Χριστίνα Ανδρέου: «Η Λίζα και οι επτά ζωγράφοι»

Η Λίζα και οι επτά ζωγράφοι της Χριστίνας Ανδρέου, που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, είναι από εκείνα τα βιβλία που σε φέρνουν αντιμέτωπο με μια ευχάριστη έκπληξη: ακόμη και σήμερα, στην εποχή των γρήγορων ταχυτήτων με τις εκατοντάδες εκδόσεις κάθε χρονιά στον χώρο του παιδικού βιβλίου, καμιά φορά μπορεί η νέα σοδειά να φέρει καρπούς ώριμους, καλά επεξεργασμένους και απόλυτα… γευστικούς. Και το λέω αυτό, γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μια εκδοτική πρόταση κεντημένη σε κάθε της λεπτομέρεια, τόσο σε εκδοτικό, τόσο σε συγγραφικό, όσο και σε εικονογραφικό επίπεδο, με τις εικόνες – ζωγραφικούς πίνακες της Μάριας Μπαχά να αποτελούν αυτοτελή και αναπόσπαστα μέρη στην ανάγνωση της ιστορίας.

Ένα βιβλίο που μιλά με ένα ευρηματικό τέχνασμα στα παιδιά για την ιστορία της τέχνης, αλλά και για την ανεκτίμητη αξία της ζωγραφικής στη ζωή μας.

Πρόκειται για ένα «κλασικό» παραμύθι, με την έννοια ότι πατάει πάνω σε κλασικές φόρμες παραμυθιών, όπως «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι», «Τα ρούχα του Αυτοκράτορα» κ.ο.κ. Δηλαδή μέσα στις σελίδες του ξεπηδούν γνώριμα και παραδοσιακά μοτίβα, όπως ο ντελάλης του παλατιού, ο ιπποκόμος, ο βασιλιάς και η πριγκίπισσα, και φυσικά ο άθλος να κερδίσει κάποιος –όχι ιππότης αυτή τη φορά, αλλά ένας… ζωγράφος!– την πριγκίπισσα για γυναίκα του και το βασίλειο για ανταμοιβή! Πώς θα τα κερδίσει όλα αυτά; Αν καταφέρει να αποσπάσει από την αγέλαστη –μέχρι τότε– πριγκίπισσα Λίζα ένα τοσοδά χαμόγελο την ώρα που θα ζωγραφίζει το πορτρέτο της. Έτσι, στο παλάτι θα εμφανιστούν, σε ένα άχρονο πλαίσιο, ο Πικάσο, ο Βερμέερ, ο Πόλοκ και άλλοι σπουδαίοι ζωγράφοι, για να κερδίσει στο τέλος ο Λεονάρντο ντα Βίντσι κάνοντας τη… Μόνα Λίζα να του χαμογελάσει αινιγματικά. Και έτσι, να παραδώσει στην ανθρωπότητα το πιο διάσημο πορτρέτο στην ιστορία της τέχνης.

Ένα βιβλίο που μιλά με ένα ευρηματικό τέχνασμα στα παιδιά για την ιστορία της τέχνης, αλλά και για την ανεκτίμητη αξία της ζωγραφικής στη ζωή μας. Αυτό, όμως, που έχει σημασία σε μια δεύτερη ανάγνωση στο βιβλίο της Χριστίνας Ανδρέου –για εμένα τουλάχιστον– είναι… οι υποσημειώσεις και αυτά που δεν λέγονται εν τέλει! Γιατί, η συγγραφέας θα υπενθυμίσει με μια «σημαντική σημείωση» στους μικρούς της αναγνώστες πως, ναι μεν λέμε εδώ ωραία παραμύθια, αλλά για να συνδεθούν δύο άνθρωποι θα πρέπει να το θέλουν και οι δύο. Η αγάπη δεν εκβιάζεται ποτέ! Άρα και δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς έγινε μεταξύ του Λεονάρντο και της Μόνα Λίζα... Οπότε το κλασικό γίνεται αυτόματα μοχλός για να σκεφτεί το παιδί πάνω στο παλιό, που όμως πλέον οφείλει να κυοφορεί το καινούργιο. Και αυτό είναι ένα σπουδαίο μήνυμα ή, με τους παλιούς όρους, ηθικό δίδαγμα για τους μικρούς μας φίλους. ch andreou22