Γαϊδουροκαλόκαιρο φέτος. Στο αμάνικο μπλουζάκι, κάτω απ’ το στήθος εμφανίζεται όποτε κάθομαι αυτή η ενοχλητική γραμμή του ιδρώτα. Ανηφορίζοντας το δρόμο στο πλάι του Μουσείου έρχονται καταπάνω μου καυτά κύματα από τις εξατμίσεις των λεωφορείων. Υπομονή, μέχρι τη στροφή. Μετά ο περίπατος γίνεται ευχάριστος – Εξάρχεια, Στουρνάρα με τα κομπιουτερομάγαζα που έχουν ξεφυτρώσει όλα μαζί σαν τα μανιτάρια τα τελευταία χρόνια, και μετά πλατεία Κάνιγγος.

Αχνίζει η άσφαλτος, ένα κύμα δροσιάς έρχεται ξαφνικά να με χαϊδέψει μέσα από ένα κατάστημα με ηλεκτρονικά παιχνίδια στην οδό Τζωρτζ. Πρόσφατα έμαθα ποιος ήταν αυτός ο κύριος Τζωρτζ που του χάρισαν ολόκληρη πλατεία, και μάλιστα σε μια αυθαίρετη γενική πτώση, χωρίς να το ξέρει. Θα αναγνώριζε το όνομά του, αλήθεια;

Μια κλούβα είναι παρκαρισμένη στην Ακαδημίας· γιατί όμως; Ήσυχα μου φάνηκαν τα Εξάρχεια σήμερα. Είναι τελευταία μόδα αυτή, η κλούβα στην πλατεία Κάνιγγος. Ένα βράδυ, σχολώντας απ’ το φροντιστήριο με την κολλητή, δεν κρατηθήκαμε: «Καλέ, σβήστε τη μηχανή! Ρυπαίνετε το περιβάλλον, δεν το ξέρετε;» Ένας υπερβολικά αρπαγμένος ένστολος, προκαλώντας ένα νοερό «συ είπας», απάντησε αγριοκοιτώντας μας: «Δηλαδή εμείς τι είμαστε; Ζώα; Να μη βάλουμε κλιματισμό, αλλά να βράσουμε εκεί μέσα;» Καλά ντε, δε σε είπαμε και γουρούνι…

«Ασήκωτη αυτή η τσάντα πια! Και ποτέ δε βρίσκεις τίποτα εκεί μέσα όταν το θες! Κράτα λίγο εδώ να βρω τις σημειώσεις που χρειάζεσαι…»

«Καλά, βρε παιδί μου, μου τις δίνεις αύριο. Μη φύγει και το λεωφορείο σου στο μεταξύ, κι άντε μετά να περιμένεις το επόμενο».

«Όχι, εντάξει, προλαβαίνω. Πιάσε λίγο».

Πλαφ. Η κολλητή κι εγώ μένουμε για λίγο σαστισμένες να κοιτάμε το κουτάκι το χυμό που έσκασε στο πεζοδρόμιο. Εκείνη να αναρωτιέται γιατί, αφού μου ζήτησε να τον κρατήσω, εγώ να αναρωτιέμαι γιατί, αφού τον κράτησα. Από το καλαμάκι…

Νομίζω πως ήταν το περιστατικό αυτό αιτία κοροϊδίας ώσπου να πάρουμε το απολυτήριο.

Μπορεί και να της το θυμίσω πάλι σήμερα, έτσι να γελάσουμε. Τρέχω όμως τώρα προς την αγαπημένη μου στοά, πάλι μου τέλειωσαν οι κασέτες. Θέλω να της γράψω εκείνους τους Dream Syndicate που μου ζήτησε. Περνάω το τυροπιτάδικο στη γωνία, κατηφορίζω λίγο και στρίβω αριστερά: θέλω να πηγαίνω στην Ομόνοια μόνο για να έχω λόγο να περνάω από αυτή τη στοά. Μαγαζί με κάλτσες προτού μπεις, ένα εσωρουχάδικο χωμένο σε μια τρύπα, ένα μαγαζάκι όλο ρολόγια – μια φορά, αφηρημένη, ρώτησα τον τύπο στην πόρτα του αν έχει ώρα. Νόμισε ότι του έκανα πλάκα.

Στέκομαι ελάχιστα να χαζέψω τη βιτρίνα ενός μαγαζιού με λίγο απ’ όλα ιδέες για δωράκια, κουκλάκια, μαξιλαράκια, πάνω τους γραμμένα τρυφερά σλογκανάκια, πραματάκια να κρεμάσεις, να καρφώσεις, να ξαπλώσεις σε κρεβάτια, να αραδιάσεις σε ραφάκια, όλα άχρηστα δωράκια, και συνεχίζω για τα Goody’s. Η κοπέλα στο μαγαζί με τις κάλτσες τακτοποιεί τα μποξεράκια με τον Τουίτι και μου χαμογελάει καθώς περνώ, κουνάω το χέρι στον τύπο με τα ηλεκτρονικά απέναντι, από τον οποίο πήρα το σούπερ γουόκμαν που με βοηθά να επιβιώνω μες στα λεωφορεία, και σπρώχνω τη μεγάλη γυάλινη πόρτα.

Είναι όλοι εκεί. Παίρνουν τον καφέ τους, άλλοι κάτι να τσιμπολογήσουν πριν από το μάθημα. Φυλάω τα κατοστάρικα που έχω στο πορτοφόλι μου για καμιά μπιρίτσα την Παρασκευή και ανασαίνω με ανακούφιση τον δροσερό αέρα του φαστ φουντ.

Θα είναι εύκολα τα αρχαία φέτος άραγε; Τα περσινά ήταν παλούκια σε σχέση με το ’92. Άντε, στη χειρότερη να ξαναδώσω. Δε θέλω να φύγω έξω, όχι επειδή μόνο τα καλομαθημένα πάνε Αγγλία, αλλά δε θέλω να χωριστούμε με την Εύη. Θα περάσουμε καλά στο πανεπιστήμιο.

Όλα καλά θα πάνε. Και πάντα θα πηγαίνουν.

Twitter