Μαρία Παπαγιάννη: «Τουλάχιστον δύο»
«Τα καταφέρνω μόνος μου!» ακούγεται συχνά. «Είμαι ικανός για όλα. Δεν έχω ανάγκη κανέναν. Είμαι μοναδικός».
Εύκολο είναι να το λες. Αυτό μόνο στα παραμύθια δεν γίνεται Όπως νόμιζε ένα μοναχοπαίδι φεγγαράκι, που κάπου εκεί ψηλά σε μια γειτονιά του ουρανού καμάρωνε θεωρώντας τον εαυτό του μοναδικό. Είχε πολύ μεγάλη ιδέα για το άτομό του κι έβλεπε τον εαυτό του στο μέλλον πολύ μεγαλύτερο από όλα τα άστρα του ουρανού:
«Εγώ είμαι καλύτερος από όλους. Όταν μεγαλώσω θα έχω πιο πολύ φως απ’ όλα τα αστέρια κι αυτής και της άλλης γειτονιάς. Δεν έχω ανάγκη κανέναν εγώ» καυχιόταν.
Ό,τι και να του έλεγε η μαμά του, αυτό έκανε του κεφαλιού του. Και περίμενε τη μεγάλη ευκαιρία της ζωής του για να αποκτήσει τη δύναμη που του χρειαζόταν, να βρει κάποιον αντάξιο του εαυτού του.
Έτσι, καβάλησε τη φτερούγα μιας ηλιαχτίδας που τον άφησε ολομόναχο στη Γη, γιατί κι εκείνη θεωρούσε πως είναι μοναδική και δεν είχε ανάγκη κανέναν. Όλους τους προσπερνούσε ως ασήμαντους, μικρούς, τιποτένιους.
Κοιτάζοντας από τη Γη τον ουρανό, το σπιτάκι του δεν ήταν παρά μια κουκκίδα, Πρώτη φορά άρχισε να προβληματίζεται. Η συμπεριφορά του άλλαξε προς το καλύτερο, όταν συνάντησε ένα άλλο πλάσμα και τη θεώρησε μοναδική, αντάξια προφανώς, της δικής του μοναδικότητας. Εκείνη όμως του έκοψε τη φόρα:
«Εγώ είμαι μια πυγολαμπίδα. Μία από τις πολλές […] Κι είμαστε όλες ίδιες» του απάντησε η φρόνιμη και μυαλωμένη πυγολαμπίδα.
Ωστόσο, αν και στην αρχή της είπε πως δεν έχει ανάγκη κανέναν, επειδή τη θεωρούσε μοναδική την ακολούθησε ίσαμε το αστεροσκοπείο. Και από κει είδε πόσο μεγάλος ήταν ο ουρανός και πόσο μικρό το σπίτι του. Κι άρχισε να καλεί τη μαμά του.
Η Μαρία Παπαγιάννη έγραψε ένα διαφορετικό παραμύθι. Διαφορετικό με την έννοια ότι ένωσε δυο ήρωες εκ διαμέτρου αντίθετους: ένα φεγγαράκι που κατέβηκε από τον ουρανό και μια πυγολαμπίδα από τη Γη ......
Με τη βοήθεια της πυγολαμπίδας άρχισε να συνειδητοποιεί πόσο σημαντικό είναι να μην είσαι μόνος και πόσο ωραίο να έχεις κι άλλους δίπλα σου, στον πόνο, στη χαρά, στο παιχνίδι, στην ευτυχία και στη δυστυχία, παντού και πάντα. Άρχισε να νιώθει μοναξιά στη σκέψη και μόνο πως θα το εγκαταλείψει η πυγολαμπίδα. Η μικρή, όμως, με το φωτάκι στην ουρίτσα της το παρηγόρησε κι έγιναν φίλοι.
Μαζί οι δυο τους, ο «μοναδικός» ανάμεσα στ’ αστέρια, στους ομοίους του, και η «μοναδική» ανάμεσα στις πολλές πυγολαμπίδες, ένωσαν τις «μοναδικότητές» τους κι έγιναν φίλοι.
Μαζί «εκείνο το βράδυ κάνανε τον γύρο του κόσμου», ψάχνοντας τον δρόμο για τον ουρανό. Και τον βρήκαν εκεί που ο ουρανός ακουμπάει στη θάλασσα.
Πρώτη φορά το φεγγαράκι κατάλαβε πόσο σημαντικό είναι να έχεις όχι μόνο έναν αλλά δύο, μπορεί τρεις φίλους, μπορεί όλα τα αστεράκια του ουρανού κι όλες τις τρυφερές πυγολαμπίδες της Γης. Έμαθε πόσο σπουδαίο είναι να έχεις φίλους, Όλη τη νύχτα μελετούσαν τα μυστήρια του κόσμου, και:
«Λίγο πριν ξημερώσει, το μικρό φεγγαράκι βούτηξε στο νερό. “Οι φίλοι είναι τουλάχιστον δύο!” φώναξε στην πυγολαμπίδα λίγο πριν φτάσει στο τέλος, εκεί που η θάλασσα ενώνεται με τον ουρανό»
Που του έμαθε, εκτός από την αξία της φιλίας σε πρώτο επίπεδο, πώς θα βρει τον δρόμο για την επιστροφή στο σπίτι του, στον ουρανό: Εκεί που δύο διαφορετικά πάλι στοιχείο ενώνονται!
Η πολύ όμορφη και προσεγμένη, με τα απαλά, οικεία χρώματα στις αποχρώσεις του κυανού, ταιριαστή με το κείμενο, εικονογράφηση της Έφης Λαδά ακολουθεί και συχνά ερμηνεύει με τον καλύτερο τρόπο τα «δρώμενα», δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις και «συνθήκες» και οδηγεί εξελικτικά στο «ποθούμενο», που είναι η φιλία και η αγάπη, με τις διαστάσεις που δίνει στη δυναμική του κειμένου. Και στην επιτυχία ενός χαρούμενου, ωραίου βιβλίου, που σίγουρα θα το χαίρονται τα παιδιά και θα το αγαπήσουν.
Τουλάχιστον δύο
Μαρία Παπαγιάννη
Εικονογράφηση: Έφη Λαδά
Πατάκης
30 σελ.
ISBN 978-960-16-7294-6
Τιμή: €10,80
