ΚΟΚΚΙΝΟΧΩΜΑ

Το αφρώδες κοκκινόχωμα των βουνών
Έχει μια ελαφρότητα που με πετάει στα ύψη
Αυτής της άνωσης παίζω το παιχνίδι
Που πρόσκαιρα μ’ ευχαριστεί
Μέχρι που της πεδιάδας το σκληρό χώμα
Έλθει να με καλέσει πίσω
–Πίσω και κάτω– επιτακτικά
Και μόνο τότε
Και με όλη την αρχέγονη κρυφή του ορμή
Θα σμίξει το υλικό μου με το υλικό του
Το εκ του αυτού υλικού υλικό
Η σαρξ εκ της σαρκός που λένε
Η γείωση της αφόρητης νοσταλγίας
Που λέω μέσα μου εγώ

Ω ανελέητο κάρβουνο των χωραφιών
Εσύ μονάχα υπογράφεις
Την οριστική μου επιστροφή
Εσύ μονάχα κλείνεις
Τις γραμμές όλων των κύκλων

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΕΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΕΣ

Κάτω από τις ροδακινιές
Ένα πουκάμισο φιδιού
Γίνεται λούκι φωτός

Στη σιωπηλή πέτρα λαμπυρίζει
Το καύκαλο της καμένης χελώνας

Καθολικές διαφάνειες απλώνονται
Κι η όραση φτάνει παντού
Αν κι επίκειται στο βάθος η νύχτα
Όπου βλέπει κανείς το τέλος των πραγμάτων
Το τέλος του δηλαδή
Το δικό του τέλος
Σαν βέρα που αφήνει το δάχτυλο
Στο έλεος της γυμνότητας

Αυτό το αθέατο αίτημα των κυττάρων

ΞΕΣΠΑ ΒΡΟΧΗ

Τα νέφη απλώνουν τα φιδίσια χέρια τους
Και ψαύουν τους θύλακες των βουνών
Στιγμιαίες φωταψίες
Βροντές
Και βρυχηθμοί παράξενων θηρίων
Ακούγονται μέσα στις σκοτεινές φωλιές τους

Μα είναι απλώς η βροχή
Που ξεσπά περιστροφική
Και τα μάτια μου είναι μόνο
Που πριν είχαν καταφύγια
Και τώρα τα έχασαν
Κι έμειναν άδεια σαν την ψυχή μου
Που ποτέ δεν έχει καταφύγιο

Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΦΥΓΕ

Ο γείτονάς μου έφυγε
Αυτός ο σκιώδης άνθρωπος
Το καθημερινό στίγμα του βλέμματός μου
Ο άνθρωπος πεταλούδα
Ο άνθρωπος βροχή
Ο άνθρωπος χάδι των πραγμάτων
Ο γείτονάς μου λέω έφυγε
Απομακρύνθηκε δραματικά
Αν και δεν πήγε και πολύ μακριά
Ούτε καν εκατό βήματα απ’ το σπίτι του
Ξάπλωσε κάτω μελαγχολικά
Γειώθηκε οριζοντίως
Και τώρα λες κι ανυπομονεί
Και τώρα λες και περιμένει κάτι
Και τρώει μονάχα φλούδες και πηλό
Και κάτι βρύα σαν σκουριά
Που αριά φυτρώνουν στο σαγόνι του

ΕΦΙΠΠΟ ΦΕΓΓΑΡΙ – ΕΡΠΟΝ ΤΡΕΝΟ

Ένα έφιππο χαρωπό φεγγάρι
Εντελώς εξημερωμένο
Καλπάζει στην κορυφή του Κόζιακα
Οι πέτρες λάμπουν στο πέρασμά του
Τα χώματα του μιλούν περίεργα
Οι φλέβες των ξύλων του δείχνουν
Μεθυστικές ροές
Κι ένα περίλυπο τρένο από μακριά
Έρποντας προσπαθεί να το φτάσει
Ω τρένο τρένο
Αργοπορημένο και μελαγχολικό
Ασημένια αρμαθιά των βαγονιών
Στόλισε μονάχα το στήθος της πεδιάδας
Κύλα παράλληλα
Με το περιδέραιο του ποταμού
Και μην ανακατεύεσαι με τα ουράνια
Πού να ξέρεις τι γίνεται εκεί πάνω
Ούτε κι εγώ ξέρω τίποτα
Δεν ξέρω τίποτα απ’ όλα αυτά που βλέπω
Ούτε και από τόσα άλλα πολλά που με λυπούν

Ο Ηλίας Κεφάλας γεννήθηκε το 1951 στο χωριό Μέλιγος Τρικάλων. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα, όπου και έζησε από το 1969 έως το 1992. Σήμερα ζει και πάλι στον γενέθλιο τόπο του, παρακολουθώντας φωτογραφικά τη φύση, γράφοντας ποίηση, δοκίμιο και πεζογραφία, και ασκώντας λογοτεχνική και εικαστική κριτική, σε περιοδικά λόγου και τέχνης. Ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και περιστασιακά με την τηλεόραση. Μεταφράζει και παρουσιάζει γαλλόφωνους ποιητές. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και πολωνικά.

Twitter