Μπήκε στο λεωφορείο τελευταίος. «Περίμενε να μετρήσω αυτιά και να διαιρέσω διά δύο», είπε στον οδηγό. Μέτρησε, ξαναμέτρησε, έλειπε ένα αυτί. Αναστατώθηκε. Δεν ήξερε τι να υποθέσει. Δεν ήταν λογικό να λείπει. Μέτρησε πάλι. Τα ίδια.

«Πού ψάχνεις ένα αυτί όταν λείπει;» μονολόγησε και κοπάνησε με την παλάμη το κούτελό του. Ένιωθε σαν να γύρευε ψείρα σε παχνί με πίτουρα. Ήταν έτοιμος να μετρήσει και τέταρτη φορά όταν ακούστηκε ένας κρότος, σαν βαριά τουφεκιά, και το λεωφορείο άρχισε να πλανάρει, χαράζοντας οχτάρια στην κατηφόρα.

«Κρατηθείτε!» φώναξε, έχοντας ακόμα στον νου του το αυτί που έλειπε. Κρατήθηκε κι αυτός. Λεωφορείο κι επιβάτες μετεωρίστηκαν αγκαλιασμένοι διαγράφοντας ημικύκλιες τροχιές, ώσπου ένα γαλακτερό κενό ήρθε και στάθηκε δίπλα τους. Ούτε φυσαλίδες ούτε ιριδισμοί, σαν εκείνους που φέρνει το κενό της μνήμης. Μόνο μια αναιδής σιγή απλωνόταν πηχτή, προσπαθώντας να ισορροπήσει μέσα σ’ αυτό το γαλακτερό κενό, που τους κύκλωνε αργά και τους κατάπινε.

*

Έτριψε τα μάτια του δυνατά· ήταν ανάσκελα στον διάδρομο και γύρω του άχνιζαν σακίδια, τσάντες, ζακέτες, παπούτσια – «πού βρέθηκαν τόσα παπούτσια μονά;» αναρωτήθηκε. Σύρθηκε προς το πίσω μέρος του λεωφορείου και τον ακολούθησαν αρκετά μπουκάλια με νερό, πρησμένα, μισά, πλαγιαστά, ζαρωμένα, ό,τι θες μέσα στην άχνα. Ένα απ’ αυτά, άγνωστο πώς, στάθηκε όρθιο δίπλα στο αριστερό του μάτι. Για κάμποσα δευτερόλεπτα η ίριδα του ματιού ρούφαγε τις διαθλάσεις του νερού, ασυναίσθητα, σαν να διάλεγε απαντήσεις για τις αιτίες που έλειπαν. Το δεξί του μάτι δεν τις ξεχώριζε, ήταν ακόμα θολό. Δεν περίμενε να βρει το αυτί στο μπουκάλι όμως –θυμόταν καλά– στον πηγεμό είχε μετρήσει εκατό αυτιά.

Στα πρώτα ταξίδια του μέτραγε κεφάλια. Μέχρι που ένα φθινόπωρο στην Αίγυπτο, μέσα στη βιασύνη του, μέτρησε κι ένα καπέλο άδειο. Ήταν ακουμπισμένο στο τελευταίο κάθισμα πάνω σ’ έναν σάκο με ρούχα. Όταν κατάλαβε το λάθος, το λεωφορείο ήταν ήδη εκατόν πενήντα χιλιόμετρα μακριά. Αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω στην Κοιλάδα των Φαραώ, για να παραλάβουν τον ιδιοκτήτη του καπέλου. Από κείνη την ώρα ορκίστηκε να μετράει αυτιά, ξεκινώντας από τα δικά του. Μέχρι τώρα, το διπλό μέτρημα δυσκόλευε τα λάθη. Όμως ετούτη τη φορά τα πράγματα πήγαιναν στραβά. Τ’ αυτιά δεν αβγάταιναν, η ώρα περνούσε, σε λίγο θα νύχτωνε και ο οδηγός διαμαρτυρόταν πως καθυστερούσαν για την επόμενη ξενάγηση.

