορικό Συγκριτικής Γραμματολογίας με θέμα «Οι Ερινύες επί σκηνής στην οικογένεια των Ατρειδών» στη Σορβόνη (1992), που εκδόθηκε στα γαλλικά το 2018. Σπούδασε επίσης ξένες γλώσσες. Δίδαξε αγγλικά και ισπανικά, καθώς και θέατρο σε δημόσια σχολεία. Διεύθυνε το Θεατρικό Εργαστήρι Νέας Σμύρνης (1984-2019). Έχουν εκδοθεί 84 βιβλία της: ποίηση, πεζογραφία και θέατρο. Πολλά θεατρικά έργα της μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες και μεταδόθηκαν ή παρουσιάστηκαν εκτός Ελλάδας (μεταξύ τους και στο Εθνικό Θέατρο Σάμι, Βόρειας Νορβηγίας) σε μετάφραση Σάμι, με το αγγλικό κείμενο σε προβολή.

Twitter