fbpx
23+1 ποιητές ολοκληρώνουν το αφιέρωμα στο φθινόπωρο
Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας

23+1 ποιητές ολοκληρώνουν το αφιέρωμα στο φθινόπωρο

επιμέλεια/συντονισμός αφιερώματος: Αλέξιος Μάινας

Ποιήματα με φθινοπωρινή θεματική

Δημήτρης Αθανασέλος

ΑΕΙΘΑΛΗΣ

Επέμειναν τα φύλλα στο κόκκινο του ήλιου
και στην ακαμψία.
Αμφιθυμία αρχαίας τραγωδίας η φωνή σου.
Ψηλώνεις δυο πόντους.
Το λιοπύρι γίνεται βροχή
τα φύλλα κραυγάζουν για αποσύνθεση
κι εσύ ομολογείς
αυτάρεσκα κομπάζοντας
πως θα παραμείνεις δέντρο…
Αειθαλές.

 

Ελένη Βελέντζα

ΠΟΣΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΕΡΕΣ

Πάνε χιλιάδες μέρες που είναι φθινόπωρο

Δεν είναι δα κάτι συχνό
Να σου ζητήσουν
Πίστη

Κοκάλινη κι υπέρκομψα λευκή
Μες στην ωχρή μου πέτρινη φωλιά
Πόσο είναι βίαιες και με θέλγουν
Κόκκινων ίσκιων οι αστραπές
Η λάμψη η ταγκή της μακρινής μου φύσης

Η αλεπού του δάσους φλέγεται
Μέσα σε φύλλα που ίσως έπεσαν
Για πάντα
Φωτιά κρυφή κυνίδας
Εγκυστωμένη
Εντός μιας εποχής

Πόσες χιλιάδες μέρες θα ’ναι φθινόπωρο;

 

Χρήστος Γιαννακός

ΝΟΕΜΒΡΙΣΕ

Βαθύς Νοέμβρης αποπνέει τη νύχτα
Μια μητρίδα λαμπρή έχει μείνει μακριά
Η αγάπη καραδοκεί. Στρέφεις τα νώτα;
Καθαρή ασπαίρει στο μυχό της φωτιά

Μελιά η φθίση μελετά τον χειμώνα
Ποια ψυχραιμία θα σε κρατήσει ζεστά;
Όψιμα, γνέφει ο καιρός: «Σπίτι σου γύρνα!»
Τα κινεί πια, όμως, όλα η αναποδιά

Καθώς νοεμβρίζω πιο βαθύς με το πνεύμα
Σε μητρίδα παντοτινή χάνεται η καρδιά
Καθρεφτίζονται στ’ όριο είδωλα ξένα
Ηδονικά μάτια έλκουν στη σκοτεινιά

 

Μάρκος Δενδρινός

ΙΣΗΜΕΡΙΑ

Περπατούσε στις άκρες των ποδιών της
προσμένοντας το ακριβές ύψος του ήλιου
τόσο που να μην την αγγίζει τόσο που να μην την καίει
αγωνιώντας για καρπούς αόρατους που δεν τους γεύτηκε κανείς
πεσμένους μαζί με τα κίτρινα φύλλα της απέραντης ροδιάς
ξύλο πάνω σε ξύλο ρίζα μέσα σε ρίζα
μέχρι τα έγκατα της γης

 

Αποστόλης Ηλιόπουλος

ΤΟ ΠΙΟ ΦΘΗΝΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Βέβαια θα ’χε και τότε το Παρίσι κίτρινα πάρκα
και βουλεβάρτα που δε με φίλησες στο Σηκουάνα
με τα πλοιάρια και τους ποιητές και πέφταν βόμβες
κι εκκλησίες να καίγονται στην τηλεόραση
μα εμείς δε ζήσαμε τον δεύτερο παγκόσμιο
που κόβει τρελά εισιτήρια
και ποτέ δεν πήγαμε στο Παρίσι ρε Μαρία
μόνο στην αυλή βγαίνουμε.
Μ’ αρέσει δε μ’ αρέσει πάντως τα δέντρα δεν ασχολούνται
ρίχνουν τ’ άχρηστα φυλλώματα εκεί που τρώμε
η αυλή γεμίζει σαν το Καρπενήσι
κάθε μέρα σκουπίζω αμέτρητα φύλλα μικρές ξερές παλάμες
κι αν βρέχει τα σκατά του σκύλου μου κολλάνε στα πλακάκια
η σκούπα σέρνει μίσχους ξερόφυλλα και λέγκο γίνονται όλα μπάλες
κι εσύ φωνάζεις στο τηλέφωνο «αφού δεν έχεις δουλειά
γιατί δεν πας τον κόπρο ως το περίπτερο να χέσει πέρα».

