«Νέα ποιήματα για την ποίηση» – Αφιέρωμα σε «ποιήματα ποιητικής» (II)
επιμέλεια/συντονισμός αφιερώματος: Αλέξιος Μάινας
Ολοκληρώνουμε το αφιέρωμα με το 2o μέρος, φιλοξενώντας και εδώ νέα, αδημοσίευτα ποιήματα με θέμα την ποίηση.
Γιώργος Αλισάνογλου
[ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΕ ΤΟΝ Χ.Λ. ΜΠΟΡΧΕΣ ]
Είμαι αυτός που ξέρει πως άδικα παλεύει / σαν κι εκείνον που μάταια κοιτάζει μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη / κι ακολουθεί την αντανάκλαση της ζωής του προς τα πίσω / γράφω συνεχώς το ίδιο ποίημα – γράφω την Ιθάκη κοντά στο αυτί σου για να εννοήσεις πόσο ολότελα βαθύτερη είναι η ζωή όταν ακούγεται στη σιωπή / είμαι εκείνος που ξέρει πως άλλη τιμωρία από τη γραφή δεν υπάρχει, ούτε άλλη συγγνώμη ούτε επιστροφή / είμαι κάποιος που δεν είναι κανένας / εκείνος που κέρδισε όλες τις μάχες στον πόλεμο δίχως σπαθί, μα με τη σιωπή του. είμαι σιωπή – ο αντίλαλος – της – λήθης – τίποτα.
Κατερίνα Αυγέρη
ΛΙΒΑΝΙ
Το φανελάκι μου μυρίζει λιβάνι.
Δεν ξέρω αν φταίει το δέρμα μου ή το μαλακτικό.
Ίσως φταίει που φυλάω στο στήθος μου σβησμένους στίχους.
Θα κρεμάσω τον βαφτιστικό σταυρό μου να ξέρουν όλοι
πού θάφτηκαν τα ποιήματά μου.
Σωτήρης Π. Βαρνάβας
ΜΕΤΡΩ
Συγγράφω ποιήματα.
Συλλέγω ποιήματα.
Αρχειοθετώ
Ταριχεύω.
Τρέμω μην κάποιο ζωντανέψει ξανά
Καλύτερα λέω ν’ αφήσω τους στίχους
έξω απ’ το μετρό.
Γεράσιμος Βουτσινάς
ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΜΕΣ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Λοιπόν δεν έχεις άδικο
τίποτα νέο δεν έπλασες
οι λέξεις ήταν ήδη εκεί
χόρευαν μόνες σε χώρα κατόπτρων
κι εσύ μ’ έναν μαγνήτη μάζεψες
ωκεανούς από αστέρια και λάσπη
και μ’ ένα επιστόμιο φλογέρας για καλούπι
λείανες την πλήξη σου σε στίχο
εν μέρει μεταχειρισμένο.
Βάλια Γκέντσου
[ ARS MINOR ]
(στον Λάμπρο Πορφύρα)
Στις κρύπτες
ασκητεύουν μικρές λέξεις
ελάσσονες κλίμακες
σε ύφεση
Έτσι
να κρατείται ευλαβικά
η διαβάθμιση στο ιερατείο
ποίηση σκυφτή
Εντούτοις
επιθυμώ όλο και συχνότερα
να ρουφήξω πρωτόγαλα
από δακρυσμένους μαστούς
γερασμένων πραγμάτων
Εκείνα
ασφαλώς γνωρίζουν
να προσεύχονται
σε συνθήκες πολέμου.
Άννα Γρίβα
ΗΤΑΝ Ο ΟΜΗΡΟΣ ΤΥΦΛΟΣ;
Όποιος φωτίστηκε
από τον μυστικό πλανήτη της ποιήσεως
πρέπει στη Μούσα του
σπονδή ελάχιστη να δώσει:
αν είναι άντρας θα δώσει τα μάτια του
για να πλανιούνται ολόπτερα
στου παρελθόντος και στου μέλλοντος την άβυσσο
γυναίκα αν είναι θα δώσει τα σπλάχνα της
για να απλώνεται το σώμα
να μαλακώνει τον θάνατο σε μια αγκαλιά.
Marija Dejanović (Μάρια Ντεγιάνοβιτς)
μετάφραση Θάνος Γώγος
Άσε με να σου πω ένα μικρό ποίημα
αληθινό και μάταιο
όπως ένα σαλιγκάρι σε μια ρώγα
***
Τα πουλιά κουβαλούσαν το κεφάλι σου
και από το στόμα σου τα γράμματα φτερούγιζαν
ήταν άδειο όταν το έριξαν
και κύλησε σε μένα.
