Αρκούν, αλήθεια, τα δάκρυα ενός έρημου πουλιού που βρέθηκε ολομόναχο, άστεγο, ξένο μακριά από τον τόπο του, σε αφιλόξενο δάσος με σκληρόκαρδους «ενοίκους», τα ζώα και τα πουλιά, να αλλάξουν τις συντεταγμένες ανάμεσα στο ανεπιθύμητο ξένο πουλί και τους κατοίκους ενός περιγεγραμμένου, ευτυχισμένου ζωικού βασιλείου;

Δακρύζουν, πράγματι, τα πουλιά; Κλαίνε τα ζωντανά όντα; Δακρύζουν τα δέντρα; Για τους ποιητές όχι μόνο τα ζωντανά όντα κλαίνε, μα «κλαίνε τ’ άστρα κι η αυγή», κλαίνε ακόμα και οι πέτρες! Πονάνε τα ζώα, τα πουλιά πονάνε; Χύνουν δάκρυα τα πουλιά;

«Τίποτα δεν με έχει συγκινήσει περισσότερο από τα δάκρυα των πουλιών» λέει κάπου ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο τρυφερός, ο χαμηλών τόνων σημαντικός Έλληνας ποιητής.

Αυτό είναι το μυστικό του βιβλίου με τίτλο Κάτω από τον ίδιο ουρανό της Γιώτας Λιβάνη. Θα το αποκαλύψει αποκλειστικά στους αναγνώστες, που θα έχουν την περιέργεια να το αναζητήσουν στις σελίδες του όμορφου βιβλίου όπου το έχει κρύψει η συγγραφέας του.

Η Γιώτα Λιβάνη καταθέτει τη δική της αλήθεια, τη δική της άποψη για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Φτιάχνει μια καλοστημένη, τρυφερή ιστορία με απλά μέσα, λιτή γλώσσα, καθαρή άρθρωση, φυσική πλοκή, χωρίς εξεζητημένες λέξεις, με σύντομα, περιεκτικά, ωστόσο, κείμενα σε κάθε στάδιο και φάση της πορείας της αφήγησης.

Το πρόβλημα της «αποδοχής του ξένου», του «διαφορετικού» που συμπλέει με το πρόβλημα της προσφυγιάς, είναι παμπάλαιο και διαχρονικό, δυστυχώς. Στις μέρες μας έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις λόγω των μαζικών μετακινήσεων λαών από την Ασία κυρίως και την Αφρική, από χώρες όπου ο πόλεμος και η έλλειψη αγαθών πρώτης ανάγκης, εξαιτίας παρατεταμένων αντίξοων καιρικών συνθηκών, διώχνει με βιαιότητα, χωρίς καμιά προοπτική, τους λαούς από τον τόπο τους – και παίρνουν μαζικά, συνήθως, τον όποιο δρόμο προς ανεύρεση μιας καλύτερης ζωής για τα παιδιά τους.

Όμως οι αντίξοες συνθήκες δεν επηρεάζουν μόνο τη ζωή των ανθρώπων, αλλά και των κατοίκων του ζωικού βασιλείου, δηλαδή των ζώων∙ σε όλες τις περιπτώσεις, τα ζώα είναι τραγικά θύματα. Έτσι, όσα προλάβουν να σωθούν από την καταστροφή και μπορούν να απομακρυνθούν από την εστία τους «παίρνουν τα μάτια τους», κυριολεκτικά, άλλο περιουσιακό στοιχείο δεν έχουν, και όπου φύγει φύγει!

Η Γιώτα Λιβάνη επέλεξε για πρωταγωνιστή ήρωα του βιβλίου της «ένα πουλί» που «ήρθε και κάθισε στο κλαδί», ένα ξένο πουλί αγνώστων λοιπών στοιχείων, χωρίς δελτίο ταυτότητας. Δίχως όνομα. Ο ήρωάς της είναι ανώνυμος, είναι ένας διεθνής, ένας παγκόσμιος αναγκαστικός μετανάστης, πρόσφυγας, οπωσδήποτε ένας διωγμένος από τον τόπο του εξαιτίας της αλλαγής των συνθηκών του περιβάλλοντος, λόγω της ξηρασίας που δημιούργησε η παρατεταμένη αναβροχιά μετατρέποντας το καταπράσινο δάσος σε νεκροταφείο όρθιων σκελετών άφυλλων δέντρων και την ευλογημένη ζωοδότρα γη του τόπου διαμονής του σε ξεραμένη και άγονη έρημο.