 

Βίκυ Κατσαρού

ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Ονειρεύτηκα κρίνα, το φθινόπωρο ν’ ανθίζει στις λακκούβες.
Και ξύπνησα. Δεν ντύθηκα.
Μα έφυγα απ’ το σπίτι. Και έξω έβρεχε. Και φύσαγε.
Και μπροστά μου ένας άντρας με βήμα αργό
βράδυνε και το δικό μου βήμα,
με βήμα αργό απωθούσε την ψυχή μου.
Μέχρι που τον βλέπω ότι βλέπει να πλησιάζει φορτηγό
και βραδύνει το βήμα κι άλλο, στο πλάι γυρνά,
την ψεύτικη ομπρέλα του σηκώνει
–το ύψος μου είχε υπολογίσει–
κι εγώ,
ελαφριά και διάφανη, κλωστή από αέρα καμωμένη,
κάτω απ’ την ομπρέλα πέρασα,
μπροστά απ’ το φορτηγό.

 

Χάρις Κοντού

Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Στο δεξί μου δάχτυλο, το μικρό,
κάθισε το αίμα, δίπλα η σάρκα,
μετά το σπέρμα,
και πιο δίπλα τα τριαντάφυλλα.
Στο πρώτο δάχτυλο φαίνονται σιγά σιγά
οι φθινοπωρινοί μήνες και κυρίως
υπάρχει ένας θεός που τότε ξυπνάει
και βγαίνει στη γύρα. Ο φθινοπωρινός θεός.
Θεός σαν καουμπόης
με μια φυσαρμόνικα στο στόμα
και το ρόδο στην κωλότσεπη
αρχίζει να μαζεύει φιλιά φορολογία
Ευχάριστη φορολογία μαζεύει ο θεός του φθινοπώρου
Έχει το αδέρφι του στο κατακαλόκαιρο
Κι έτσι έχει μεγαλώσει, μες στις κατακόμβες των ερωτικών σφαγείων.
Φθινοπωρινός θεός που στο πρώτο δάχτυλο του ανθρώπου
θυμίζει εποχή που αίμα, σπέρμα και τριαντάφυλλα
συνυπάρχουν στο ίδιο χέρι.

Φθινόπωρο ηχεί τις πληγές σαν γλύκισμα.
Στον ύπερο του υψηλού κορμιού
Βουτά η μελαγχολία

 

Μαρία Κούρση

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ΠΑΛΙ

Έχει μέλι τούτο το φθινόπωρο
Το αλείφω πάνω σου μήνα μήνα

Έλεγα κάποτε και ήταν Νοέμβριος και
τώρα είναι και βρέχει και φυσάει και
φεύγει ο Νοέμβριος και δεν με χαιρετάει

 

Πάνος Κυπαρίσσης

ΒΛΕΜΜΑ ΦΥΓΗΣ

Μαλωμένα βουνά
με πράσινη χαίτη ψηλά
και τις σκιές τους λυμένες

Μαινάδες τα δέντρα
με κλαδιά αντοχής
ν’ αλλάζουν χτενίσματα

Νυστάζει ο άνεμος

Οπλή φεγγαριού
φτερά του καιρού μελανά

Αιφνίδιο τριζόνι
κόβει την κορδέλα της μέρας,
νυχτώνει

 

Κώστας Λιννός

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

Μόλις που ακούγεται μια καρδιά
Στους κήπους του φθινοπώρου·
Στη θέση του προσώπου μια χειρονομία,
Το πλατσούρισμα μιας συλλαβής που πέφτει
Σε δάκρυα γνώριμα δίχως όνομα.

