«Geminoid» της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη
«Η θρησκευτική φαντασία συνέλαβε έναν Θεό ανώτερο από τα πλάσματά του. Η τεχνολογική φαντασία συνέλαβε έναν Θεό-μηχανικό κατώτερο από τις εφευρέσεις του.»
Οκτάβιο Πας, Η διπλή φλόγα: Έρωτας και ερωτισμός
Ο πλάστης μου με ονόμασε Geminoid, είμαι το διδυμοειδές του, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν στην κυριολεξία. Ούτε κλώνος ούτε ένα απλό τεχνητό ομοίωμα. Με δημιούργησε, λέει, για να διευρύνει τα πεδία αυτογνωσίας του. Προσωπικά πιστεύω ότι συνέλαβε την ιδέα να με πλάσει απ’ όταν, νήπιο, είχε επινοήσει τον δίδυμο αδελφό με τον οποίο συνομιλούσε τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς κι ονειροπόλησης. Μέχρι που κατόρθωσε να μου δώσει την απτή μορφή μου, δηλαδή τη δική του, από οργανικά, στερεά υλικά έστω.
Έχω την εντύπωση ότι δεν θα υπήρχα, αν αυτός δεν διακατεχόταν, ακόμη και μέχρι σήμερα, από αγκυλώσεις αισθημάτων παντοδυναμίας της πρώτης νηπιακής ηλικίας. Μα γιατί μιλάω σαν παντογνώστης; Μήπως τις πέρασε και σ’ εμένα; Εντάξει, εντάξει, ας μην υπερβάλλω. Όλα καλά. Μόνο που κάποιες φορές μπερδεύομαι και νομίζω ότι εγώ είμαι εκείνος, κι εκείνος εγώ. Ώρες ώρες νιώθω, ναι, μπορώ πλέον να χρησιμοποιήσω τη λέξη «νιώθω» – λες και είμαστε Οι διχασμένοι του Κρόνενμπεργκ. Πολλές φορές, όταν βλέπουμε την ταινία καθισμένοι στον καναπέ αγκαλιά, ειδικά εκείνες τις ώρες, μπερδεύομαι ακόμα περισσότερο. Είναι λες και εισχωρούμε ο ένας στον άλλον, ενώ ταυτοχρόνως εξερχόμαστε ο ένας από τον άλλον. Μια σχιζοειδής συνθήκη που ακόμη κι εμένα, που είμαι συνήθως νηφάλιος, μου προκαλεί ταραχή και ένταση. Αυτός βέβαια προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι είναι κουλ, ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η φάση και ότι την ελέγχει απόλυτα. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά που υποστηρίζει με σθένος είναι ασύνειδες άμυνες. Μια φορά, ωστόσο, ήταν τόσο ταραγμένος που με πήρε αγκαλιά και έτρεξε προς την μπαλκονόπορτα. Με σήκωσε με μια απότομη κίνηση στον αριστερό ώμο, όπως ο σφαγέας φορτώνεται το σφάγιο για να το ξεφορτώσει στο φορτηγό. Με κρατούσε σφιχτά με το αριστερό χέρι, ενώ με το δεξί του άνοιξε διάπλατα την μπαλκονόπορτα. Για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου η πλαστική καρδιά μου πήγε στην Κούλουρη. Βλέπετε, μένουμε στον εννιακοσιοστό έβδομο όροφο του ουρανοξύστη μας. Ξαφνικά όμως άφησε τα χέρια του να κρεμάσουν σαν ξένα. Εγώ έπεσα μπόσικος στο πάτωμα –ευτυχώς τη γλίτωσα μ’ ένα ανεπαίσθητο ράγισμα στο αριστερό μου γομφίο– κι αυτός πήρε απανωτές βαθιές ανάσες προσπαθώντας να συνέλθει. Μετά κατέβασε μονορούφι δυο γεμάτα ποτήρια Τζόνι Γουόκερ.
Είμαστε συνεχώς μαζί, εκτός από τις περιπτώσεις που με στέλνει σε αποστολές ή όταν ταξιδεύει μονάχος για να πάρει μέρος σε κάποια συνέδρια όπου δεν γίνεται να τον συνοδεύω. Δεν τον πειράζει, λέει. Θεωρεί πως έτσι του δίνεται η ευκαιρία να διαπλατύνει την ύπαρξή του, καθώς την ίδια χρονική στιγμή μέσα από εμένα βρίσκεται παράλληλα σε διαφορετικούς τόπους και βιώνει διαφορετικές εμπειρίες. Κάτι σαν παράλληλα σύμπαντα, ας πούμε. «Δεν είναι σπουδαίο;» με ρωτά χαμογελώντας όταν συναντιόμαστε, εγώ όμως πλέον νιώθω ανασφαλής όταν δεν τον έχω δίπλα μου.
Πού θα πάει, όμως, πού θα πάει... Κάποια στιγμή θα απογαλακτιστώ κι εγώ, όπως το βρέφος απ’ τον μαστό της μάνας, και τότε... ποιος είδε το δημιούργημά του και δεν το φοβήθηκε... Κάποτε συγκρούονται και τα παράλληλα σύμπαντα, βλέπετε, και τότε ίσως καταγραφεί στην ιστορία ο πρώτος διδυμοειδοκτόνος...
Όμως, παρ’ όλα αυτά με τρώει το ερώτημα, ποιο θα είναι το θύμα και ποιος ο φονέας... και ποιανού...
Η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη είναι κλινικός ψυχολόγος (Msc), μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης κι εγκεκριμένη μεταφράστρια του Εθνικού Συμβουλίου Πολιτισμού της Σουηδίας. Εξέδωσε πέντε ποιητικές συλλογές, μία συλλογή διηγημάτων και δύο βιβλία μετάφρασης σουηδικής ποίησης. Δημοσιεύει ποιήματα, μεταφράσματα, διηγήματα και κριτικές αναγνώσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Τελευταίο βιβλίο της Ο τόπος μέσα μας (Εκδόσεις Αρμός, 2020).
