fbpx
Στέργια Κάββαλου: «Δρόμος από γάλα»

Στέργια Κάββαλου: «Δρόμος από γάλα»

«Νέα Ζωή 705», Στέρεο Νόβα. Αυτό το μουσικό θέμα με συντρόφεψε αυτόματα από την πρώτη ως την τελευταία λέξη της εν λόγω ποιητικής συλλογής. Ο ρυθμός, η μουσικότητα, η μελωδία και η χαρμολύπη της γραφής της ποιήτριας, που παλεύει να μας πείσει πως αν και μετριόμαστε σε μονάδες έρχεται αυτή η στιγμή που μια ευθεία γραμμή, ένας ομφάλιος λώρος, τείνει να ενώσει ζωές όπως ποτέ.

Όλα ξεκινάνε από τη μήτρα, τη μήτρα μάνα, τη γενεσιουργό πηγή για ένα παιδί που θα διαπραγματευτεί τον χρόνο εν νέου και θα ορίσει τη γυναίκα σε προ και σε μετά. Η ποιήτρια μας πιάνει διακριτικά το χέρι και μας παραθέτει εικόνες κοινού βίου εξελικτικά στην πορεία της «φυσικής σχέσης», αυτής της αυθόρμητης κι αβίαστης διαλεκτικής με βλέμματα, χάδια, λόγια, μυρωδιές μάνας-παιδιού. Έτσι δομείται και η συλλογή. Με μια καταγραφή ευαίσθητη, ειλικρινή, χωρίς απολυτότητα και διδακτισμό. Μας λέει την ιστορία της. Μας λέει την ιστορία τους.

«Η μαία έφερε ένα μωρό στο ανάσκελο στήθος μου/ φίλα το/ φίλα το πάλι/ στο στόμα/ να μάθει ποια είναι η μάνα του», γράφει κι η επανάληψη μας ξαφνιάζει με το πώς πέρα από τη διαχείριση του νέου ρόλου, η ιδιότητα της μάνας ανάγεται και προβάλλεται από τρίτους. Τα επισκεπτήρια εδώ δεν είναι στενάχωρα, να πονά το στομάχι σου. Μυρίζουν πούδρα, μπισκότα και χρυσάνθεμα. «Δεν ξέρω πώς να σου μιλήσω για την πρώτη σου μέρα στον κόσμο», αγωνιά η μάνα κι από τα χείλη της κρέμονται οι συλλαβές του ονόματος του παιδιού της για να το συνηθίσει, να το εμπεδώσει, να το νιώσει. Αγωνιά και για το «ξένο γάλα», για την έξωθεν παρέμβαση, που αν και για καλό, φοβάται μη δεν είναι πλέον μάνα.

Η ποιήτρια, η μάνα, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα παρατηρεί την αλλαγή, παρατηρεί τη νέα «γεωμετρία» του σώματος και κάπως επιβεβαιώνει τα κλισέ, που άλλωστε κι αυτά απ’ τον ρεαλισμό προέκυψαν, ψιθυρίζοντάς μας σε αγκύλες πως «όλοι μου το έλεγαν, μετά το παιδί δεν είσαι ποτέ πια η ίδια».

Η Στέργια Κάββαλου δεν εξιδανικεύει. Δεν γέννησε και ξαφνικά τα σύννεφα έγιναν ροζ, ο ουρανός ανοιχτό μπλε κι η θάλασσα ήρεμη. Η ποιήτρια ξέρει πως ο ουρανός είναι ακόμα γκρι, πως η θάλασσα δεν φαίνεται γιατί παρεμβάλλεται το βουνό, γιατί αυτά είναι για όλους, αυτό που ίσως αλλάζει είναι η ύπαρξη νότας αισιοδοξίας. «Οι πνιγμένοι είναι φτιαγμένοι για να πετούν», γράφει.

Γράφει για έναν κόσμο χωρίς ρωγμές και προκαλεί ρωγμές στον δικό μας κόσμο η ένταση της φωνής της.

Για όσο τα ρούχα της μυρίζουν γάλα, θα έχει την απόλυτη γαλήνη. Ο απογαλακτισμός του παιδιού την προβληματίζει. Το άγχος της ενηλικίωσης μετακυλίεται από το εγώ στον άλλον, στο επικείμενο βίωμα του παιδιού και τη διαχείρισή του από τη μάνα.

