«Κουροτρόφος» της Ελένης Λαδιά
Από την αρχή με μάγεψες και παρακολουθούσα ώρες, κυρίως προτού κοιμηθώ, Εσένα και το προσφιλές σου νήπιο να παίζετε, να σε θηλάζει κάθε τόσο, σαν διάλειμμα από τα παιχνίδια του, να είναι τόσο τρυφερό και μικρό, αφού ακόμη περπατούσε χοροπηδηχτά σαν κατσικάκι κι εσύ να το κοιτάζεις με τα συμπονετικά σου μάτια. Στον παραμικρό θόρυβο και κίνδυνο έφτανε φοβισμένο στην αγκαλιά σου κι εσύ το αγκάλιαζες με λαχτάρα. Σας κοίταζα και μονίμως έλεγα: πώς το αγαπάει, πώς το προσέχει, πώς το φιλά και πώς το καθαρίζει. Πώς το παρατηρεί, πώς το θαυμάζει και πόσο το λατρεύει! Πώς μιλά και συμβουλεύει το νήπιο και πώς συνεννοούνται στην δική τους γλώσσα! Εκείνο την κοιτούσε λατρευτικά, ήταν πανέμορφο, είχε κληρονομήσει τα χρώματά της, ανοιχτό καστανό και λαμπερό τρίχωμα. Έβλεπα τα δάχτυλα των χεριών της, τα νύχια που ήταν σαν βαμμένα με το χρώμα της φύσης, μοβ και όχι βερνίκι, όπως κι εμείς κάποτε που μικρά κορίτσια, πιο κοντά στα λουλούδια, βάφαμε τα νύχια μας με τα πέταλα των ροζ ή κόκκινων φύλλων.
Καμιά φορά γύριζες ανάσκελα και λιαζόσουν, το δέρμα πιο άσπρο τώρα και χνουδωτό, το φανταζόμουν τρυφερό και ζεστό, γι’ αυτό αγαπούσε το μικρό σου να χάνεται στην θαλπωρή του. Δεν αισθανόσουν καμιά ντροπή, άνοιγες τα πόδια και φαινόταν η πηγή της γονιμότητάς σου, σε μικρογραφία η πύλη του σύμπαντος. Εκείνο ανέβαινε πάνω σου, χοροπηδούσε κι ύστερα ξάπλωνε ευτυχισμένο πάνω στην μεγάλη σου τρυφερή κοιλιά. Φωτιζόταν κι αυτό από τον ήλιο και τα αυτάκια του μεγάλα, έμοιαζαν σαν κρεμασμένα ροδαυγή τριαντάφυλλα, λεπτό κορμάκι, κάπως στρογγυλό πρόσωπο και το μικρό πέος του ερεθισμένο από τις θερμές ηλιακές ακτίνες, υψωνόταν σαν κόκκινο γλειφιτζούρι.
Σας κοιτούσα παρασυρμένη από το φυσικό περιβάλλον, όπου ζούσατε. Τα βράχια, τα δένδρα, εκεί το μάθαινες να σκαρφαλώνει, κι ύστερα να πηδά από τον βράχο προς την αγκαλιά σου που περίμενε ανοιχτή σαν ουράνιος θόλος, εκείνο φοβόταν να πηδήξει από το κενό και να σε συναντήσει, κι εσύ του έκανες νόημα, είδα ολοκάθαρα το νόημα που του έκανες με την κεφαλή και το βλέμμα των συμπονετικών σου οφθαλμών. Και τότε πέταξαν πέρα σαν άχρηστα σκουπίδια στον άνεμο οι θεωρίες μου, οι συγκρίσεις, η γνώση μου, οι σπουδές μου, όλη μου η ζωή ξετινάχτηκε μπροστά στα συμπονετικά μάτια με την σταματημένη από την φύση ευφυΐα. Και σε μένα που προεκτάθηκε αυτή η ευφυΐα, τι έκανα;
Και τότε βρήκα την τεφροδόχη των δακρύων: έπεσε μέσα ένα αργυρό μου δάκρυ.