Ίσως τα τείχη της μνήμης να χορταριάζουν
Και στην ερημιά τα σύννεφα να πλάθουν
Διάφανες του φθινοπώρου τις κουβέντες·
Τώρα η σιωπή σκάβει τη φωλιά της
Στον ξερό κορμό μιας καρδιάς.

 

Ιωάννα Λιούτσια

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΚΑΠΟΙΑΣ ΟΔΟΥ

κάτω από την Ακρόπολη
δίπλα στα δέντρα των ελιών
ανάμεσα στα σπίτια τα
μετέωρα στον χρόνο

κοντά στους μουσικούς που
τραγουδούν λόγια μαλαματένια
λίγο πριν δύσει ο ήλιος
πάνω στα φύλλα του φθινόπωρου

απ’ τη ζωή μου
αυτό που θέλω είναι
κάποιον να μοιραζόμαστε
κοινό ρυθμό.

 

Κλεοπάτρα Λυμπέρη

ΤΡΥΓΟΣ

Κατάσαρκα ο Σεπτέμβρης μου – τα μαύρα κρέπια. Μαύρο
κατάμαυρο σταφύλι δάγκωσα σε χείλη, φαρμάκι
τώρα πίνω, κι ως του θανάτου έφτασα
την Αλεξάνδρεια
δίχως τα οικόσημά μου και τα σπαθιά μου.
Απ’ τα βαθιά, από τον Άδη σε κοιτάζω – κισσός
το ωραίο ψέμα στα μέλη σου, χέρια, πόδια, μαλλιά
δάχτυλα, μάτια – είναι η σάρκα ιππόδρομος για ιπποδρομίες
είναι οι εραστές ηνίοχοι της αυταπάτης.
Στον πόθο, στις βακχείες, στου γέλιου σου τα κόλπα
είχα υποταχτεί· και στο κρασί, και στου Διόνυσου την
κόμη που έπλεκε χυμούς, σε βρήκα να ποδοπατάς.
Στον τρύγο τώρα είμαι η τρυγημένη
του Φθινοπώρου η μαύρη ερωμένη.

 

Ειρήνη Μαργαρίτη

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

μια φορά κι έναν καιρό
το βάζο γυναίκα
άνοιξε
κι άπλωσε χρώμα
κόκκινο
μωρά
και δέρμα

μια φορά κι έναν καιρό
καιρό πριν

ύστερα
η φύση
έφυγε
το βάζο
πέταξε
στα σκουπίδια

 

Αναστασία Μιχοπούλου

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Così ne’ cori amanti
Mesce amor fiamma e gel.
(Ottavio Rinuccini, Lamento della Ninfa)

Σε σκέφτομαι επίμονα δίχως τέρμα ή νόημα
είμαι μια μηχανή λατρείας
(φαντάζομαι το ξέρεις)
η πόλη αυτή μαράθηκε για μένα
μόνο το σώμα σου ανθίζει ακόμα.

Είν’ το μυαλό μου γεμάτο με σκορπιούς
και τούτη η εποχή αποτελείται από συντρίμμια.

 

Ζακλίν Πολενάκη

ΜΑΤΑΙΟΣ ΚΗΠΟΣ

Κάθομαι πάλι στο πίσω θρανίο
Κάποιος γράφει
Στον πίνακα
Αριθμούς
Υπολογίζει
Πόσα χρωστάω.
Μάταια γδέρνω με τα νύχια το μέλλον
Οι νεκροί
Δε θ’ αναστηθούν

 

Έλενα Πολυγένη

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Βλέποντας την πάχνη να γυαλίζει στα φύλλα, σκέφτεται πως
θα μπορούσε να είναι παιδί που δεν ανοίξαν ακόμα τα μάτια του
ένα φευγαλέο άγγιγμα μέσα στην αμοιβαία εξάντληση
μια φωνή που μιλάει χωρίς την ικανότητα να προσεγγίσει οποιονδήποτε
μια ξαφνική βροχή στην έρημο Μοτζάβε που σπαταλήθηκε στην άμμο
χρώματα που αμύνονται πεθαίνοντας
κι όλα αυτά μαζί, σαν ένα μπουκέτο κίτρινα φύλλα που μόνα καλύπτουν
την άδεια επιφάνεια της Γης

 

Σήλικα Ρηγοπούλου

LOW SEASON

Από τον καιρό που σε έχασα
περιμένω τα φθινόπωρα:
οργανώνω το γραφείο φτιάχνω λίστα στόχων
ξεκινώ πάλι γυμναστήριο στρώνω το χαλί στο σαλόνι
κατεβάζω λίγα χειμωνιάτικα.