Η ποιήτρια ξέρει να γίνεται τρυφερή ακόμη και με σκληρές λέξεις. «Μελάνιασαν τα χέρια μου/ να σε κρατάω όλη μέρα αγκαλιά./ και πώς όχι;/ ακόμα και δέκα κιλά νέας ζωής/ κάνουν το παλιό αίμα να επαναστατεί», γράφει και μας ταρακουνά.

Η πάλη ανάμεσα στις ιδιότητες της γυναίκας, η γυναίκα κόρη, η γυναίκα σύντροφος, η γυναίκα μάνα, είναι έκδηλη σ’ αρκετά σημεία της συλλογής. Το παρόν δεν διαγράφει αυτόματα το παρελθόν, τα νέο δεν αντιμάχεται το παλιό, ούτε προσδιορίζει σε απόλυτο βαθμό αυτά που έρχονται. Η γυναίκα, και το καταγράφει ξεκάθαρα η ποιήτρια, είναι ενιαία ύπαρξη χωρίς στίγμα, μόνο με εκφάνσεις. Η ζωή δεν χωρίζεται με καθόλου παιδί, με πολύ παιδί και λίγο παιδί στα μέλλοντα.

Η Στέργια Κάββαλου δεν ζει ξέχωρα από τους υπόλοιπους χρήστες της κοινωνίας. Δεν αρκείται σε απολογισμό, σε αναφορές, σε θύμησες. Οι προεκτάσεις της σκέψης της στη συλλογή καταδεικνύουν πως η κοινή ζωή τους δεν είναι ένα άσυλο, αλλά είναι άρρηκτα μπλεγμένη με τον κοινωνικό ιστό και την κοινωνική συνείδηση.

Η ποιήτρια-μάνα συμβουλεύει με παρακίνηση και παραδείγματα της ίδιας: «Έχω στόχο να φτάσω μέχρι εκεί που τελειώνει η βόλτα./ θέλω απλώς να τελειώσω την ευθεία./ για να σου δείξω πως το δύσκολο/ δεν είναι να φτάνεις χωρίς εμπόδια αλλά να φτάνεις/ όταν η ομορφιά που σε τριγυρίζει/ δεν έχει τίποτα να σου πει», γράφει και είναι σαν να αναφέρεται με βλέμμα σταθερό και στον αναγνώστη.

skavvalΗ αρχιτεκτονική των ποιημάτων της, απογυμνωμένη από περίπλοκες φόρμες, εξυπηρετεί το μήνυμα που θέλει να τοποθετήσει η δημιουργός στο χαρτί. Αποφεύγει βερμπαλισμούς, συγκινησιακούς εκβιασμούς και υιοθετεί μια φόρμα όπου κάθε αλλαγή στίχου θυμίζει εισπνοή εκπνοή. Γράφει κι ανασαίνει. Μιλά για το περισσότερο, το ολοκληρωτικό, χωρίς καμιά αναλογία, χωρίς καμιά σύγκριση.

Τέλος, η ποιήτρια ξέρει τι γράφει και πού θέλει να καταλήξει. Γράφει για μια κοινή ζωή που επουλώνει πληγές, για μια σχέση αυθύπαρκτη, αβίαστη σαν τους σπασμούς των ματιών. Γράφει για έναν κόσμο χωρίς ρωγμές και προκαλεί ρωγμές στον δικό μας κόσμο η ένταση της φωνής της.

Πρόκειται για μια συλλογή που γεννήθηκε μ’ έναν πόνο, σαν την ιδανική γέννα, σαν την τέλεια γέννα.

 

Δρόμος από γάλα
Στέργια Κάββαλου
Κέλευθος
41 σελ.
ISBN 978-618-83432-8-3
Τιμή €7,00
001 patakis eshop

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΠΟΙΗΣΗ
Θωμάς Κοροβίνης: «Ποιήματα και τραγούδια»

Μια ακροβασία πάνω στο κύμα, σαν μια παραλλαγή στον στίχο του άλλου ποιητή (χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία), αυτό μοιάζει να λέει ο Θωμάς Κοροβίνης σε όλα του τα τραγούδια· αλήθεια, ποιήματα ή τραγούδια;...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.