Διώνη Δημητριάδου
ΣΙΩΠΗ
Λυπηθείτε τον ποιητή!
Μέσα από κλειστά παράθυρα πρόλαβε να μιλήσει
για το ελάχιστο του κόσμου.
Και τώρα του ζητάτε
το άχθος του να σύρει λίγο πιο πέρα.
Τοίχο βρίσκει.
Και σιωπά.
Ευσταθία Δήμου
ΔΥΟ ΧΑΪΚΟΥ
I. Το τέλος του ποιήματος
Πάνω στο χαρτί
το ποίημα στεγνώνει.
Εξατμίζεται.
II. Τ’ απομεινάρια
Κοιτώ με πόνο
όλα τα ποιήματα
που ’μειναν λέξεις.
Νίκος Ερηνάκης
[ Η ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ]
Με πρόφτασε ο άνεμος σαν ξένο
κι εκείνη τρέμει μες στο καλοκαίρι
βαρούν τα μαύρα ρούχα ακόμα
κι απομένουν κάποιοι νόμοι να πατήσουμε
κάποια ψιθύρισε ένα ψέμα
θα ’ναι η ισχύς της απαλότητας
τι ριψοκίνδυνη η γλώσσα μας
θα ’ναι η ταραχή της τρυφερότητας
κάποιος έχασε το δρόμο του
οι υπόλοιποι ακόμα περπατούν
ξύπνημα δεύτερο δεν θα χαράξει
η λευκή σελίδα
λευκή σημαία μου
ή ο λόγος θα σωθεί ή το σώμα.
Νικόλας Ευαντινός
ΜΙΛΑΕΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΓΑΒΓΙΖΕΙ ΑΔΕΣΠΟΤΟ
Αχ και να επιβεβαίωνα τον Εμένα
Κλέβοντας
Πετάγματα κύκλια
Χελιδονιών!
Μα αφού δεν μπορώ,
Ας τον χτίσω
Στη γύρα της παγωνιάς
Στο ενδεχόμενο να με πατήσει ρόδα
Να με λιντσάρει μια φοβική αγέλη
Στο όνειρο πως
Το σκοτεινό προφίλ μου
Με στόμα ανοιχτό
Μπροστά από την πανσέληνο
Αλφαβηταρίζει
Δίχως αλφαβητάρι.
Σάρα Θηλυκού
(ΑΥΤΟ) ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ
Αν με έχει κυριέψει μια μανία
να γράφω τώρα όλες μου τις λέξεις
είναι μόνο για να σε έχω κοντά μου
μαζί να ζούμε σε τέσσερις στίχους
άλλο πια δεν με νοιάζει τι μου κρύβεις
αφού εδώ όλα τα φανερώνω
ούτε με νοιάζει πια τι φανερώνεις
αφού τα πάντα μες στο ποίημα κρύβω
και δεν μπορείς εδώ να με πληγώσεις.
Λεωνίδας Κακάρογλου
ΠΡΟΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ
Μη θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια
Ανεπιστρεπτί ο χρόνος τα ρήμαξε.
Όσο για τη νοσταλγία τους
Ένα θαλάσσιο κήτος την ξέρασε
Πρωί του χειμώνα στα βράχια με τα κρινάκια.
Από τότε υποκρίνεται η νοσταλγία πως φύτρωσε εντός σας
Για να βασανίζει τους αναγνώστες και πιθανόν θαυμαστές
Πως όλα γίνονται στην ποίηση.
Μονάχα στη μεταφυσική ένα θαύμα αναζητά
Την καταγωγή του και υποκλίνεται
Στη λησμονιά.
Τασούλα Καραγεωργίου
Ο ΛΟΙΜΟΣ ΚΑΙ Η ΜΥΡΙΝΑ
Λοι]μῷ θανούσης εἰμὶ [σῆμα] Μυρίνης
Χαραγμένο στην πέτρα,
το αρχαίο μονόστιχο επίγραμμα,
Λοι]μῷ θανούσης εἰμὶ [σῆμα] Μυρίνης
(Της Μυρίνης που πέθανε απ’ τον λοιμό είμ’ ο τάφος).
Να θαυμάσουμε αξίζει την τέχνη της ποίησης,
πώς το ίδιο το μνήμα αποσπά απ’ τη λήθη το ελάχιστο
–της νεκρής μόνο τ’ όνομα και
την αιτία θανάτου–,
πώς το εἰμὶ ανασταίνει τη Μύρινα,
πώς χαρίζει μιαν ύπαρξη νέα
σ’ έναν ίαμβο αρχαίο κλεισμένη.
