Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας

[ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ...]

Μεταξύ της λεωφόρου στο σαλόνι
και του επαρχιακού δρομίσκου ώς το μπάνιο
σκιές πεθαίνουν σε τροχαία με το στήθος μου.
Όταν τη φωταγωγημένη πόλη των μαλλιών σου χάιδευα
με το κεφάλι σου μπονζάι στον απόκρημνό του βράχο
δείχναμε τους στίχους μας σαν τη χαλασμένη βρύση
στον υδραυλικό.

Το στόμα σου μια αίθουσα διδασκαλίας με ανοιχτά παράθυρα
δυο λίμνες αντρικές τα μάτια με κουφάρια αυτοκινήτων
ξεχάσαμε το αύριο που φτάνει ο πατέρας σου
με τις καμπάνες που στη ζέστη του Νοέμβρη πέφτουν
λείος ήχος όπως ξυρισμένο μάγουλο.

[ΑΠΟΒΛΑΚΩΜΕΝΟΣ ΤΟΣΟ...]

Αποβλακωμένος τόσο απ’ το σώμα
που πάσχισα να ενώσω σαν πρωτόπλαστος
μια λύση ανάγκης όπως 5 ευρώ
σε διανυκτερεύον πάρκινγκ
θα σπάσει ο πάγος λέγοντας
τις ιδιαίτερές μας κλίσεις και τη μάρκα
στο γαλάκτωμα για χέρια ή τον όρμο
που το καλοκαίρι επιλέγει για βουτιές
κι άλλα πολλά, να κρύψουμε το αταίριαστο.
Μια βιοδιασπώμενη σακούλα
καμάρι οικολόγων, η στιγμή μας

δεν έχει ο έρωτάς μας μήτε των αυτοκινήτων
τα φτερά
ώστε μια χλομή παρανυχίδα ο φόβος
μια παρανυχίδα που ματώνει συχνά.

Ο Νικόλας Κουτσοδόντης γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα απο Ανδριώτες γονείς. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο και συμμετείχε στο ποιητικό εργαστήρι του Ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, Χαλκομανία (Εκδόσεις Εντύποις, 2017), ήταν υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή του περιοδικού Αναγνώστης. Το 2018, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο στον ποιητικό διαγωνισμό «Γιώργος Ν. Κάρτερ» του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

Twitter