Δέκα ολόκληρα χρόνια ήμουνα ο προσωπικός γιατρός του Σουνταρσάν, διοικητή της νήσου Παργκανάς, και ξέρω να σας πω από πρώτο χέρι πώς έγιναν τα πράγματα.

Η νήσος Παργκανάς αναδύθηκε στο γαλάζιο φόντο του ουρανού στα ανοικτά του ακρωτηρίου της Κεράλα κατά τη φθίνουσα εβδομάδα του Μαΐου του έτους τάδε. Ο Χουμπαγιάν, διοικητής της Κεράλα, παρακολουθούσε τρία μερόνυχτα από τον εξώστη του διοικητηρίου με αμείωτη περιέργεια αυτή την ιδιοτροπία της φύσης. Όταν είδε το νησί να παίρνει τη σταθερή του θέση έπειτα από αλλεπάλληλους κλυδωνισμούς, μια πάνω και μια κάτω, έχρισε διοικητή του υπό τις επευφημίες των υπηκόων του, τον γιο του Σουνταρσάν, ή αλλιώς Σωστό Όραμα. Τον έβαλε σε ένα σαπιοκάραβο μαζί με όλους τους τσαρλατάνους, τους τρελούς, τις πόρνες της Κεράλα και εμένα, και τον ξαπέστειλε. Ο Χουμπαγιάν, που γνώριζε καλά τις πεποιθήσεις του γιου του ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κατά βάθος ίδιοι, ένα μάτσο κόκαλα που προορίζονται να γίνουν ένα με το χώμα, ή ότι η αξία ενός κυβερνήτη δεν κρίνεται από τον τρόπο που φέρεται στους γνωστικούς, αλλά από το πώς φέρεται στους τρελούς και τα αποβράσματα, πρέπει να κοιμήθηκε σαν πουλάκι εκείνο το βράδυ.

Όταν αποβιβαστήκαμε στο νησί, κινηθήκαμε όλοι μαζί προς το εσωτερικό του. Περπατήσαμε μέσα από χαμηλά καφεόδεντρα και καλάμια μπαμπού μέχρι που φτάσαμε σε ένα οροπέδιο γεμάτο με άγριες φράουλες, λίγα χιλιόμετρα από τη θάλασσα. Ο Σουνταρσάν το θεώρησε καλό σημάδι. Ζήτησε από όλους να τις δοκιμάσουν. Εκείνοι έκοψαν μερικές και τις έχωσαν διστακτικά στην αρχή στο στόμα τους. Μέσα σε λίγα λεπτά έβλεπες να τρέχουν κόκκινα ζουμιά απ’ τα χείλη τους και να απλώνονται πάνω στα λερωμένα φορέματά τους. Τότε τους ρώτησε αν θα μπορούσαν ποτέ να ξεχάσουν τη γεύση τους. Οκτακόσια στόματα απάντησαν εν χορώ: «Ποτέ, αφέντη!». «Το καλύτερο μέρος για να μείνει κανείς, είναι αυτό που δεν μπορεί να λησμονήσει. Κι είναι σπουδαίο που το βρήκαμε», είπε.

Εκεί χτίσαμε ογδόντα καλύβες από καλαμιές που μας χωρούσαν όλους. Ο Σουνταρσάν δεν έχτισε δικιά του. Τα πρωινά ανέβαινε στην κορυφή του βουνού Σουνίλ, του Πολύ Σκούρου Μπλε, και κοίταζε με τις ώρες τον ορίζοντα. Μέσα σε αυτή την όμορφη σιωπή έφτιαχνε ιστορίες. Τα απογεύματα τις τελειοποιούσε κάνοντας ατέλειωτους περιπάτους. Ήξερε κάθε γωνιά του τόπου που κυβερνούσε καλύτερα κι απ’ τη μήτρα της μάνας του. Κανείς δεν κοιμόταν στο χωριό, αν δεν τον έβλεπε να επιστρέφει. Περνούσε χαμογελαστός το κατώφλι μιας διαφορετικής κάθε βραδιά καλύβας, καθόταν κατάχαμα κι αράδιαζε τις απίθανες ιστορίες του ως το ξημέρωμα. Άκουσα κι εγώ πολλές από δαύτες κι αν δώσει κάποτε ο Θεός μπορεί και να τις γράψω. Φτάνει να βρω τον τρόπο. Δεν έχω τη δεινότητα του Σουνταρσάν κι αυτό το ξέρω σίγουρα.