Φέτος
που ξεχείλωσε το καλοκαίρι
κόπηκαν οι εποχικές συνήθειες
μπαζώθηκε βιαστικά η έλλειψη
ακρωτηριάστηκε η ιεροτελεστία της απώλειας.

 

Χρήστος Σακελλαρίδης

ΓΕΩΓΡΑΦΟΣ

τα δάχτυλα σπασμωδικά
σφυρίζουν στις σελίδες
φυτρώνει το απόγευμα
μουντό κεχριμπάρι στο ταβάνι
η αργή βροχή ρέει αδιάκοπα στο τζάμι

τα μάτια ψάχνουν
να βρουν στο χαρτί την οικειότητα
περάσματα, λεπτομερείς πορείες
ασφάλεια σε ανοιχτά διαστήματα
όπου έστω αφέθηκαν
πλατιά παράθυρα φωτεινά

εκτεθειμένα.

 

Θανάσης Δ. Σταμούλης

ΤΟ ΑΧΝΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Στην άκρη της πόλης κρεμάστηκε το αχνό κεφάλι του Φθινοπώρου. Πήγα κοντά του. Το πρόσωπό του ήταν φτιαγμένο από σχισμές που τραβούσαν το φως προς το μέρος τους και διαπίστωσα έντρομος, ότι πάνω σ’ αυτό το φως μπορούσα να διακρίνω άλλα πρόσωπα, πρόσωπα που είχαν κάτι το τρυφερό και κάτι το τρομακτικό μαζί, λες και μέσα τους τραμπαλιζόταν ο χρόνος κι έριχνε εκεί τα θεμέλιά του. Αυτό τους έδινε τη δύναμη να δουν το πένθος και να το αγγίξουν. Να σταθούν μπροστά σ’ εκείνες τις εποχές που έμοιαζαν να έχουν παρέλθει οριστικά και να τις δουν να ανθίζουν ξανά, να τους δώσουν ένα σχήμα, όσο βίαιο ή τρυφερό κι αν ήταν αυτό. Τότε, η λαχτάρα κι η ζήλια με βύθισαν μέσα τους, έκαναν τη σιωπή να ξεδιπλωθεί και να κρεμαστεί στα βλέφαρά μου. Το Φθινόπωρο την κοίταξε, παρατήρησε εκεί τα ενδόμυχα μυστικά μου. Όλοι μέσα μας κουβαλάμε κάτι που δεν θέλουμε οι άλλοι να προσέξουν, είπε και το είδα να με προσπερνά, με ένα βήμα που έσβηνε κάθε σιωπή. Ή καλύτερα: Κάθε του κίνηση έκανε τη βοή του χρόνου να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, να γίνεται μια σχισμή στο πρόσωπό του. Και όπως αυτή η σχισμή με τράβηξε προς το μέρος της και μου χάρισε ένα παράδοξο σπίτι, σκέφτηκα ότι εν τέλει, ο άνθρωπος δεν είναι μια στιγμιαία κίνηση, αλλά μια αλληλουχία εποχών που –ενώ δεν μας αναγνωρίζουν– μας περιμένουν να τις κοιτάξουμε στα μάτια μέσα από τις ίδιες.

 

Πέτρος Στεργιόπουλος

ΦΕΓΓΟΣ

Όπως δένουν τα χρώματα με τα δέντρα
οι μίσχοι των δακτύλων – φύλλα
σαν αναθήματα λειτουργικά
από το πλάτεμα της ύλης ως την ψυχή του ανέμου
Έτσι μαγεύω της καρδιάς μου τους παλμούς
στο σκόρπισμα του ορίζοντα – ψηλά
στις εκλάμψεις του ρέοντος και τελευταίου μου ποταμού.

