ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

Ο κεραυνός θα βρει τον στόχο του
αρκεί οι θυρωροί του δάσους να μας άφησαν ένα
κλειδί
κάτω από την πέτρα που σηκώνει η ποίηση
και ο κεραυνός θα βρει τον στόχο του
αρκεί η ζωή να παραμένει ζωντανή
σε αυτές τις επτά λέξεις θανάτου
και ο κεραυνός θα βρει τον στόχο του
αρκεί ένας ουρανός παραδομένος στις κλακέτες
καθώς αφήνουμε τη μέρα να κυλήσει
μέσα στον πιο βαθύ της ύπνο
και ο κεραυνός θα βρει τον στόχο του
ο κεραυνός θα βρει τον στόχο του
ο κεραυνός
θα βρει
τον κεραυνό

ΣΤΙΧΟΜΥΘΙΑ

Γιατί αυτό και όχι η σβελτάδα του φωτός σε σχήμα λεοπάρδαλης που αναρριχάται
Για να καρφώσει έναν δικό της ορίζοντα στο δέντρο

Και γιατί αυτό και όχι ο μετρονόμος των ρανίδων που εκρήγνυνται
Μιας βροχής που αγοράσαμε εν ουρανώ

Αλλά γιατί αυτό και όχι ένας ακούρδιστος αέρας που σαλπίζει πάνω από την έρημο
Ένα άλογο επαναστάτη, δίχως αναβάτη

Και γιατί αυτό και όχι το αβρό χόρδισμα των γρύλων που ερωτεύονται στον πυρήνα του ηλίου
Διαστέλλοντας αιωνίως τα δυο του χέρια

Εντέλει, ας ακούσουμε την υπόγεια ενορχήστρωση όλων των ριζών σ’ ένα παγκόσμιο κρεβάτι
Απ’ όπου κάθε πρωί η Γη ξυπνάει και σηκώνεται, σαν μια άλλη ανθρωπότητα, μες στην ανθρωπότητα

Η Γη μάς ανέβασε στους ώμους της, για να δούμε την αθέατη πλευρά της σελήνης του ανθρώπου
Την άμμο όπου εγείρονται τα κάστρα
Και τη θάλασσα που τ’ αναιρεί

Ας διασώσουμε το προαιώνιο αυτό σταυροκόπημα του δάσους
Και οι ποταμοί θα ρίχνονται στη θάλασσα σαν ψηφοδέλτια
Που ανακηρύσσουνε την εσωτερική μας νίκη

ΟΧΤΩ

χελιδόνια πετούν μέσα στον χείμαρρο
της βαρύτητας που σηκώνει τις μαύρες τρίχες των αθώων
σαν λευκά πανιά από ελεφαντόδοντο
μιας άλλης εποχής
όπου τα ζώα πεθαίνουν από θάνατο
οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν από θάνατο
οι άνθρωποι πεθαίνουν από ζωή
σαν απαντήσεις, μιας ξεκάθαρα ρητορικής ερώτησης
οι άνθρωποι
ενσαρκώνονται
για
να
παίξουν
μ
ο
υ
σ
ι
κ
ή

ΜΟΝΩΔΙΑ

Ο ουρανός είναι κλειστός, λόγω έργων
ο ήλιος αγορεύει
η σελήνη καπνίζει τα τσιγάρα μου (στα μαλλιά της κρύβεται
η παλίρροια)
η σφυρίχτρα των σελίδων
ακόμα προσπαθεί
να εμπνεύσει τη σιωπή
καθώς ο ουρανός είναι κλειστός, λόγω έργων
ο ήλιος αγορεύει
ο κόσμος κάθε πρωί αγκυροβολεί στον βράχο ενός άλλου
τελειοτέρου, που είναι της φαντασίας ο αγιασμός μίας
βροχής το ύδωρ θέλω να πω, είναι η ψυχή ενός αρχαίου
γίγαντα όπου μπορούν και συλλαμβάνουν οι πέντε μας
αισθήσεις
το ύδωρ άρα είναι μια παραβολή,
για την ψυχή του ανθρώπου
τα δελφίνια το γνώριζαν απ’ την αρχή
γιατί ο ουρανός είναι κλειστός, λόγω έργων
ο ήλιος αγορεύει
το κρυφτό των αλεπούδων ανεβλήθη
μια μέλισσα θεσπίστηκε μέσα σε ένα κρίνο
ο φρύνος αναπνέει σαν παλιό ακορντεόν
η ζωή
κυλάει
σαν
επαγγελματίας
πόνος
δεξιοτέχνης
ωρολογοποιός της Αιωνιότητας.

[Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή με τίτλο Ποιήματα]

Ο Περσέας Ρίζος γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Είναι μουσικός, με ωδειακές σπουδές που ξεκίνησαν από τα εννιά του χρόνια στην κλασική κιθάρα (Ελληνικό Ωδείο), ηλεκτρική κιθάρα και μουσική θεωρεία/αρμονία (Κλασσικό Ωδείο), άλτο/τενόρο σαξόφωνο, αυτοσχεδιασμό και τζαζ (Athenaeum Conservatory). Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως σαξοφωνίστας, με συμμετοχές σε δισκογραφικές δουλειές εγχώριων και μη συγκροτημάτων της ευρύτερης underground/πειραματικής ροκ σκηνής. Έχει εκδώσει τρία άλμπουμ με προσωπικές του συνθέσεις και είναι ιδρυτικό μέλος του αυτοσχεδιαστικού μουσικού σχήματος The Zyklons.

Twitter