fbpx
«Η Χιόνα – Το τριαντάφυλλο της αγάπης»

«Η Χιόνα – Το τριαντάφυλλο της αγάπης»

Δυο βιβλία προσφέρει στα παιδιά ετούτες τις μέρες η αγαπημένη συγγραφέας μικρών και μεγάλων αναγνωστών Λίτσα Ψαραύτη. Και τα δυο προορίζονται για προσχολική και πρώτη σχολική ηλικία, είναι απλά, με λεπτότητα και ευαισθησία γραμμένα, και τα δυο ψαύουν τα ωραία αισθήματα, τα φωτίζουν ώστε να επικοινωνήσουν τα παιδιά μ' αυτά και να ανθίσει μέσα τους ένα από τα πολυτιμότερα χαρίσματα που κοσμούν τον άνθρωπο, ανεξαρτήτως ηλικίας: η συγκίνηση. Και ακόμη, αν και ολιγοσέλιδες οι ιστοριούλες, κατορθώνουν και ξυπνούν στον μικρό αναγνώστη την έγνοια για τα άλλα πλάσματα, που σημαίνει ευθύνη και ωριμότητα.

Έχουν, επίσης, τόσο η Χιόνα όσο και το Τριαντάφυλλο της αγάπης όμορφη και ταιριαστή στο κείμενο και στο ύφος της συγγραφέως εικονογράφηση, στη μεν Χιόνα αδρότερη, επιβλητικότερη, στο δε Τριαντάφυλλο γλυκύτερη, λόγω των διαφορετικών θεμάτων βεβαίως. Πάντως οι γνωστές εικονογράφοι Μάρα Τσαφαντάκη και Αιμιλία Κονταίου έκαναν πολύ καλή δουλειά, άρτια.

Στη Χιόνα, η οκτάχρονη Μαρίνα περνά τις διακοπές του καλοκαιριού στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, στο χωριό. Η κοπελίτσα ζει ιδανικές μέρες. Κοντά σε πρόσωπα πολυαγαπημένα, πράα και ανεκτικά, μακριά από τις απαγορεύσεις της μητέρας και τις υποχρεώσεις, μες στη φύση και τις ευωδιές, συντροφιά με τα ζώα του σπιτιού, με βολτίτσες στ' αμπέλια και τα χωράφια, ένας κόσμος ζωντανός και πολύχρωμος την καλεί κι αυτή σπεύδει. Συντροφιά της πάντα ο σκύλος, ο αναγκαίος και απαραίτητος στις αγροικίες – κοπρίτη τον καλεί ο παππούς.

Το σπίτι τους είναι στην άκρη του χωριού. Πίσω του απλώνεται το μεγάλο σκοτεινό δάσος. Και «Μην τολμήσεις ούτε να πλησιάσεις ποτέ το δάσος. Ζουν αλεπούδες, τσακάλια, αγριογούρουνα, αλλά το χειρότερο ζώο είναι ο λύκος. Αυτός κάνει κουμάντο εκεί... Χιμάει πάνω σου, σε ρίχνει κάτω και σε καταξεσκίζει πριν το καταλάβεις», είχε προειδοποιήσει τη Μαρίνα ο παππούς. Είχε κι έναν βαλσαμωμένο λύκο, στολισμένο σαν τρόπαιο στη σάλα, το είχε σκοτώσει μόνος του το ζωντανό, μια νύχτα με πανσέληνο. Στα μάτια τα χρυσά του αρπακτικού η Μαρίνα στύλωνε συχνά πυκνά το βλέμμα της.