 

Γιάννης Στεφανάκις

ΦΘΙΝ-ΟΠΩΡΟ

Τι να λέει το δένδρο· το φύλλο στο δένδρο
τώρα που τα φύλλα αρνούνται τον θάνατο
αρνούνται το δένδρο ν’ αφήσουν γυμνό
ενώ σχήμα αλλάζουν και μορφή μέσα στα χρώματά τους

κι ενώ τα δένδρα θέλουν βοριά για να χορέψουν
και το κουνούπι κρύο για να τρελαθεί·
εσύ κορίτσι γυμνό στην παραλία
Νοέμβρη μήνα τον ήλιο έχεις αγκαλιά
μόνη· μα κάποιο μάτι περιμένεις να σε δει

Ύστερα τα μαζεύεις και στην πόλη
ομπρέλα κουβαλάς με κάψα αλλόκοτη
περιμένοντας την καταιγίδα
σαν τρελαμένο πεφταστέρι να φανεί

φθινόπωρο των ποιητών και των ζωγράφων χρώμα

 

Βάνια Σύρμου

ΦΩΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

Φως του Νοέμβρη
που γιόμα αργοπεθαίνεις
βουβά με θλίβεις.

 

Ζαχαρίας Σώκος

ΤΑ ΣΗΜΑΤΑ

Σήματα τηλεγράφου
της βροχής οι ψιχάλες:
«Φθινόπωρό μου μην υποχωρείς
λευκό κουκούλι της ελπίδας
θα σου πλέξει ο χειμώνας,
κι ύστερα η άνοιξη, ιδιοτελώς,
τροφή μακάβρια θα εγκολπωθεί
κάθε αβρότητά σου»

 

Νίκος Φιλντίσης

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΩΛΙΑΣ

Στο κουτί του air condition που ήταν έξω κρεμασμένο στο μπαλκόνι
είχαν πάει τα χελιδόνια κι είχαν φτιάξει μια φωλιά. Ο μεγάλος μου
αδερφός σκαρφάλωνε σαν αθλητής στον άγριο τοίχο και με το ’να
μάτι κολλημένο στη σχισμή κοιτούσε μαγεμένος. Εγώ που ήμουν
πιο κοντός κι αδύναμος στεκόμουν από κάτω και του ’κανα ερωτήσεις.
Μια Κυριακή του φθινοπώρου μετά την εκκλησία μάς είπε η μάνα
σοβαρή: «Δεν θα ξανάρθουν. Φύγαν». Κι ύστερα με το λάστιχο
βγήκε να τη γκρεμίσει.

 

Τα άλλα μέρη του «Ποιητικού αφιερώματος στο φθινόπωρο»:
1ο μέρος: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/13181-fthinoporina-poihmata
2ο μέρος: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/13224-fthinoporina-poihmata-ii

Καλό χειμώνα!

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΟΙΗΣΗ
«Έτσι πολύπαθη που είναι η καρδιά» του Γιάννη Στεφανάκι

ΑΝ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΚΑΛΩΣ ΚΑΜΩΜΕΝΑ (στο φως και στο σκοτάδι) Αν όμως τα έντερα σου δένουν κουβάρι  και την άκρη να βρεις δεν μπορείς  αν τα ίδια και πάλι θα κάνεις μόλις τη στροφή του δρόμου  αφήσεις· τότε  τα λάθη...

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΟΙΗΣΗ
«Το θάμπωμα απ’ του θανάτου το μυστήριο» της Ελένης Λιντζαροπούλου

Θυμάμαι άρα Υπάρχω Στην Δέσποινα μνήμη Γεωργίας Σκέφτομαι άρα υπάρχω έλεγε ο φιλόσοφος, αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω Εγώ είμαι άνθρωπος πιο μυστικός Ξεθηλυκώνω από την γλώσσα μου όλους τους βόλους της συνείδησης Κρατώ μόνο την απορία Το...

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΟΙΗΣΗ
«Ένα βράδυ με βροχή στη Νέα Υόρκη» του Τσαρλς Σίμικ

μετάφραση: Γεράσιμος Βουτσινάς επιμέλεια μετάφρασης: Αλέξιος Μάινας ΚΡΥΦΤΟ Δεν βρήκα κανέναν  Απ’ την παλιά συμμορία.  Πρέπει να κρύβονται ακόμα    Κρατώντας την ανάσα τους,    Προσπαθώντας να μη γελάσουν.  Ο δρόμος μας δεν υπήρξε...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.