Αλλά ας έρθουμε και πάλι στα δικά μας. Καθώς περνούσε ο καιρός, οι ιστορίες του Σουνταρσάν έφτιαχναν ένα τοπίο επιστρώσεων που ξεπερνούσαν σε χρώμα και όγκο ακόμη και τα γεωλογικά στρώματα στον βυθό της θάλασσας του Παργκανάς. Απορροφημένοι στον μυστικό κόσμο των ιστοριών του, οι απατεώνες έχασαν κάθε ενδιαφέρον για πράξεις δολερές και μπαμπέσικες, οι τρελοί άρχισαν να φέρονται όλο και πιο γνωστικά και οι πόρνες έπαψαν να κοιτάζουν φιλάρεσκα τους άντρες. «Για κοιτάξτε τους καλά, διοικητή μου», είπα ένα βράδυ στον Σουνταρσάν χαριτολογώντας, «δεν θα μπορούσαν όλοι αυτοί να γυρίσουν και να ζήσουν άνετα πια στην Κεράλα;». Κατάλαβα ότι δεν του άρεσε το αστείο μου, γιατί το βλέμμα του σκοτείνιασε και κοίταξε αλλού.

Ύστερα από δέκα χρόνια παραμονής μας στο νησί, ο Σουνταρσάν έσκυψε ένα βράδυ του Απρίλη και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Μάγε γιατρέ, ζήτησα από τον πατέρα μου να έρθεις μαζί μου, γιατί φοβήθηκα τις αρρώστιες που θα μας έβρισκαν στον ξένο τόπο. Όμως λίγες φορές χρειάστηκε να ανακουφίσεις κάποιον πόνο. Ήταν αυτό, ελπίζω, και για σένα μια ανακούφιση. Εδώ και μέρες όμως βλέπω ψηλά απ’ το Σουνίλ καπνούς να βγαίνουν απ’ τη θάλασσα και φλόγες να καίνε στον βυθό της. Ικέτευσα τον Θεό να βρει μια λύση συμβιβαστική, ανάμεσα σε αυτό που θέλουμε εμείς κι αυτό που του ζητάει η φύση. Αν δεν μπορέσει να τη βρει κι αρχίσουν πάλι τα ταρακουνήματα, θέλω να πάρεις τον κόσμο και να φύγετε. Για μένα να έχεις έτοιμο το φάρμακο που όταν το πιεις ξεχνάς για πάντα τον τόπο με τις άγριες φράουλες». Έγνεψα το κεφάλι καταφατικά κι έφυγα σκεφτικός.

Όταν σε λίγες μέρες οι καπνοί άρχισαν να μας πνίγουν και η γη να τραντάζεται σε κάθε αλαφροπάτημα, αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να κάνω το θέλημα του Σουνταρσάν. Μάζεψα καμιά δεκαριά αγριοφράουλες, τις έλουσα με το νερό της λησμονιάς και του τις πήγα. Με αποχαιρέτησε με βλέμμα ευγνωμοσύνης και μου ζήτησε να φύγω αμέσως με όλους τους άλλους απ’ το νησί.

Είτε θέλετε να το πιστέψετε είτε όχι, αυτές ήταν οι πρώτες φράουλες στην ιστορία του ανθρώπου που δεν καταναλώθηκαν από λαίμαργο στόμα παιδιού ή ηδονικά χείλη ερωτευμένου, αλλά από τον Σουνταρσάν, το Σωστό Όραμα, διοικητή της βυθισμένης σήμερα νήσου Παργκανάς, που θέλησε με αυτόν τον τρόπο να πεθάνει.

Από τις αναμνήσεις του μάγου ιατρού της νήσου Παργκανάς, Σαντανού (Χρήσιμος)

Η Δήμητρα Λουκά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πρέβεζα. Είναι φιλόλογος και εργάζεται στην ιδιωτική εκπαίδευση. Παρακολουθεί μαθήματα δημιουργικής γραφής και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορους ιστότοπους και περιοδικά. Η συλλογή διηγημάτων της Κόμπο τον κόμπο θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Κίχλη.

Twitter