Τρίτη μεσημέρι· ο ήλιος χτυπάει κόντρα στην τζαμαρία στην Αισώπου απέναντι απ’ τα κινέζικα κι οι λευκές ποδιές, ξετρελαμένοι άνθρωποι από τη ζέστη και την κούραση, πηγαινοέρχονται μπρος από κάνα δυο ανοιχτά στόματα, στο Κοινωνικό Ιατρείο. Καθισμένη στην οδοντιατρική καρέκλα, ναρκωμένη, ακούω με το στόμα ανοιχτό τις διηγήσεις της Αγγελικής για τη μάνα της. Το έχω ξανακούσει το μικρό συναξάρι της Μαρίνας Αυλίδου· η Αγγελική είναι φίλη μου, όχι μόνο εργοδότης που της καθαρίζω το σπίτι κάθε δεκαπέντε, και τώρα που βγήκε στη σύνταξη από το νοσοκομείο, εξακολουθώ.

Ο παππούς μου ο Αυλίδης στην εξορία, συλλάβανε λοιπόν και τη μάνα μου, κι όπως περνούσαν απ’ το Γυμνάσιο –το τρίτο θηλέων– «Δήμητρα!» φώναξε στη μικρότερη αδερφή της (τη θεία μου τη Δήμητρα, τη γιατρό)· σχολούσαν τα κορίτσια την ώρα εκείνη. Μου βάζει τη σιελαντλία στο στόμα και πάει να πάρει τα εργαλεία από τον κλίβανο.
«Ποια είν’ αυτή στο καμιόνι;» ρώτησε η φιλινάδα της τη θεία μου τη Δήμητρα. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, «μια γνωστή μου», απάντησε μουδιασμένη αυτή. Ο Κολινδρός ήταν σημείο επίθεσης ανταρτών. Εκεί την πήγαν. Η κόρη του Αυλίδη είναι, άρα δε θα «χτυπήσουν» εκεί οι αντάρτες.

Βγάζει μια ακτινογραφία με την Αλεξάνδρα και ετοιμάζεται για το σφράγισμα.

Ο Βαφειάδης ήταν στη Σοβιετική Ένωση. Στέλνει ένα σύνδεσμο να πάρει τη γυναίκα του πάνω. Στην Κασσάνδρου ζούσαν, Αύγουστος θα ήταν του ’49. Η μάνα μου στο Αιγίνιο μόλις είχε βγει απ’ τη φυλακή και δούλευε σε μια βιοτεχνία κουμπιών στη Θεσσαλονίκη. Έρχεται εντολή να πάει να πάρει τα πράματα της γυναίκας του Μάρκου. Κρυβόταν αυτή σε άλλα σπίτια – στην είσοδο φύλαγε φρουρός. Βάζει προσεκτικά το πρόχειρο υλικό στο δόντι μου.

Με τα κλειδιά η μάνα μου μπαίνει στο σπίτι, βάζει μερικά πράματα στη βαλίτσα, ό,τι έκρινε αναγκαίο. Ξεκρεμάει απ’ τον τοίχο και κάτι φωτογραφίες, οικογενειακές ήτανε –άξιζε μάλλον να τις έχουν κι αυτές οι άνθρωποι–, τις ρίχνει κι αυτές στη βαλίτσα, βρίσκει στην ντουλάπα κι ένα παλτό αστρακάν –θα το χρειαστούν στη Ρωσία οι άνθρωποι, σκέφτηκε, να το πάρει κι αυτό– κι η βαλίτσα είχε γεμίσει. Μια και δυο φοράει η καλή σου το παλτό και βγαίνει απ’ το σπίτι καμαρωτή με το αστρακάν, Αύγουστος μήνας, η «τρελή του Σαγιό», μπροστά απ’ τον χαζό φρουρό. Λειαίνει με το λέιζερ το νέο δόντι ξανά και ξανά.

Για να σβήσει τυχόν ίχνη αποφασίζει μάλιστα να πάει στο ΠΑΤΕ, θερινό σινεμά στην Πλατεία Αριστοτέλους, την «Άγνωστο» έπαιζαν. «Έτοιμη, Γκέρη, έχεις να κλείσεις δυο τρία ραντεβού ακόμα, το στόμα σου είναι χάλια». Αυτή ήταν η Μαρίνα, αυτή κι η κόρη της, η δική μου Αγγελική.

Η Αρχοντούλα Διαβάτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται.

Σπούδασε Νομικά και Νεοελληνική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και εργάστηκε ως καθηγήτρια νομικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έχει εκδώσει ένα λογοτεχνικό χρονικό με τίτλο Στη μάνα του νερού (εκδ. Ροδακιό, 2004) και Το αλογάκι της Παναγίας – Μυθιστορίες, (εκδ. Νησίδες, 2012).

Twitter