Σκούντηξε απαλά τον άνθρωπο που κοιμόταν στα τελευταία καθίσματα του λεωφορείου κι αμέσως το μετάνιωσε. Αυτός δεν κουνήθηκε, ήταν παραδομένος σ’ έναν ύπνο μακάριο στην ίδια θέση, ακριβώς, με το άδειο καπέλο της Αιγύπτου. Δεν ήθελε να τον τρομάξει· κάποιες φορές, μια απότομη κίνηση μπορεί να γίνει μοιραία. Ύστερα, τι να του έλεγε; Συγγνώμη, κύριε, ήθελα να μετρήσω και το άλλο αυτί σας; Έκανε να σηκωθεί, όμως το λεωφορείο έτριξε και, αλλάζοντας θέση ισορροπίας, έγειρε ελάχιστα μπροστά. Ξανακάθισε στο πάτωμα, όσο πιο αργά μπορούσε, και τότε είδε ζευγάρια αυτιά να ξεπροβάλλουν από το γαλακτώδες σύννεφο, υποδαυλίζοντας το παράδοξο· έρχονταν καταπάνω του, όπως οι φυσαλίδες ανεβαίνουν από τον βυθό στην επιφάνεια της θάλασσας.

Ήθελε να το βάλει στα πόδια, όμως σε κάθε προσπάθεια που έκανε για να σηκωθεί, το λεωφορείο έγερνε προς το μέρος του με έναν παρατεταμένα υπόκωφο ήχο, που ξεσήκωνε τ’ αυτιά και τα έστελνε να χορεύουν γύρω του σαν τις νυχτερίδες, όταν ρίχνεις πάνω τους έντονο φως. Δεν έβλεπε τον οδηγό. Υπέθετε πως θα περίμενε εκνευρισμένος, με τους αγκώνες στο τιμόνι και το κεφάλι στις χούφτες του· έβρισκε πάντα λόγους να παραπονιέται, τη μια για τα λερωμένα καθίσματα, την άλλη για τα σκουπίδια, τώρα για την καθυστέρηση. Πιάστηκε από το μπράτσο ενός καθίσματος και προσπάθησε, ξανά, να σηκωθεί. Αυτή τη φορά, το πάτωμα έγειρε, άηχα, μπροστά. «Δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρω», συλλογίστηκε.

Η μόνη ελπίδα που έμενε, ήταν να εκμεταλλευτεί τα χρονικά κενά ανάμεσα στις ταλαντώσεις του λεωφορείου. Έτσι, σε κάθε ζυγιασμένη θέση ίσιωνε το κορμί του και, ρίχνοντας όλο το βάρος στους σταυρωμένους αστραγάλους του, τους έσπρωχνε με όλη του τη δύναμη προς τα κάτω. Ο κορμός του άρχισε να σηκώνεται απαλά, κατακόρυφα, όπως του ακροβάτη πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά, μην τυχόν και χάσει την ισορροπία του, δεν αντιλήφθηκε τον γαλακτερό καπνό, που πύκνωνε γύρω του. Έτσι, όταν ένιωσε το λεωφορείο να αιωρείται, στέλνοντας τη δόνηση στο σώμα του μαζί μ’ ένα δυνατό βουητό που τον ζάλιζε, αφέθηκε. Τ’ αυτιά συνέχιζαν να κάνουν κύκλους πάνω από το κεφάλι του.

*

Ευτυχώς, οι πυροσβέστες έφτασαν γρήγορα· τράβηξαν το λεωφορείο με γερανό κι έσωσαν πενήντα άτομα. Μόνο ένας άνθρωπος τραυματίστηκε σοβαρά. Τον βρήκαν αναίσθητο στον διάδρομο, μπροστά από τα τελευταία καθίσματα· έλειπε το πτερύγιο από το δεξί του αυτί. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, έντονες εμβοές περιφέρονταν στον λαβύρινθό του. Οι γιατροί στο νοσοκομείο γνωμάτευσαν πως θ’ αργούσαν να φύγουν, γιατί οφείλονταν στις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, που δημιουργήθηκαν στο ατύχημα και προκάλεσαν δυσλειτουργία της κροταφογναθικής άρθρωσης. Το πτερύγιο του αυτιού δεν βρέθηκε.

Η Κατερίνα Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε το 1956 στην Αμφίκλεια Φθιώτιδας. Σπούδασε Σκηνογραφία – Ενδυματολογία. Εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα. Είναι τελειόφοιτη του μεταπτυχιακού τμήματος Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, στην κατεύθυνση της συγγραφής. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το πρώτο της βιβλίο, Η Μακρυγιαλού και άλλες ιστορίες, εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2017, από τις Εκδόσεις Εντευκτηρίου.

Twitter