Διαβάζοντας το καινούριο βιβλίο του Μάνου Ορφανουδάκη με τον τίτλο Υπόγεια κόρη κατάλαβα από τα πρώτα κιόλας ποιήματα ότι εδώ πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό. Και έτσι ήταν μέχρι το τέλος. Το λέω ευθέως, η Υπόγεια κόρη είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.

Η ποιητική του Μάνου Ορφανουδάκη βρίσκει εκείνες τις λέξεις τις αναιδείς και ευλαβικές που ορίζουν τα αρχέγονα πάθη των σωμάτων και των ψυχών. Πάντα άρεσε στις λέξεις αυτή του η σαρκική υπόσταση, αυτή η ερωτική υπερβολή με τις απώλειες και τους αγνοούμενους.

Στο βιβλίο αυτό και στα τρία του μέρη, «Υπόγεια κόρη», «Γυμνογραφία», «Σονέτα και περιθώρια», η γυναίκα δοξάζεται εντός των ακραίων αισθημάτων της. Όλες αυτές τις γυναίκες ο ποιητής τις γνωρίζει τόσο καλά όσο τις αγνοεί.

Η ποιητική του Μάνου Ορφανουδάκη βρίσκει εκείνες τις λέξεις τις αναιδείς και ευλαβικές που ορίζουν τα αρχέγονα πάθη των σωμάτων και των ψυχών. Πάντα άρεσε στις λέξεις αυτή του η σαρκική υπόσταση, αυτή η ερωτική υπερβολή με τις απώλειες και τους αγνοούμενους.

Η γλώσσα εδώ ως μητέρα του παντός κρατάει στα χέρια της αιώνες τώρα το κομμένο κεφάλι της Ιφιγένειας και του Αγιάννη του Προδρόμου. Αυτή η αιμάτινη σάρκα κυλάει πάνω στο χαρτί σαν αμαρτία, σαν πρόσωπο των αγίων. Αν πάρεις μια ψίχα από αυτή την ανάσα των αγαλμάτων του Ορφανουδάκη, τότε τα αγάλματα είναι πλέον νεκρά. Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο αυτό με το αιώνιο δίλημμα της ψυχής, αν μένει διά παντός στο σώμα ή διαχωρίζεται απ’ αυτό ακολουθώντας τον Θεό.

Σε τούτα τα ποιήματα ο ποιητής πλάθει τη γυναίκα σε ένα. Ψυχή και σώμα ζουν απ’ το ίδιο αίμα και τα ίδια πάθη διά παντός.

«Εκείνη σκυφτή – η αιώνια έρημη» λέει στο ποίημα «Διάβαση» ο ποιητής. Τελικά τι είναι εκείνο που γεννάει και γεννιέται το ίδιο τόσο επώδυνα και καρτερικά σαν αίμα που αναβλύζει και τρέχει σαν αιώνια πληγή στον λαιμό της αθανασίας; «Θα σε κάνω άγαλμα της έλεγε» («Η στήλη της Ηδίστης»). Η αγάπη είναι εκείνη η ωραία χρυσοπράσινη σκουριά στα γυναικεία μέλη των μπρούντζινων αγαλμάτων. Η αιωνιότητα είναι αυτή η στιγμούλα σ’ ένα φιλί που κόβει με τα δόντια του τα μέλη των αγαλμάτων και τα φτύνει στον κήπο με τα κρίνα και τα ζουμπούλια του Απριλίου. Αυτά τα σημάδια τα βλέπεις στα ποιήματα του Ορφανουδάκη. Είναι ο ίδιος αναμάρτητος και λιθοβολιστής του απέναντι εαυτού του.

Η ποίηση είναι δύσκολη ιστορία και ο καθένας την παίρνει ή όχι στα σοβαρά. Στην Υπόγεια κόρη ο ποιητής είναι κραταιός και εύθραυστος όσο ένα κρυστάλλινο ποτήρι με παγωμένο νερό πάνω στο τσίγκινο τραπέζι ντάλα μεσημέρι και δίπλα το μαχαίρι με τα αίματα και τις ενοχές του αυτόχειρος Ιουλίου.

Τέλος, στα «Σονέτα» του ο ποιητής μάς αποδεικνύει περίτρανα ότι σίγουρα μπορεί να γίνει και ένας καλός στιχουργός με ποιητικά χαρακτηριστικά.

Το βιβλίο Υπόγεια κόρη του Μάνου Ορφανουδάκη είναι ένας ύμνος και θρήνος για τη γυναίκα στους αιώνες των αιώνων.

Υπόγεια κόρη
Μάνος Ορφανουδάκης
Μετρονόμος
66 σελ.
ISBN 978-618-5010-85-0
Τιμή: €8,48

Twitter