Τράνταζε το φορτηγό στον δρόμο, τραμπαλιζόταν κι η καρότσα πίσω με τους εργάτες που πήγαιναν πρωινοί και νυσταγμένοι στη δουλειά. Κι ο παιχνιδιάρης άνεμος κλότσησε κάποιου το ψάθινο καπέλο. Αυτός έκανε να το πιάσει, πήδηξε απ’ το φορτηγό κι άρχισε να το κυνηγά. Το φορτηγό έφευγε, ο άνθρωπος έτρεχε ξοπίσω απ’ το καπέλο που πετούσε. Πέρασαν ώρες, μέρες, εβδομάδες. Μήνες, οι εποχές και τα χρόνια. Το φορτηγό έφευγε κι ο άνθρωπος έτρεχε πίσω απ’ το καπέλο που πετούσε. Όταν διψούσε, έπινε από το βρόχινο νερό που μαζευόταν στη γούβα του καπέλου, τόσο, όσο να δώσει μια κλοτσιά ο άνεμος κι εκείνο να πετάξει πάλι μπροστά. Όταν ο άνθρωπος πεινούσε, το καπέλο γινόταν μια θηλή απ’ όπου βύζαινε για μια στιγμή το χώμα. Μα ώσπου να χορτάσει, ο άνεμος έδινε άλλη μια, και φλουπ! το καπέλο πέταγε ψηλά κι απομακρυνόταν. Όταν ο άνθρωπος φοβόταν, το καπέλο έφεγγε το φως του ήλιου που είχε μαζέψει την ημέρα. Κι έδειχνε στον άνθρωπο τον δρόμο.

Ώσπου μια νύχτα… Ο άνθρωπος βάδιζε αργά πάνω στην άσφαλτο ψάχνοντας μέσα στο σκοτάδι το καπέλο. Εκείνο αχνοφαινόταν χωνεμένο στο γκριζοπράσινο σύθαμπο της νύχτας – αμήχανο σπερματοζωάριο αποπροσανατολισμένο. Τότε το άκουσε να πλησιάζει. Από μακριά. Τη μηχανή του να βουίζει. Στύλωσε τα μάτια του μπροστά κι ίσα που πρόλαβε να δει ένα χωνί φωτός να ξαπλώνεται στον δρόμο. Και τη σκιά του φορτηγού με το ένα μάτι του κλειστό.

Σαν ένα χέρι ο άνεμος έπιασε το καπέλο, ξεκαπάκωσε τον φανό του φορτηγού, έκανε μια κωλοτούμπα και το προσγείωσε στο κεφάλι κάποιου απ’ τους πολλούς που κάθονταν στην καρότσα. Εκείνος ξύπνησε. Ξημέρωνε.

Ο Αλέξανδρος Βαλκανάς γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας το 1972. Είναι απόφοιτος Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, ενώ έχει κάνει σπουδές στη φωνητική και τη θεωρία της μουσικής. Απασχολείται ως φιλόλογος στην ιδιωτική εκπαίδευση και παράλληλα ως μουσικός-τραγουδιστής (δισκογραφία: Ο κήπος που έσβησε κι εχάθη, σε ποίηση Ναπολέοντος Λαπαθιώτη και μουσική Anastazios). Διηγήματα και ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο. Ζει στην Αθήνα.

Twitter