Ίσως έτσι ακουσθεί και η άλλη
–η υπόγεια του στίχου φωνή–:
«Την απαίσια λέξη λοιμός, μην προσέχετε άλλο»
»Να θυμάσθε μονάχα», μας λέει,
»την ευώδη ομορφιά της Μυρίνης».
Βίκυ Κατσαρού
ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ
Σε βράχο ανέβηκα. Οστό μονάχο
που ορθώθηκε στην πέτρα, γυμνό κεφάλι,
τα ποιήματα κρατούσαν τα μαλλιά μου, ήμουν ξένη
προ πάντων των αιώνων
κι ο θάνατος με ανέσυρε με αγκίστρι.
Χάρις Κοντού
ΠΟΙΗΜΑ
Με λιγοστά δεδομένα, με τα ελάχιστα,
Της μοναξιάς και του ανθρώπινου πόνου,
Καρφώνω τη σοφίτα των μαλλιών σου
Τον γρανιτένιο σου λαιμό
Και τα πλισέ ρίγη της πλάτης σου.
Η πλάτη του ποιήματος.
Η πλάτη των κοκάλων – των λέξεων ιστίων
που βρομάνε, που μοσχοβολάνε.
Αυτές οι λέξεις είναι σαν τριαντάφυλλα που τα πυροβολεί ο θάνατος.
Αυτά τα τριαντάφυλλα, ποίημα, σε επινοούν.
Ηλέκτρα Λαζάρ
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΠΟ Κ
Ακρωτηριασμένος / σκυλί / κύμα /
καθώς / κρέμεται.
Δημήτρης Λεοντζάκος
ΘΡΗΝΟΣ ΚΑΙ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΟΝ ΣΕΝΕΚΑ
Ήχος
είναι ένας γκρεμός
που μέσα του
δεν πέφτει λέξη.
Ελένη Λιντζαροπούλου
Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ
Το ποίημα είναι σαν το Ευαγγέλιο
Σαν το συνοδικό δόγμα
Σαν το γράμμα του νόμου
Δεν του αλλάζεις τις λέξεις
Δεν αντιστρέφεις τα νοήματα
Δεν χαλάς την σειρά και την τάξη
Εξαρτώνται ζωές από αυτά
Εξαρτώνται ακόμα και θάνατοι.
Ιωάννα Λιούτσια
ΑΜΝΗΣΙΑ
Το σώμα εκείνο βιάζεται
στη βράση κολλάει το σίδερο ή στη βιάση;
εκείνο έλκεται και μου ξυπνά μνήμες χαμένες
γιατί κι αν διατηρώ καλή τη πίστει σχέσεις μ’ όσους με πλήγωσαν
όταν μιλώ με σένα και γελάω
δεν είναι ότι ξεχνώ το παρελθόν μου
μα ότι ξέρω για πού το ’βαλε το μέλλον
Βλέπεις η ποίηση
αντίθετα από την ιστορία
γράφεται από τους ηττημένους.
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
ΠΟΙΗΜΑ, Η ΜΙΚΤΗ ΚΑΤΑΠΟΝΗΣΗ
Κάτω από τέντα χάρτινη ριγέ, η γλώσσα καταπίνει επτά σπαθιά
οι οδαλίσκες πνίγονται με τις πέρλες τους
λέξεις με νυχτερίδες στα μαλλιά ξεθάβουν αρμύρες βάλσαμο
σε πολιτείες άδεντρες.
Εδώ οι φωνές αντιστοιχούν σε κάποιο περιθώριο δαιμονικό
− πλάνη γλυκιά που ξεγελά κι αυτόν ακόμη τον φακίρη.
Κάποιος με ύφος και γυαλιά καθηγητή μιλά για τη μηχανική των θραύσεων
εξετάζει τη συμπεριφορά σωμάτων που έχουν υποστεί ρωγμές
ύστερα από εκκένωση ηλεκτρική ή κύμα σεισμικό.
Κάποτε, η υπομονή εργάζεται την αφαίρεση
άλλοτε θρησκεύεται την αρμονία του περιττού
μα πάντα σχίζει το καρδιογράφημα
όταν εισέρχεται η φιλαρμονική
ντυμένη ομίχλη γυάλινη
και κόκκινα σιρίτια.
Αλέξιος Μάινας
ΛΙΓΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΑΘΑΡΟΣ ΑΕΡΑΣ
(Ο θρόνος των αγέννητων.)