Τα ζώα, όμως, του δάσους όπου κατέφυγε όχι μόνο δεν τον είδαν με καλό μάτι τον ξένο, αλλά τον θεώρησαν εισβολέα, έναν απρόσκλητο επισκέπτη, έναν άγνωστο, έναν ανεπιθύμητο παρείσακτο που ήρθε και «θρονιάστηκε», σαν στο σπίτι του, στο δικό τους το κλαδί. Και ευθύς εξαρχής συνωμότησαν και αποφάσισαν να κινηθούν εναντίον του.

Η απόφαση δεν έμεινε στη θεωρία, έγινε γρήγορα πράξη. Για άλλη μια φορά το «παρείσακτο» πουλί έμεινε άστεγο και άφιλο, ξένο, ολομόναχο σε μια ξένη χώρα, μέσα σ’ ένα αφιλόξενο δάσος. Έπρεπε όμως να βρει τρόπο να επιβιώσει.. Και βρήκε. Βρήκε έναν τόσο όμορφο τρόπο που έκανε τα αφιλόξενα ζώα του δάσους να πάρουν ένα σπουδαίο μάθημα. Κατάφερε να κάνει φίλους του όλα τα ζώα του δάσους που του εναντιώθηκαν και είχαν βαλθεί να το διώξουν.

Η Γιώτα Λιβάνη καταθέτει τη δική της αλήθεια, τη δική της άποψη για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Φτιάχνει μια καλοστημένη, τρυφερή ιστορία με απλά μέσα, λιτή γλώσσα, καθαρή άρθρωση, φυσική πλοκή, χωρίς εξεζητημένες λέξεις, με σύντομα, περιεκτικά, ωστόσο, κείμενα σε κάθε στάδιο και φάση της πορείας της αφήγησης, με υπολανθάνουσα γλυκύτητα, αφέλεια και τρυφερότητα – στοιχεία που φυσικά, αβίαστα αποδυναμώνουν «το δίκαιο του ισχυρότερου» και καταρρίπτουν κάθε εμπόδιο για το χτίσιμο μιας φιλικής σχέσης μεταξύ των αντιπάλων μερών. Η καλοσύνη του ξένου, η γενναιοδωρία του άστεγου πουλιού, έκανε το θαύμα της. Όλα τα αφιλόξενα ζώα, όταν αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα με το «ξένο πουλί», βρήκαν τη συνισταμένη της ισότητας και της συνύπαρξης «Κάτω από τον ίδιο ουρανό», κοινωνώντας με τα δάκρυα του εισβολέα.

Το ωραίο κείμενο πλαισιώνουν όμορφες, ομιλητικές εικόνες με τα αρμονικά τους χρώματα και τις απαλές αποχρώσεις που φωτίζουν, αναδεικνύουν τους διαλόγους των αντίπαλων μερών και δίνουν διαστάσεις στα δρώμενα, «συνεισφέροντας» έτσι στη δημιουργία και αισθητικού αποτελέσματος.

Κάτω από τον ίδιο ουρανό
Γιώτα Λιβάνη
Εικονογράφηση: Ρ.Κ.
Λιβάνης
40 σελ.
ISBN 978-960-14-3139-0
Τιμή: €8,90

Η Ελένη Χωρεάνθη είναι συγγραφέας, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και μεταφράστρια.

Άλλα κείμενα:

• Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης: «Πότες θα κάμει ξεστεριά…»
• Πολυχρόνης Κουτσάκης: «Ο αναπληρωματικός Άγιος Βασίλης»
• Κατερίνα Σέρβη: «Ο Πέτρος και η Επανάσταση του 1821»
• Στα περιθώρια της λύπης
• Τώνια Κατζουρού: «7 χρώματα πάνω σε μαύρο»

Twitter