Μιτσούγιο Κάκουτα: «Η όγδοη μέρα»
Για τους λάτρεις της ιαπωνικής λογοτεχνίας –εντάσσω μέσα σ’ αυτούς και τον εαυτό μου– η έκδοση στην ελληνική γλώσσα του βιβλίου της Μιτσούγιο Κάκουτα, μιας από τις πιο δημοφιλείς νέες συγγραφείς στην Ιαπωνία, ήταν μεγάλη είδηση. Η όγδοη μέρα είναι το πρώτο της βιβλίο που μεταφράζεται στα ελληνικά και πραγματικά πρόκειται για ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα, που αναφέρεται στο ζήτημα της μητρότητας και των οικογενειακών σχέσεων.
Το ξεκίνημα του βιβλίου γίνεται με ένα συγκλονιστικό γεγονός. Μια νεαρή γυναίκα μπαίνει στο διαμέρισμα του πρώην εραστή της για ν’ απαγάγει το μωρό του. Με το παιδί στα χέρια της καταφεύγει πρώτα σε μια φίλη της, κατόπιν βρίσκει στέγη σε μια άγνωστη γυναίκα που προσφέρεται να τη φιλοξενήσει, για να καταλήξει σε μια περίεργη θρησκευτική κοινότητα, ομολογώντας για την πράξη της: «Θα ζήσω εδώ με την Καόρου, σκέφτηκα. Θα πετάξω όλα τα υπόλοιπα πράγματα – αυτόν και τη γυναίκα του που έριξε τόσο πολύ δηλητήριο στ’ αυτιά μου. Το όνομά μου, το παρελθόν μου, την καριέρα μου, αναμνήσεις από τότε που νόμιζα πως ήμουν ευτυχισμένη κι αναμνήσεις από τότε που μισούσα ανθρώπους μ’ όλη μου την ψυχή· κάποια μέρα, θα τους αφήσω όλους να φύγουν, τόσο εύκολα όσο άφησα τα λεφτά μου. Κι όταν θα έχω ξεφορτωθεί όλες αυτές τις κακές μνήμες, ίσως ν’ απελευθερωθώ απ’ αυτό που έχω κάνει». Όσο προχωράει η αφήγηση, μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα για τη νεαρή γυναίκα, που ονομάζεται Κιουάκο, και πιο συγκεκριμένα για την οικογενειακή και οικονομική κατάστασή της, καθώς και το γιατί προέβη στην πράξη της απαγωγής. Από την άλλη το παιδί αρχίζει να μεγαλώνει, η γυναίκα που το έχει απαγάγει βρίσκεται σε μια συνεχή φυγή για να αποφύγει τη σύλληψη και να χάσει το παιδί. Αισθάνεται σαν να είναι φάντασμα ή έτσι θα ήθελε να ήταν, για να μην είναι ορατή στα ανθρώπινα μάτια. «Φαντάσματα, είχε πει η Καόρου. Άνθρωποι με νεκρά λευκά πρόσωπα και χωρίς πόδια. Όσο αθώα κι αν προσποιούμουν πως είμαι, όσο μακριά κι αν είχαμε φτάσει, στην πραγματικότητα δεν διαφέραμε και πολύ από εκείνα τα φαντάσματα στη λιμνούλα».
Το βιβλίο της Κάκουτα είναι ένα σύγχρονο και επίκαιρο μυθιστόρημα, που διαβάζεται εύκολα με αμείωτη όμως ένταση.
Κατόπιν, ο λόγος δίνεται στο κορίτσι που έχει απαχθεί και πλέον έχει ενηλικιωθεί, το οποίο προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι του έχει συμβεί, το γιατί, ανατρέχοντας στις επιπτώσεις στη ζωή της με ένα μεγάλο αν να αιωρείται. «Ήταν εκείνη η γυναίκα που τώρα μετά βίας θυμόμουν – εκείνη είχε συντρίψει την οικογένειά μας. Εμένα να μην μπορώ να κάνω φίλους μέχρι τώρα, εμένα να μην μπορώ να βρω ζευγάρι στο μάθημα της γυμναστικής, το διαμέρισμα που ήταν πάντα χάλια, το αίσθημα ενοχής που με έσκιζε, όλα αυτά, καθετί ήταν δικό της φταίξιμο, όχι δικό μου. Καθώς έβλεπα το βίντεο στο σκοτεινό σαλόνι της Σατόμι, το κεφάλι μου ήταν γεμάτο “αν”, τόσα πολλά. Αν δεν είχε υπάρξει εκείνη η γυναίκα, θα ήμασταν σίγουρα μια φυσιολογική οικογένεια. Αν δεν είχε υπάρξει εκείνη η γυναίκα, οι γονείς μου θα με αγαπούσαν όπως αγαπούν οι γονείς τα παιδιά τους. Αν δεν είχε υπάρξει εκείνη η γυναίκα, οι συμμαθητές μου δεν θα είχαν χτίσει έναν αόρατο τοίχο γύρω μου. Αν δεν είχε υπάρξει εκείνη η γυναίκα… αν, αν, αν». Εκείνη η γυναίκα, όμως, υπήρξε και φαίνεται ότι ένας αόρατος δεσμός υπάρχει μεταξύ τους, παρόλο που το μικρό κορίτσι επέστρεψε στη φυσική του οικογένεια, μεγάλωσε, κυοφορεί και προχωράει σε επιλογές στις σχέσεις της, παρόμοιες με εκείνες της γυναίκας που την απήγαγε.
Το βιβλίο της Κάκουτα είναι ένα σύγχρονο και επίκαιρο μυθιστόρημα, που διαβάζεται εύκολα με αμείωτη όμως ένταση. Ελπίζω να ακολουθήσει η μετάφραση και άλλων της μυθιστορημάτων, διότι πρόκειται για μια πολύ δυνατή λογοτεχνική φωνή.
Η όγδοη μέρα
Μιτσούγιο Κάκουτα
μετάφραση: Ειρήνη Παπακυριακού
Εκδόσεις Καστανιώτη
336 σελ.
ISBN 978-960-03-6405-7
Τιμή €18,00