Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας / Alexios Mainas

ΤΟ ΒΑΡΕΛΙ ΜΕ ΤΙΣ ΜΥΓΕΣ

Έχεις χρήματα εκεί, πάτερ, είμαι σίγουρος, όπως εγώ εδώ έχω μια σπάθη. Αν δεν θες να δεις τη σπάθη, άσε με τότε να δω τα χρήματα, και βιάσου, γιατί εγώ, ο Αντρέας Τολεδόν, έντεκα έχω στείλει να αναπαύονται στο βαρέλι με τις μύγες.

Όλες οι τέχνες έχουν τον προστάτη τους. Οι μεταπράτες έχουν τον Άγιο Ιάκωβο του Κάδιθ, οι δικηγόροι την Αγία Σύλληψη, οι ιχθυοπώλες τον Άγιο Λεόν της Καστίλλης – μόνον οι αλήτες δεν έχουν τον προστάτη τους, οι υπόλοιποι εγκληματίες ναι. Πες στους ανθρώπους σου λοιπόν να κάνουν άγιο αυτόν τον βλάκα (ο Θεός να τον έχει καλά), τον κάλπικο ιππότη που με έσωσε, τον δον Κισάτο. Φυγόδικος δεν είναι σαν τα μούτρα μου, ούτε τσιφούτης σαν τα δικά σου. Και άκου πώς έγινε: με σέρνανε με αλυσίδες για εκτέλεση, έκλαιγα την τύχη μου ο φουκαράς όταν αυτός είδε από μακριά (άκου λόξα!) Αλγερινούς πειρατές να σέρνουν χριστιανό σε σκλαβοπάζαρο! Να χαρώ τα μάτια που του ’δωσε ο Θεός! Και τώρα τα λεφτά, τσιφούτη, μη χλωμιάζεις…

…αχ θα με εκτελούσαν, που λες, πάτερ, πάνω στον ανθό της νιότης!

Ο ΠΑΛΜΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣΥΚΙΑΣ

Κυρ χωροφύλακα, μήτε αιρετικοί μήτε δαίμονες ήταν οι άντρες χθες, αλλά τρελοί για δέσιμο. Ήταν ένας ψηλός, κοκαλιάρης, με τραγίσιο γένι κι ένας κοντός παχουλός που τον φώναζαν Σάντσο – φαινόταν αγροίκος και αφελής αυτός και ήταν μεγάλος γκαφατζής. Οι άλλοι δυο πρέπει να ’χαν έρθει από την Εστρεμαδούρα, ή από κάπου κει, δεν άκουσα καλά – τι με νοιάζει, αλήθεια; Ότι γέλασα με όλους, το ορκίζομαι στον Άγιο Στέφανο, ειδικά με τον δεύτερο ιππότη, τον Παλμερίνο της Φραγκοσυκιάς, που ’χε δεμένο στην περικεφαλαία του έναν κότσυφα. Η φωτιά ήταν δυνατή και το κρασί ανέρωτο, έστρωσα μια ωραία βελέντζα κατάχαμα – όχι, δεν είμαι από αυτούς που για να κοιμηθούν θέλουν ησυχία.

Οι άντρες έφτασαν την ώρα εκείνη που όποιος και να ’ναι λες ότι δεν ήρθε για καλό. «Ποιοι είστε και τι θέλετε;» ρώτησε ο χανιτζής κοιτώντας καχύποπτα από ένα παραθυράκι. «Συμπαθάτε με», αποκρίθηκε μια αριστοκρατικιά φωνή, «είμαι ο τάδε, και είμαι ποιητής. Συνοδεύω τον ιππότη Παλμερίνο της Φραγκοσυκιάς στις περιπέτειές του. Σήμερα συναπαντήσαμε και τον ιππότη δον τάδε με τον υπηρέτη του τον Σάντσο Πάντσα».

Πάντσα, έτσι τον λέγανε τον κοντό – το θυμήθηκα.

