Λουκάς Αξελός: «Το σθένος των λέξεων»

Ο Λουκάς Αξελός, στο Σθένος των λέξεων, τη νέα και πέμπτη κατά σειρά ποιητική του συλλογή, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Στοχαστής, ουσιαστικά μας καταθέτει ένα ακόμη διαπιστευτήριο της ιδαίτερης ποιητικής του διαίσθησης για το ωραίο, το μεγάλο, το αληθινό. Όπως και σε όλη τη μέχρι τώρα ποιητική του διαδρομή, τόσο ο ίδιος όσο και τα ποιήματά του αναμετριούνται με την ανεπιτήδευτη, την ουσιαστική, τη λαγαρή δύναμη των λέξεων. Ο Αξελός φαίνεται να θέλει να δαμάσει το μεγάλο θηρίο της ποιητικής γλώσσας, αλλά να υποταχτεί ταυτόχρονα και στο μεγαλείο της – ως πιστός υπηρέτης της και αιώνιος θαυμαστής της. Γι’ αυτό δεν είναι και λίγα τα «εγκεφαλικά» του ποιήματα, στα οποία πάντοτε με μια παιγνιώδη και στοχαστική διάθεση, γεννά στο χαρτί στίχους που άλλοτε προσομοιάζουν σε γνωμικά θυμοσόφων και άλλοτε δημιουργούν λυρικές εικόνες εξέχουσας αρμονίας και διαύγειας.

Όπως και σε όλη τη μέχρι τώρα ποιητική του διαδρομή, τόσο ο ίδιος όσο και τα ποιήματά του αναμετριούνται με την ανεπιτήδευτη, την ουσιαστική, τη λαγαρή δύναμη των λέξεων.

Ταυτόχρονα, σε κάθε ποίημα της παρούσας συλλογής διαφαίνεται η έγνοια, η βάσανος του γράφοντος να αιχμαλωτίσει όσο το δυνατόν πιο καίρια μια ιδανική εικόνα και κυρίως το αίσθημα που πηγάζει από αυτήν. Η αιχμαλωσία της εικόνας γίνεται κάποιες φορές αυτοσκοπός και μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη παρελαύνουν ποιητικές εικόνες, οι οποίες ως άλλες εικαστικές παρεμβάσεις άλλοτε αστράφτουν από καθαρότητα και αλήθεια κι άλλοτε σκοτεινιάζουν με την αισθαντικότητά τους και τη μυστικιστική, απόκρυφή τους διάθεση. Μια διάθεση που προσπαθεί να περιγράψει το φευγαλέο, το άπιαστο, το ανομολόγητο. Τα ποιήματά του, άλλωστε, είναι ως επί το πλείστον μια προσπάθεια επίλυσης του μυστηρίου της γυναικείας ομορφιάς και σαγήνης. Ένα θεμελιώδες ποιητικό κεφάλαιο για εκείνον, το οποίο και παραμένει ένα εξίσου θελκτικό όσο και βασανιστικό ερώτημα, χωρίς όμως ουσιαστική αξίωση απάντησης.

Έτσι, μέσα στις σελίδες του Σθένους των λέξεων ο αναγνώστης θα συναντηθεί με το φάντασμα ενός δολοφονημένου τσαλαπετεινού που τριγυρνά στα δάση τη νύχτα του Δεκαπενταύγουστου, με την αιθέρια μορφή μιας γυναίκας, ενός lou axelos φιλιού και της αλμυρής απόλαυσης ενός ψημένου καλαμποκιού κάπου σε μια γωνία ενός χλωμού απογεύματος, αλλά και με την εικόνα της Φύσης, της καμένης και βουβής, της διπλά θανατωμένης από τη φονική φωτιά στο Μάτι ή τη μορφή της ίδιας της ζωής που αφήνει τον άνθρωπο χωρίς αποσκευές, σαν φτερό στον άνεμο, εκτεθειμένο στο κενό…