Είχες μία τεράστια ανοιχτή αγκαλιά για όλα τα μικρά που σε πλησίαζαν, και μολονότι λάτρευες τον γιο σου, χάιδευες και φιλούσες και τα ξένα, που σε θεωρούσαν δεύτερη μητέρα. Έρχονταν να φωλιάσουν στην ζεστή τριχωτή σου αγκαλιά. Ο δικός σου μικρός συνήθως δεν ζήλευε, αλλά ενίοτε τον έπιανε η αγανάκτηση και προσπαθούσε, αυτός ο μικρότερος από όλα, να τα διώξει από κοντά σου. Κι εσύ με τα συμπονετικά σου μάτια τα παραμέριζες τρυφερά και υπομονετικά, κι έπαιρνες το δικό σου παιδί στην αγκαλιά.
Κι εγώ επαναλάμβανα σαν ηχώ τις φράσεις: πώς το αγαπά, πώς το φιλά και πόσο το προσέχει.
Και κάθε φορά ένα αργυρό μου δάκρυ στην τεφροδόχο.
Δεν χόρταινα να σας κοιτάζω κι ας παρακολουθούσα την ζωή σας καθημερινώς. Ο μικρός σηκωνόταν, τέντωνε το κορμάκι του κι άπλωνε τα χέρια για να αγκαλιάσει το κεφάλι σου. Κι επειδή δεν μπορούσε, σκαρφάλωνε στον ώμο σου και το φιλούσε από εκεί. Όλα ήθελε να τα δοκιμάζει με το στόμα του, μικρά πεταμένα χαρτάκια, φύλλα δένδρων, σίδερα και ό,τι τύχαινε στον δρόμο του. Ξαφνιασμένος γυρνούσε το κεφάλι και σε έψαχνε, έτρεμε μήπως και τον αφήσεις μόνο του τον «γενναίο», έφτανε κοντά σου και άρπαζε την ίδια πάντα θηλή του μαστού σου, την τραβούσε και την έκανε να φαίνεται μεγαλύτερη, υποθέτω πως θα έπινε μία γουλιά γάλα, ίσως για να κατοχυρώσει την θέση του, κι ύστερα ξανάφευγε συνεχίζοντας το παιχνίδι του. Πόση υπομονή είχες με το τοσοδά πλασματάκι που σε όριζε και σε κούραζε ασφαλώς, γιατί καμιά φορά έκλεινες τα μάτια, για να τα ξανανοίξεις αμέσως και να το αναζητήσεις.
Τον βρήκες σκαρφαλωμένο σε ένα πεζούλι, προφυλαγμένο με σιδερένια, κίτρινα κιγκλιδώματα. Προσπαθούσε να αποκολλήσει ένα κομμάτι, δεν μπόρεσε και άρχισε να το γλείφει. Πήγες κοντά του και φαίνεται πως κάτι του είπες, ίσως και να τον επέπληξες. Κάθε φορά που ήθελε να σου ξεφύγει, εσύ τον άρπαζες εγκαίρως από την κοντή του ουρά. Και σε αυτήν σου έμοιαζε. Γύρισε και σε κοίταξε κάπως ένοχα, που εκμεταλλευόμενος την κόπωσή σου, έφυγε. Τότε κοιτάζοντάς τον με τόση αγάπη και στοργή, τον πήρες στην αγκαλιά σου και κυριολεκτικώς τον έπνιξες στα φιλιά. Κι αυτός ξετρελαμένος από την παραφορά της αγάπης σου, έδειχνε σαν μαγεμένος. Τον φιλούσες παντού, τόσο θαυμάσια, τόσο θερμά και διακριτικά, που εγώ φώναξα «μητέρα μου» και τότε η τεφροδόχη γέμισε με τα αργυρά μου δάκρυα.
Ύστερα, αφού τελείωσες με τα αμέτρητα φιλιά, κι αυτός έμενε σαν μαρμαρωμένος από την έκπληξη, άνοιξες τα δυο σου χέρια και τον κράτησες σφιχτά πάνω στο στήθος, ενώ εγώ έβλεπα αναρίθμητες μορφές σε αυτήν την στάση της Κουροτρόφου.
Κουροτρόφος, Πιθηκίνα, Γυναίκα και Παναγία!
Με μία λέξη: ΜΗΤΕΡΑ.