– Ίσως είμαι ποιητής, γιατί είμαι πένθος·
σε κάθε σου μειδίαμα θ’ ανθίζει ένα μαρτύριο,
της ψιθύρισε ο Κίρκεγκωρ καθώς περιδιάβαζαν
πριν χαθούν στην προμενάδα της όχθης.
Να, δες τα κρίνα και τα ρόδα, είναι γάντια·
μέσα σε κάθε ομορφιά ασκητεύει η απόγνωση,
γιατί και οι λέξεις έχουν ένα δεύτερο σώμα
έξω απ’ τα πράγματα που υποδύονται,
γιατί δίπλα στον αναίτιο κόσμο
υπάρχει ένας άλλος με τις πληγές του.
– Είσαι ποιητής, του απάντησε,
γιατί δεν θέλεις τίποτα να δεις
και όλα προτιμάς να τα μαδάς
και να τ’ αλλάζεις.
Αρτέμης Μαυρομμάτης
OF POETRY OF BRINGER OF LIGHT
Μαύρος Ήλιος Που Καίει
Όξινη Φωτιά Που Λάμπει
Κόκκινο Καρφί Που Μπαίνει
Σε Άδειο Μάτι Θεού.
Παναγιώτης Μηλιώτης
ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΠΟΙΗΣΗ
ΚΙ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ
Κι αν οι στίχοι μας
δε φτάνουν στα χείλη κανενός,
συνάδελφοι
μιας τέχνης υψηλής και περιττής,
ίσως φταίει που ’ναι κακοί κι άστοχοι οι στίχοι
όπως φταίει ο άνεργος
που χάνει μέσα απ’ τα χέρια του
το νούμερο του αληθινού συμμάχου του.
Κωνσταντίνος Μπούρας
ΑΔΟΛΕΣΧΙΑΣ ΑΝΑΠΑΥΣΙΣ
Παραμυθένια σιωπή
στα χρόνια της αποχής,
Του κρατήματος αναπνοής,
Του ξεστρατίσματος
Από την οδό της επικοινωνίας,
Της απωλείας, ήθελα να πω…
Κι οι εμπνεύσεις μπαίνουνε σε καραντίνα!
Αληθώς εσίγησαν επ’ ολίγον.
Αδολεσχίας ανάπαυσις…
Όσο για την ποιητική,
Θα αποκτήσει βάθος και ωριμότητα,
Αν επιβιώσουμε…
Μαριάννα Νικολαΐδου
ΟΔΗΓΙΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ – RESUMÉ
Βαρύγδουπες λέξεις «εκτός»
Μεστές νοημάτων «εντός».
Μην είστε υπερβολικοί
Η ρίμα… προαιρετική.
Στόχος: συναίσθημα αληθινό
Δίχως μελόδραμα φθηνό.
Μυθοπλασία επιθυμητή.
Τα ρήματά σας «εν αφθονία»
Τα επίθετά σας «εν απουσία».
Και τα διαβάσματά σας τα πολλά
εντέχνως βαλμένα, όχι χτυπητά.
Ζητάω αλήθεια εσωτερική
σοφά δοσμένη σα φυσική.
Γι’ αυτό στριμώχτηκα κανονικά
με τα μολύβια κάτω, σιωπηλά.
Ηρώ Νικοπούλου
ΔΥΣΚΟΛΑ
Αυτές οι λέξεις φτάνουν
ίσα να βγει η δύσπνοια της νύχτας
μόνο για να κυλήσει
πάνω μου η άμμος των ψιθύρων
δίχως σημάδια
Κάνω πως δεν ακούω
λόγια πουλιά χτυπημένα κατάστηθα
γι’ αυτό δεν θα πω ακόμα δυνατά
της ανάσας τον στίχο
Μόνο θα χαράζω επίμονα
σε χοντρά λεξικά σβησμένα
τα δύσκολα ονόματα του κόσμου
απ’ όταν αγαπήθηκε.
Γιάννης Η. Παππάς
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ, Η ΘΑΛΑΣΣΑ, ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΚΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
(στον Γιώργο Μαρκόπουλο)
Το ποίημα πρέπει να είναι δραστικό.
Να τρώει σαν το κύμα τον βράχο.
Σαν την σπιρτάδα του πορτοκαλιού
να τσούζει τα μάτια.
Η θάλασσα πρέπει να είναι δροσερή.
Να κολυμπάς γυμνός κάνοντας έρωτα
μαζί της ακατάπαυστα σαν έφηβος.
