Πέντε ποιήματα της Κατερίνας Κατράκη
Συμβάν
Απόψε χειρουργείται ο έρωτας.
Θεράπων ιατρός ο εγωισμός.
Η μοναξιά επιμελείται την αναισθησία
και η σιωπή τακτοποιεί
τα περαιτέρω.
Αν
Αν η λέξη είναι έξη,
τότε είναι η μόνη μου εξάρτιση.
Μη μ' ενοχλείτε.
Πολεμώ.
Άτιτλο
Αγαπώ το χέρι σου μέσα στο δικό μου.
Αυτή τη λατρεμένη υγρασία μετά από ώρα.
που όλο λέω να τ' αφήσω κι όλο το κρατώ.
Έτσι περπατώ, έτσι ζω, έτσι πεθαίνω κάθε νύχτα΄
με το χέρι σου μέσα στο δικό μου.
Είσαι η μόνη πραγματική αφή μου.
Η παρτίδα
Οι ακτίνες που σαρώνουν το κορμί σου
κρύβουν επιμελώς το ξημέρωμα.
Στις εσοχές τους φύεται το γέλιο σου.
Στις εξοχές τους γίνεσαι πατρίδα.
Τώρα που οι πληγές σου είναι ανοιχτές
μη φοβηθείς
να διαγνωσθείς
ότι πεθαίνεις.
Ούτως ή άλλως, οι επικήδειοι σε φθονούν.
Ευτυχώς: φαύλος (ο) κύκλος (σου).
Άτιτλο
Δε θυμάμαι σε ποιον όροφο έμενες.
Μόνο ότι ανέβαινα με το ασανσέρ.
Εκείνο με τα μισοφαγωμένα κουμπιά
από το χρόνο και τ’ άγνωστα χέρια.
Τα χέρια σου…
Εκείνο με το θαμπό καθρέφτη
απ’ την πολυκαιρία και τ’ άγνωστα μάτια.
Τα μάτια σου…
Εκείνο με τ’ αδύναμο σκοινί
που στέναζε επικίνδυνα κάτω απ’ τ’ άγνωστα κορμιά.
Το κορμί σου…
Τόση άνοιξη, τόση βροχή,
τόσα αινίγματα βαθιά
σε ένα θάλαμο
φτωχό και μόνο.
Τώρα μένεις αλλού.
Κι εγώ προτιμώ τις σκάλες…
Η Κατερίνα Κατράκη είναι Φιλόλογος και επιμελήτρια βιβλίων. Το 2010 εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή της, Παράθυρο, από τις Εκδ. Ιωλκός. Παράλληλα με την παρουσίαση του βιβλίου της, έχει ασχοληθεί με την κριτική και παρουσίαση νέων συγγραφέων.