Όταν ένιωσε ότι μια ισχυρή δύναμη την ωθούσε προς τον απαγορευμένο τόπο, ξεκίνησε. Καρδιοχτυπώντας. Ο άνεμος περνώντας μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές ακουγόταν σαν άγνωστη, φοβερή φωνή. Χρώματα, ευωδιές, κραυγούλες και ζουζουνίσματα, φύση πανώρια, εκστατική, κι ένα κουταβάκι κουλουριασμένο σιμά στη ρίζα ενός δέντρου. Πονούσε κι έκλαιγε σιγανά. Ήταν τραυματισμένο. Αιμορραγούσε. Πώς να μην το πλησιάσει, να το πάρει στην αγκαλιά της, να το κανακέψει τρυφερά η κοπελίτσα; Πώς να μην το οδηγήσει στο σπίτι; Εξάλλου, ήταν λαβωμένο. Γκρίνιες η γιαγιά, και «πού το μάζεψες;» και «να το πας πίσω» ή «δεν μας έφτανε ο κοπρίτης...».

Τελικώς το κουτάβι –θηλυκό– παρέμεινε. Είχε αντισταθεί σθεναρά η Μαρίνα, η οποία και ανέλαβε την ευθύνη της σκυλίτσας. Της χάρισε και όνομα: Χιόνα! Διότι είχε μια χιονάτη βούλα στον λαιμό. Ασφαλώς και δεν χρειάζεται να περιγράψουμε την ευτυχία των δυο τους. Αγκαλιές και σμιξίματα και λογάκια. Μες στις χαρές αναπτυσσόταν η Χιόνα. Μέρες θεόσταλτες για το κορίτσι. Έως ότου, στον τρυγητό επάνω, ένας φίλος του παππού που είχε έλθει για την –πατροπαράδοτη– βοήθεια, «Κουταβάκι; Αυτό δεν είναι σκυλί, είναι λύκος...» είπε, και όλα γκρεμίστηκαν. «Αύριο κιόλας θα την πάω στο δάσος και θα την αφήσω...» δήλωσε ο παππούς. Ολόκληρη τη νύχτα η Μαρίνα και η Χιόνα αγκαλιαζόντουσαν. Η αγάπη περίσσευε και σερνόταν στους τοίχους, στα παράθυρα. Τα ξημερώματα η κοπέλα πήρε αγκαλιά την υπέρβαρη –όντως– Χιόνα και την οδήγησε εκεί όπου ανήκε. Στον τόπο της. Στο δάσος...

Η ωραία ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Όπως δεν τελειώνουν ποτέ οι ιστορίες αληθινής αγάπης. «Όνειρο στο κύμα» είχε τιτλοφορήσει το αριστουργηματικό διήγημά του ο άγιος των γραμμάτων μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, οπού ο νέος κυνηγώντας την αίγα του, τη Μοσχούλα, αντάμωσε το ουράνιο όνειρο. Κι εγώ, που η καρδιά μου λαχταρά και τερετίζει για τα φύσει ανεξίκακα και γενναία, πλην διωκόμενα σχεδόν απ' αιώνος πλάσματα, «Όνειρο στο δάσος» θα ήθελα να τιτλοφορήσω το ωραίο και ευλαβικό βιβλίο της, τιμημένης με πολλές διακρίσεις αλλά τελευταίως και με το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, εκλεκτής συγγραφέως Λίτσας Ψαραύτη.

Εδώ η γλυκύτατη, ζωόφιλη κοπελίτσα δεν κυνηγά το όνειρο, παρά το βλέπει ολοζώντανο ξάφνου, μια νύχτα του χειμώνα, γεννημένο λες από τον χιονιά και από ένα ισχυρό, μυστικό αίσθημα.

Στο Τριαντάφυλλο της αγάπης, η Λίτσα Ψαραύτη μάς μιλά για τη σεβαστή και πανίερη σχέση ανάμεσα σε γιαγιά και εγγονή. «Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» – πρόκειται για ένα από τα γνωστότερα, παλαιότερα και σεβαστότερα αποφθέγματα του λαού μας. Κι εγώ σκέπτομαι και πιστεύω ότι τέτοια αγάπη «Νόμους καταλεί και κάστρα ρίχνει κάτω». Ω, ναι. Και η αγάπη της Μαρκέλλας για τη γιαγιά της αυτής της ποιότητας και αυτού του μεγέθους ήταν. Της γιαγιάς δε, αδιήγητη. Τελικώς αγάπες σαν αυτές κρατούν όρθιες τις ψυχές μας, και τις ζωές μας. Τελειώνουν κάποτε οι αγάπες; Όχι όσο τις βαστάμε μέσα μας θαλπερές. Όχι εφόσον τις στεγάζουμε στης καρδιάς μας τα λημέρια.

