Μαρία Κούρση: «Το λουλούδι που ήθελε να πετάξει»
Το Λουλούδι που ήθελε να πετάξει είναι ένα όμορφο, με διακριτική εικονογράφηση, χαριτωμένο βιβλίο, που παρασύρει τους μικρούς αναγνώστες του να φαντάζονται φτερά στους ώμους τους, σηκώνοντάς τους πάνω από τα καθημερινά και τα τετριμμένα, στους γαλανούς αιθέρες.
Στη γη κάποτε φύτρωσε
μικρή τριανταφυλλιά
Στα φύλλα της ανάμεσα
ανέτειλε λουλούδι
ένα και μόνο ήτανε
ολόλευκο σαν χιόνι
μια κάτασπρη ομορφιά
Ήταν ένα λουλούδι απλό, ένα κάτασπρο τριαντάφυλλο διαφορετικό από τα άλλα γιατί αυτό ονειρευόταν ν’ ανεβεί ψηλά, κι ήθελε να κάνει τα πέταλά του φτερά για να πετάξει. Δεν το χωρούσε ο «τόπος» του, η αγκαλιά της μάνας τριανταφυλλιάς, και μοναχό, μονάκριβο καθώς ήταν, αλλά και με την επίγνωση της μοναδικότητας και εξαιτίας της μοναχικότητάς του, ήθελε να γίνει φτερωτό πουλί και να πετάξει ψηλά.
Όμως καταλάβαινε πως χωρίς κάποια βοήθεια δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί η επιθυμία του και προσευχόταν (πού αλλού; Στο «φως του ουρανού»).
[…] και σιγανή μια προσευχή
στο φως του εκλιπαρούσε
πουλί να γίνει ταξιδιάρικο
στον ουρανό επάνω.
Όλα στη φύση έκαναν τον ορισμένο κύκλο της ζωής, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, όμως εκείνο ολομόναχο, καθηλωμένο στην ίδια θέση ανάμεσα στα φύλλα της τριανταφυλλιάς, μαραινόταν χολιασμένο, χωρίς κανένας να του δίνει σημασία, γιατί ο εγωισμός τού ενίσχυε την αίσθηση της υπεροχής έναντι των άλλων – μια υπεροχή που, ωστόσο, δεν υπήρχε, δεν την είχε, όσο κι αν νόμιζε πως είναι προνομιούχο ως ένα και μοναδικό.
Ένα όμορφο, με διακριτική εικονογράφηση, χαριτωμένο βιβλίο, που παρασύρει τους μικρούς αναγνώστες του να φαντάζονται φτερά στους ώμους τους, σηκώνοντάς τους πάνω από τα καθημερινά και τα τετριμμένα, στους γαλανούς αιθέρες.
Δεν του αρκούσε να βλέπει γύρω του την ομορφιά και να χαίρεται με ό,τι η ζωή και η δική του η φύση τού παρείχε. Φανταζόταν μεγαλεία και δεν εννοούσε να δεχτεί την πραγματικότητα. Ο καιρός περνούσε και σωριαζόταν πίκρα στην καρδιά του και:
μαραίνονταν η μυρωδιά
και τ’ άσπρα όνειρά του.
Αυτά συνέβαιναν ως τη στιγμή που το πρόσεξε ένα «πουλάκι μελαγχολικό», πήγε σιμά κι άκουσε το παράπονο του λουλουδιού. Και προσπάθησε, όταν το τριαντάφυλλο:
Άσπρο δεν ήταν πια
δεν ήταν μυρωμένο…
[…]και το πουλί πλησίασε
Κι έκοψε το λουλούδι
το έδεσε στη ράχη του
το πήρε στον αέρα.
Όχι μόνο για να του δώσει χαρά, αλλά για να του μάθει και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό: Ας ήταν και πολύ αργά, όταν πια δεν υπήρχε χρόνος να χαρεί τα ύψη τότε που ήταν στις ομορφιές του, αλλά στα τελευταία του, όταν:
Και το λουλούδι γκρίζο πια
πέταξε στον αέρα
και το πουλί ολόλευκο
με τα μικρά φτερά του
έδωσε στο όνειρο ζωή
και στη ζωή παρέα.
Του έμαθε ότι δεν είναι μόνο του στον κόσμο αυτό ούτε το μοναδικό και πως ο κόσμος είναι γεμάτος από όντα, δημιουργήματα του Θεού που έχουν την ανάγκη των άλλων. Και πως μαζί μπορούν να λύνουν τα προβλήματά τους.
Σύντομο, κείμενο σε στίχο – και το θεωρώ πολύ σημαντικό που τελευταία αρχίζουν να γράφονται βιβλία για παιδιά είτε με ποιητικά κείμενα είτε με εμβόλιμους στίχους σε πεζά κείμενα που φέρνουν τα παιδιά σε επαφή με τον έμμετρο λόγο, με την ποίηση των απλών πραγμάτων.
Όμορφοι στίχοι, με σημαντικά νοήματα, περνούν με απλό, εύρυθμο τρόπο και λαγαρό λόγο τον προβληματισμό της ποιήτριας Μαρίας Κούρση. Η απαλή, εξάλλου, τρυφερή και λαμπερή εικονογράφηση της Μάριας Μπαχά προσθέτει στο βιβλίο ομορφιά και χάρη και δίνει τη δική της διάσταση στα «δρώμενα».
Το λουλούδι που ήθελε να πετάξει
Μαρία Κούρση
Εικονογράφηση: Μάρια Μπαχά
Εκδοτική Αθηνών
22 σελ.
ISBN 978-960-213-466-5
Τιμή: €8,50
