«Τα όνειρα του νεκρού» της Ελένης Λαδιά
Τώρα θα σας αποκαλύψω κάτι, το οποίον η ίδια ανακάλυψα μετά από πολλούς πειραματισμούς, πως η μεταθανάτια ζωή είναι απλώς η εξέλιξη της ζώσης με κοινό χαρακτηριστικό το όνειρον.
Θα γνωρίζετε βεβαίως, και αν όχι θα σας το μάθω εγώ, πως ο ορφικός ύμνος στον Ύπνο αναφέρει: «και την μελέτη του θανάτου φέρεις διασώζοντας τις ψυχές·/ γιατί εγεννήθης του θανάτου και της λήθης αδελφός». Στον ορφικόν επίσης ύμνον του ονείρου αναφέρεται: «μιλώντας με τις ψυχές των θνητών αφυπνίζεις τον νου…». Και ο επίσης του Θανάτου λέγει: «γιατί ο δικός σου ύπνος θραύει την ψυχή και την σύνδεση του σώματος... φέρνοντας τον βαθύ στους ζωντανούς αιώνιον ύπνον».
Γνωρίζετε επίσης από τη Θεογονία του Ησιόδου πως ο Ύπνος και ο Θάνατος είναι αδέλφια, τέκνα της μαύρης νύχτας, όπως και ο λαός των ονείρων, που όλα τα εγέννησε, χωρίς να πλαγιάσει με κάποιον. Επίσης και ο Όμηρος αναφέρεται στον Δήμο των ονείρων, καθώς και στις δυο πύλες τους, την κερατινήν με τα αληθή όνειρα και την ελεφαντινήν με τα ψεύδη.
Οι απεικονίσεις των αδελφών Ύπνου και Θανάτου στον ερυθρόμορφο κρατήρα του Ευφρονίου, οι οποίοι με αρχαγγελικά φτερά σηκώνουν τον νεκρό Σαρπηδόνα, όπου στο σώμα του παρατηρούμε μισόκλειστο το ένα μάτι και ελαφρώς ανοικτό το στόμα, συμπεραίνουμε πως ο γενειοφόρος Θάνατος είναι πιο ηλικιωμένος. Τι να σημαίνει; Ερμηνεύω: τις περισσότερες φορές ο θάνατος πλησιάζει τον άνθρωπο στην γεροντική ηλικία.
Λοιπόν σε αυτήν την ηλικία οι άνθρωποι κοιμούνται ακατάστατα και το βιολογικό τους ρολόγι αρχίζει να ξεκουρδίζεται. Όμως κομβικόν σημείον είναι το όνειρον.
Ευρισκομένη στην γεροντική ηλικία έχω έναν ύπνο βαθύτερο, αλλά από έφηβη ακόμη, γεμάτον όνειρα. Τα όνειρά μου είναι όντως ένας δήμος ονείρων, διότι είναι πολλά και με ατομική ιδιοσυστασία, τα οποία καλύπτουν όλες τις πτυχές και τις λεπτομέρειες της συναισθηματικής και νοητής ζωής. Είναι τόσο εναργή αυτά τα όνειρα, που με επηρεάζουν και στα μεσοδιαστήματα ύπνου και ξύπνιου. Εξακολουθώ να νομίζω πως ονειρεύομαι και δεν διακρίνω τις δυο ζωές. Τα όνειρα προκαλούν χαρά, πόνο, νοσταλγία, τύψεις και όλα όσα ο άνθρωπος βιώνει στην ζωή του. Σε αυτήν την ηλικία λοιπόν και την ακόμη μεγαλύτερη, το διάστημα ύπνου και θανάτου όλο μειούται, δίνοντας προτεραιότητα στο Όνειρον που εξαπλώνεται.
Έρχεται επομένως μια στιγμή, όπου ο θάνατος είναι απλώς μια μετάλλαξη του ύπνου, και η ζωή συνεχίζεται στον θάνατο φορώντας πάντα το ένδυμα του ύπνου, με φορέα το όνειρον. Ονειρευόμασθε συνεχώς, είτε θυμόμαστε τα όνειρά μας είτε όχι, σε όλη την διάρκειά μας. Όσο για την τιμωρία με τους πόνους και τα βασανιστήρια, καθώς και για την αμοιβή στην μεταθανάτια κατάσταση, δεν είναι παρά όνειρα ευτυχή ή βασανιστικά. Ευφραινόμασθε και βασανιζόμαστε.
Συμπερασματικώς τα όνειρα του νεκρού είναι όμοια με του ζωντανού, όπου ο νεκρός και ο ζωντανός είναι κατά συνθήκη ψεύδη.
