ΑΨΟΓΟΣ ΔΗΜΙΟΣ

Όταν και το τελευταίο λυχνάρι σβήσει
το γεράκι ετοιμάσει την πτήση του
κροταλίσει τα φτερά του
καταπιεί ο στρόβιλος τα καπέλα μας
κι εσύ ναυαγός καρφώσεις τον βυθό
μην πεις πως δεν το ήξερες
μην πεις πως δεν σου το ’πα.
Θυμήσου, το δέρμα μας φοράει
το πολιτικό παρελθόν
με τον παρία πάντα σε θέση πιρουέτας.
Τα σκουριασμένα επιχειρήματα
γεννούν φιλάσθενους κόσμους
από αίμα και σίδερο.
Θυμήσου, τα ποτάμια ρέουν πάντα μπρος
τα γεράκια εκτροχιάζουν τον ήλιο
και τα παιδιά μας λείπουν
σε άλλους πολέμους.

ΤΑ ΚΥΘΗΡΑ

Μεσάνυχτα και μεσοπέλαγα
χαμένοι στην αλμύρα
με ρώτησαν οι φίλοι μου
«τα Κύθηρα πού θα τα βρούμε»
κι εγώ στυλώνοντας το βλέμμα στο βυθό
υπέδειξα το μέρος.

Δεν είχα χέρια
δεν είχα πόδια από καιρό
μόνο μια πένα για κουπί
μονό κουπί.

Κανείς τους μια κατάδυση
μια ύπτια αγκαλιά στα ύφαλα
μια ζαρωματιά στο μέτωπο, βρε αδερφέ
ούτε ρανίδα ιδρώτα στο νερό.
Κι ύστερα κατάλαβα γιατί
τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε.

Η Καλλιόπη Δημητροπούλου κατάγεται από τον Γρύλλο Ηλείας. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή και Θεολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει διατελέσει μέλος σε κριτικές επιτροπές λογοτεχνικών διαγωνισμών και ποιήματά της έχουν ανθολογηθεί σε ανθολόγια. Εργογραφία: ποιητικές συλλογές Της Μούσας Επίκληση, Εκδόσεις Βεργίνα, ΗΛΕίασις Σύζευξη Ποιητικής Εσοδείας (τριών ποιητών), Εκδόσεις Βεργίνα. Υπό έκδοση: ΤΗΣ ΗΛΕΙΟΠΕΤΡΑΣ, Τα παιδιά της Σελάνας.

Twitter