Μόλις τον έβαλε στην κάσα η Γιαννού, είπε μέσα της «άει στην ευχή στραβόξυλο, αναποδιασμένε. Να σε κρίνει ο Θεός εκεί που πας, που μου μαγάρισες τα νιάτα». Για τα μάτια του κόσμου όμως τον νεκροστόλισε, τον έκλαψε, κατά πώς έπρεπε να κάνει. Γέμισε το σπίτι και η αυλή συγγενολόι, χωριανούς, κι αφού τον διάβασε ο παπάς, τον σήκωσαν τα ανίψια του στους ώμους.

Ήταν ο Γιάννης ο Μπελάς, ζόρικος, αράθυμος, όπως καμπόσοι άλλοι στον καιρό του. Κάθε τρεις και λίγο έψαχνε αιτία και αφορμή να την ξυλοφορτώνει. Τα πρώτα χρόνια, που δεν έπιανε παιδιά, που τού ’κανε εντέλει το πιο άχρηστο – κορίτσια. Που χάθηκε ολημερίς στο σόι της. Που δεν πρόσεξε το γκαστρωμένο ζωντανό κι απόριξε. Χίλιες μύριες αφορμές κι ανύπαρχτες αιτίες.

Η πομπή ξεκίνησε με ψαλμωδίες και θυμιατά κι έφτασαν στην κατηφορίτσα, απέξω απ’ του Βαγγέλη. Αυτός δεν έφερε κερί. Ήτανε οι δυο τους στα μαχαίρια για μια γαραγκοσυκιά που είχε στον κήπο. Την άφηνε και θέριευε να τρώνε σύκα τα παιδιά του, βγαίναν οι κλάρες της στο δρόμο κι ανάγκαζε τον Γιάννη, που γύριζε με το άλογο, να αλλάζει μεριά για να περάσει. Του ερχόταν ανάποδα να αλλάζει δρόμο καβαλάρης.

…Κι όπως πήγαινε η πομπή έξω απ΄ τον κήπο του Βαγγέλη με ψαλμωδίες και θυμιατά, έτσι όπως προπορεύονταν ψηλά ψηλά στα χέρια τους η κάσα, βρήκε στα συκόκλαρα, έχασαν το βηματισμό, σκοντάψαν. Ξύπνησε από το τράνταγμα ο νεκρός αναστημένος μες στις λάσπες. Ανανοήθηκε πού βρίσκεται, κοίταξε δεξιά, ζερβά, άρχισε τα καντήλια. Σκορπίσανε όλοι στο φτερό, έμεινε κόκαλο η Γιαννού μες στα βαριά τα μαύρα.

Aπό δω και στο εξής ο Γιάννης ο Μπελάς είχε γερή αφορμή κι ακλόνητη αιτία. Και τη θυμόταν τακτικά. Που πήγε να τον θάψει ζωντανό, που ήξερε ότι βαριοκοιμόταν. Που χρωστάει τη ζωή του στον εχθρό. Τώρα η συκιά θα κλείσει όλο το δρόμο.

Μετά από πέντε έξι χρόνια, ξανά το σπίτι κόσμο, ξανά στα μαύρα η Γιαννού, ψαλμωδίες, θυμιατά, κόντευε πάλι η πομπή στην κατηφόρα, στου Βαγγέλη. «Παραπερίτσα πάτε τον, από την άλλη τη μεριά» τους φώναξε η Μπελογιαννού μέσα στο κλάμα «να μη βαρέσει πάλι στη συκιά και σηκωθεί, η δόλια ποιος με σώνει».

Η Γιώτα Αργυροπούλου γεννήθηκε στους Κωνσταντίνους Μεσσηνίας. Σπούδασε Φιλολογία στην Αθήνα και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Ζει στην Καλαμάτα. Έχει εκδώσει τις συλλογές: Τοιχογραφία της άνοιξης, Καστανιώτης 1998, 1999, Τοιχογραφία της άνοιξης (συμπληρωμένη έκδοση), Μεταίχμιο 2006, 2010, Νερά απαρηγόρητα, Πλανόδιον 2004, 2009, Διηγήματα, Μεταίχμιο 2010, Ποιητών και Αγίων Πάντων, Μεταίχμιο 2013, Για Σίκινο, Ανάφη, Αμοργό, Gutenberg 2017. Ανέκδοτα ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά έντυπα και ηλεκτρονικά. To 2010 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την ποιητική συλλογή Διηγήματα με το Βραβείο Γ. Αθάνας, ενώ η συλλογή Ποιητών και Αγίων Πάντων ήταν υποψήφια στη μικρή λίστα για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Ισπανικά, τα Γερμανικά και τα Ουγγρικά.

Twitter