Ένα πουλί είναι το ποίημα,
που περιπλανιέται πάνω απ’ την απέραντη θάλασσα.
Κι ο ποιητής ένας φτωχός εκπαιδευτής πουλιών.
Σταμάτης Πολενάκης
ΚΑΜΙΑ ΕΠΟΧΗ
Καμία εποχή
δεν είναι εποχή για ποίηση
(κι άλλα παρόμοια)
Όσο διαρκεί η πάλη με τον άγγελο
όλο και σκοτεινότεροι θα γίνονται οι χρησμοί
που δίνει το μαντείο
της ποίησης.
Αλέξης Σταμάτης
ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ
Το ποίημα έσβησε με μια λάμψη τέλους
εκεί στο δέλτα της γραφής
ανάμεσα σε μικρά νέφη Αιγαίου
–έμοιαζαν με ρυτιδωμένες πέτρες ή με κολάζ του Ελύτη–
και σε βοτσαλωτά σκοτσέζικα δρομάκια που ’στριβαν
κατά τη θάλασσα
Κάπου εκεί
ανάμεσα στη δύση του Μυλοπότα
και την ανατολή του Calton Hill
–θυμάσαι την ψεύτικη Ακρόπολη;–
αποσύρθηκε
εγκατέλειψε
ακυρώθηκε διαμιάς
Το ακολούθησα όπως δραπέτευσε
πάνω σε μια διαλυμένη άμαξα
προς ένα μακρινό βαρομετρικό
όπου όλα
θεία κι ανθρώπινα
είναι ακόμη πιθανά
Αν πήγαινε κατά τ’ ανθρώπινα
τα πράγματα θα ’ταν αλλιώς
θα υπήρχε μια «δυνατότητα»
εκείνος ο βήχας του θεού
όπως γλυκά εξοικειώνει
Όμως το ποίημα είναι χρησμός τ’ ουρανού
δεν είναι πεπρωμένον
πήγε λοιπόν κατά τα θεία
– μόλις που πρόλαβα να το δω
να ηνιοχεί πάνω απ’ τα σύννεφα
πριν χαθεί αμόλυντο
όπως όλα που έξω από μας τελειώνουν.
Πέτρος Στεφανέας
ΠΡΟΑΓΟΡΑΙΟ
Σιωπή εντός του γραπτού
Ακούγεται ήχος πληρωμής
Τα αργύρια
Το είδος του ποιητικού καφενείου σπανίζει
Και το ποίημα-αναψυκτικό
Ο στίχος αυτός
Ένα επί ένα.
Λίνα Στεφάνου
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ
Το ποίημα είναι ένα μεγάλο μπλε μεταλλικό θηρίο στη μέση του κόσμου.
Ποιητής ο Δημιουργός Του.
Αν διαλέξει το σωστό καρφί όλα μπαίνουν στη σειρά τους.
Έτσι ανοίγει ο ουρανός και γυρνάει προϊδεασμένα ο κόσμος.
Μ’ αν καρφώσει μια λέξη σφήνα, λάθος, το σίδερο θ’ ακούσει να μουγκρίζει.
Ολόκληρο θηρίο για μια λάθος λέξη, μπλε, θα γκρεμιστεί παίρνοντας,
στη στιγμή, τον κόσμο από μπροστά του.
Νίκος Φιλντίσης
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Ο ποιητής
περιστρέφεται
στο πικάπ
η βελόνα πάντα
καρφωμένη
μέσα του.
Λίνα Φυτιλή
ΚΑΠΟΤΕ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Κάποτε οι δυνάμεις αδράνειας
σώζουν τη ρομφαία ανάμεσα στα δάχτυλά σου
κι ας αγνοούν πως ό,τι γράφεται
είναι ένα υγρό μεσημέρι σε καταστολή
που μετράει την απόσταση
από το σβήσιμο της παιδικής ηλικίας
μέχρι σήμερα
κι ανακαλύπτει μέσα στα ιδρωμένα σώματα
των λέξεων
λείψανα αγίων και οστά
πριν τη μικρή ανάληψη
της άγριας ομορφιάς τους.
Γιώργος Χουλιάρας
ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ
(λόγος περιποιητικός)
Στο ποίημα μέσα θα έμενε τώρα
αφού απαγορεύτηκαν άδειες εξόδου
περιμένοντας το ποίημα να του πει
όσα το ποίημα περίμενε να ακούσει.
Όλα τα ποιήματα του αφιερώματος δημοσιεύτηκαν εδώ πρώτη φορά.
Το 1ο μέρος του αφιερώματος: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/13927-new-poets