Ο χανιτζής έγινε σαν παντζάρι από το γέλιο. «Ε πείτε το, βρε παιδιά», είπε κάνοντας νόημα στην παρέα μου. Κι αμέσως δίπλωσε τη μέση του στα δυο: «Ας κοπιάσει στο φτωχικό μου η αθάνατη ιπποσύνη!» φώναξε όλο καμάρι και πονηριά. Από το παρουσιαστικό των μουσαφίρηδων καταλάβαινες ότι ήταν κακομοιραίοι, άνθρωποι για τα πανηγύρια. Μας συστήθηκαν και ζήτησαν συγγνώμη για την ενόχληση. «Δε βαριέσαι», είπε ο χανιτζής, «καλό είναι να γελάμε πού και πού», αλλά αυτοί δεν εννόησαν τα λόγια του. «Έχετε τη χαρά», είπε ο ποιητής, «να γνωρίσετε από κοντά τους τελευταίους, κατά τα φαινόμενα, φορείς της πλανόδιας ιπποσύνης».

Ο ποιητής μίλησε για μια μάχη στο Ελ Πασίγιο όπου ο αφεντικός του τα ’βαλε με μια μαγεμένη δικέφαλη αρκούδα και ότι τη νίκησε λαβώνοντάς τη στον γοφό. Κι ύστερα είπε για ένα στοιχειωμένο κάστρο πίσω από τα βουνά, κι ότι σε αυτό το κάστρο αύριο το κουνούπι θα φάει ατσάλι – άρα μάλλον προς το κάστρο ξεκίνησαν. Κι ύστερα πήγε να πει κάτι άλλο, αλλά ο μούργος, ο Παλμερίνος, είπε: «Φτάνει, ας μην κοκορευόμαστε». Και τότε ο άλλος, ο δον Κισάτος (;) ο δον Πεχότης (;) ο διάολος αυτός τέλος πάντων τσίγκλησε τον νυσταγμένο Πάντσα να πιάσει για ελόγου του τις καυχησιές. Αυτός άρχισε να μπερδεύει τη γλώσσα του σαν χάννος. Έπειτα φούσκωσε σαν κούρκος και μετά άρχισε να πετά φανφάρες για μια μάχη με δράκους, που στην πραγματικότητα ήταν τροφαντά πρόβατα, εκνευρίστηκε ο δον τέτοιος και πιάνει τον Πάντσα απ’ τον γιακά: «Βρε κουμπούρα», είπε, «πού τα είδες τα πρόβατα;» Και ο Πάντσας είπε: «Που να με πάρει ο διάολος, αφεντικό, εγώ πρόβατα είδα και πρόβατα λέω, στο κάτω-κάτω δεν είμαι ποιητής να βλέπω τις προβιές για αρκούδες, τις βερβερίτσες για νεράιδες, τις καβαλίνες για μαργαριτάρια, κι όλα αυτά τα παλαβά που λέει το σινάφι σου».

Θα τις έτρωγε ο Σάντσος, αλλά για καλή του τύχη παρενέβη ο Παλμερίνος της Φραγκοσυκιάς: «Ω παλαδίνε, τα μάτια μάς παίζουν άσχημα παιχνίδια εξαιτίας των μάγων που σπέρνουν ξόρκια στο διάβα μας. Το αφεντικό σου, ο πολύπειρος αυτός ιππότης, γνωρίζει τα πάντα επί του θέματος, γι’ αυτό καλύτερα να παραδέχεσαι τα λάθη σου και να μην αντιμιλάς». Ο κοντός έκανε έναν μορφασμό και έκατσε μακριά τους. «Που να με πάρει ο διάολος, εγώ λέω αυτό που είδα», μουρμούριζε για κάμποση ώρα, δηλαδή μέχρι που το ’ριξε στο ροχαλητό.

Ο χρυσοχόος, ο χανιτζής κι εγώ τους ακούγαμε και γελούσαμε με την καρδιά μας. Όλο το βράδυ οι ιππότες συζητούσαν για ιπποτικές παλαβωμάρες – να μου κόψεις το κεφάλι αν λέω ψέματα. Τράβα κατά κει και θα τους βρεις. Μη βιάζεσαι, θα αργοπορούν λέγοντας ιστορίες για μάγους.

Πάντως πανούργοι δεν μου φάνηκαν.

Ο Δημήτρης Καρακίτσος γεννήθηκε στον Βόλο το 1979. Έχει εκδώσει τα βιβλία Οι γάτες του ποιητή Δ.Ι. Αντωνίου (Εκδόσεις Το Ροδακιό, 2012), Βένουσμπεργκ (Εκδόσεις Αντίποδες, 2015), Παλαιστές (Εκδόσεις Ποταμός, 2016), Ιστορίες του Βαρθολομαίου Ολίβιε (Ποταμός, 2017) και Ζαχαρίας Σκριπ (Ποταμός, 2019). Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

Twitter