Αυτά θέλει να μας πει η αγαπημένη συγγραφέας, στην ιστορία της οποίας η μικρή Μαρκέλλα επισκέπτεται συχνά τη γιαγιά, που κατοικεί σε σπίτι με κήπο όπου βλασταίνουν και ευωδιαστά τριαντάφυλλα. Ένα μπουμπούκι από αυτά της χάρισε η γιαγιά. Μέτρα τα πέταλά του όταν ανθίσει, της είπε, κι άμα τελειώσεις το μέτρημα, εγώ ίσως έχω αναχωρήσει για τα ουράνια μέρη όπου κατοικεί ο παππούς. Άργησε ασυνήθιστα πολύ να ανθίσει το ρόδο, μα όταν άνοιξε πλημμύρισε το σπίτι από το άρωμά του, που ήταν τόσο δυνατό και σπάνιο, ώστε όλοι απόρησαν. Δεν γνώριζαν για το θαύμα αυτής της αγάπης. Όταν το έμαθαν, ήταν αργά. Η γιαγιά, προς μεγάλη απελπισία της Μαρκέλλας, είχε επιβιβαστεί στο σκάφος για το πιο μεγάλο ταξίδι. Και άμα το μαγικό τριαντάφυλλο φυλλοβόλησε, ο άνεμος πήρε στα χέρια του τα μυρωδάτα πέταλα και τα σκόρπισε παρασύροντάς τα μέχρι τον δρόμο που οδηγούσε στο νηπιαγωγείο της κοπελίτσας, η οποία σχεδόν πετούσε για να προλάβει να τα χώσει στις χούφτες της.

«Η γιαγιά θα ζει για πάντα στις καρδιές μας, όσο θα τη θυμόμαστε...» της είπε η μητέρα της.

Μικρή ιστορία για μια μεγάλη απώλεια, αλλά και για τη φύση των πραγμάτων. Για τη ζωή που συνεχίζεται και για την αγάπη που δεν εγκαταλείπει. Ούτε εγκαταλείπεται.
Απλά, γλυκά λόγια γεμάτα πράυνση, παρηγοριά και ευεργεσία, επικοινωνούν όμορφα με το παιδί.

 Η Χιόνα  

Η Χιόνα
Λίτσα Ψαραύτη
εικονογράφηση: Μάρα Τσαφαντάκη
Πατάκης
48 σελ.
Τιμή € 4,90

 Η Χιόνα  

Το τριαντάφυλλο της αγάπης
Λίτσα Ψαραύτη
εικονογράφηση: Αιμιλία Κονταίου
Ψυχογιός
48 σελ.
Τιμή € 6,60

 

 


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΠΑΙΔΙΚΑ
Lucia Giustini: «Ο βασιλιάς που δεν ήθελε να κάνει πόλεμο»

«Πριν από πολύ καιρό, βασίλευε ένας βασιλιάς που δεν ήθελε να κάνει πόλεμο…» Έτσι αρχίζει το βιβλίο της Ιταλίδας συγγραφέα Λουτσία Τζιουστίνι, σε εικονογράφηση του Σάντρο Ναταλίνι, που μας φέρνουν...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΠΑΙΔΙΚΑ
Μαρίζα Ντεκάστρο: «Άλκη Ζέη: Μάτια σαν γαλάζια θάλασσα»

Το κάθε νέο βιβλίο της Μαρίζας Ντεκάστρο αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη. Και όχι μόνο για το περιεχόμενο, αλλά και για τη μορφή του. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το βιβλίο είναι και αντικείμενο, το οποίο, αν είναι...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.