«Περί ποταμών και πνευμάτων» του Αλέξανδρου Κορδά
ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΞΕΝΩΝ ΠΟΤΑΜΩΝ
ή ΦΙΛΟΣΤΕΦΑΝΟΣ
Ο Φιλοστέφανος στην πρώτη του πραγματεία περί παράξενων ποταμών ισχυρίζεται πως υπάρχουν λίμνες που κολυμπάνε, ότι αν μπεις μέσα τους θα πνιγείς ακόμη κι αν είσαι Δήλιος δύτης. Τα ποτάμια π’ οδηγούν σ’ αυτές είναι κρυφά και μόνο οι καθαροί στην καρδιά τ’ ανακαλύπτουν ανάμεσα στις συστάδες των δέντρων. Ένας Αλβανός από την Χειμάρρα, που δούλευε σε θερμοκήπιο στα Οινόφυτα, μου αποκάλυψε πως είχε πράγματι βρει έναν τέτοιον χείμαρρο, κι ότι τα ψάρια μέσα του κελαηδούσαν. Στην δεύτερη και πιο εξαντλητική πραγματεία του, ο Φιλοστέφανος αναφέρει ότι δίπλα σε μια νεροσυρμή στα Ψαχνά Ευβοίας ‒στην τοποθεσία της οποίας ορθώνεται σήμερα μια ΑΓΕΤ Ηρακλής‒ βρισκόταν υπόγειο νεκρομαντείο, κι εντός του γέρων Κιμμέριος μυθικής σοφίας. Δυστυχώς, το κομμάτι του παπύρου όπου καταγράφεται η κουβέντα τους έχει φθαρεί σε σημείο που ν’ απελπίζεσαι και μόνο μια φράση του μπορεί να διακρίνει καθαρά το ασκημένο μάτι ‒ μια φράση που στα νέα ελληνικά θα την αποδίδαμε ως: «Μα τι μου λέει τέλος πάντων ο τύπος». Ο Φιλοστέφανος υποστηρίζει ότι στον Ηριδανό συνομίλησε με μια γοργόνα, η οποία του εξήγησε ότι σ’ αλλοτινούς καιρούς οι γοργόνες ήτανε πνεύματα φιλόκαρδα που τα ξεγέλασε ο αρχέκακος Αριμάν για να τ’ απομακρύνει από τον Ωρομάσδη. Όταν συνειδητοποίησαν την πλάνη τους αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν στον Τάρταρο κι έμειναν να μετεωρίζονται ανάμεσα στα άνω και στα κάτω ύδατα, πράγμα που εξηγεί και τη διττή τους φύση. Συμπληρώνει δε πως παρόμοια όντα θα τα βρει κανείς μες σε πηγάδια και σε λίμνες, αλλά και στα δέντρα. Προσωπικά δεν μου ’τυχε να ιδώ ποτέ κανένα από αυτά, κι οι δυο γιαγιάδες μου ωστόσο είχαν συνομιλήσει με νεράιδες, κάτι αρκετά συνηθισμένο σ’ εποχές πριν μπει το ηλεκτρικό. Ο αλαφροΐσκιωτος και λιγάκι λοξός φίλος μου Νικόλαος Λόγγος μού εξήγησε ότι αυτό οφείλεται στην οργόνη και πως θα ’πρεπε ν’ ασχοληθώ με την θεωρία της οργόνης. Ο Φιλοστέφανος δεν λέει τίποτα περί οργόνης, πράγμα που σημαίνει ή ότι δεν ήξερε ή ότι ήξερε και δεν ήθελε να πει.
ΤΟ ΠΕΤΡΑΧΗΛΙ
Η ομιλία του αργόσυρτη, σχεδόν αποσυντονισμένη, πού και πού τον έπιαναν εξάρσεις και μίλαγε ασταμάτητα για την αγάπη του Κυρίου. Το ράσο του φτωχικό, τριμμένο στις άκρες. Ούτε θυμάμαι πώς γίνηκε και τον φωνάξαμε για ευχέλαιο. Έπινε τον καφέ του χωρίς βιάση και γυρόφερνε το φλιτζάνι στην ιδρωμένη παλάμη του. Επάνω στο τραπέζι όλα τα χρειαζούμενα· ένα μπολ αλεύρι, εφτά κεριά και μια εικόνα του Χριστού. Αφού ήπιε τον καφέ, άνοιξε τον χαρτοφύλακα κι έβγαλε το πετραχήλι ‒ θώραξ πνευματικός κατά της επιβουλής του αρχέκακου πτερνιστή· το φίλησε, το ευλόγησε και το φόρεσε με τελετουργική ακρίβεια. Πιάνοντας όμως τον σταυρό, το χέρι του συγκλόνισε ένα τρέμουλο και του ’πεσε χάμου. Ρίγη φρικίασης διαπέρασαν το πρόσωπο όλων μας, όταν τον είδαμε να σηκώνει το πόδι του και να πατά το αγιασμένο σύμβολο. Συνάμα άρχισε να εκστομίζει ύβρεις ασύλληπτες εναντίον μας. Γρήγορα ο πατέρας μου, μαζί με τον μεγάλο μου αδερφό, τον τσάκωσαν και τον πετάξαν έξω από το σπίτι, όπου πήρε να κουτρουβαλά τις σκάλες. Όταν μείναμε μόνοι επικράτησε σιωπή, κι έπειτα συζητώντας το αναπάντεχο περιστατικό συμφωνήσαμε πως είχαμε γίνει ‒αναμφίβολα‒ μάρτυρες μιας παρουσίας του δαιμονικού· ότι δεν ήταν πραγματικός ιερέας εκείνος, με σάρκα και οστά, αλλά μια υλοποίησις του δαιμονίου. Μα όσο κι αν η εξήγηση αυτή έμοιαζε να καλύπτει όλα τα κενά, άφηνε ωστόσο ανοιχτό ετούτο: ο αλλόκοτος εκείνος ψευτοπαπάς είχε, παρ’ όλ’ αυτά, ασπαστεί το πετραχήλι.
Ο Αλέξανδρος Κορδάς γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα. Για το πρώτο του ποιητικό βιβλίο, Το τυφλό άλογο (Εκδόσεις Σμίλη, 2018), τιμήθηκε με το βραβείο Jean Moréas στην κατηγορία του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Ποιήματά του περιλαμβάνονται και στον συνεργατικό τόμο (πέντε ποιητών) Πεντάσημον (Εκδόσεις Σμίλη, 2020).
