Λίνα Σωτηροπούλου: «Τι είναι αγάπη;»

«Αλήθεια, τι είναι αγάπη;» αναρωτήθηκα μόλις διάβασα τον τίτλο του βιβλίου για παιδιά που έγραψε μια λογίστρια, η οποία ασχολείται με αριθμούς, όπως η ίδια πληροφορεί τους αναγνώστες της, και κάποια στιγμή σκέφτηκε πως μπορούσε παράλληλα να κάνει και κάτι άλλο. Όπως να γράψει ένα βιβλίο, ξεκινώντας από τον πιο κοντινό της κόσμο, από τα παιδιά. Και το στόλισε με υπέροχες ζωγραφιές η Ντανιέλα Σταματιάδη, αποτυπώνοντας στις φιγούρες την ευαισθησία και το ταλέντο της με απαλά, τρυφερά χρώματα και γραμμές, την ευαισθησία που απαιτεί ένα θέμα σαν την αγάπη.

Αλλά τι είναι, τέλος πάντων, αυτό που λέμε ο ένας στον άλλο, «σ’ αγαπώ», «μ’ αγαπάς». Τι λογής πράγμα, συναίσθημα, κατάσταση ψυχική, τι είναι η αγάπη; Έχει υπόσταση, έχει χρώμα, έχει οσμή; Είναι κάτι που το πιάνουμε ή μήπως μάτι αφηρημένο που εμείς θα του δώσουμε περιεχόμενο;

Όσο απλό φαίνεται κάτι, τόσο δύσκολο είναι να το ορίσεις. Γιατί «ορίζω», σημαίνει βάζω όρια, άρα περιορίζω. Και ορισμός ίσον περιορισμός. Πώς θα ορίσουμε, τότε, την αγάπη; Τι θα πούμε στο παιδάκι που μας ρωτάει; Θα του με «είναι σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων;» Όχι, βέβαια. Η αγάπη, όπως όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά, είναι λέξη κενή, άδεια. Χρειάζεται να της δώσουμε ουσία, περιεχόμενο. Η αγάπη εκφράζεται με πράξεις. Αυτό κάνει η Λίνα Σωτηροπούλου. Απαντάει με κινήσεις. Με πολύ απλές, καθημερινές κινήσεις. Η σοφία, τι είναι η σοφία; Γνώση της αλήθειας, της πραγματικότητας. Και όταν τα παιδιά ρωτούν, επιμένουν να μάθουν, δεν τα ξεγελάς.

Απλά, «αγαπάω κάποιο άτομο» σημαίνει πως το δέχομαι όπως είναι, με τις χάρες και τα ελαττώματά του. Κι όταν έχεις απέναντί σου ένα παιδί όλο απορίες, πρέπει να είσαι έτοιμος να απαντήσεις, να ικανοποιήσεις την περιέργειά του. Στην προκειμένη περίπτωση, ρωτάει τη μαμά του το κοριτσάκι μόλις ξυπνάει:

«Καλημέρα, μ’ αγαπάς σήμερα;»

Για το χτες είναι σίγουρη, το έχει εισπράξει. Ρωτάει μόνο για το σήμερα, για το τώρα. Μήτε για το αύριο την ενδιαφέρει. Να εξασφαλίσει το τώρα, τη στιγμή. Και δίνει η ίδια την απάντηση:

«Το ξέρω ότι μ’ αγαπάς».
«Σ’ αγαπάω κάθε μέρα», απαντά η μαμά, αλλά η μικρή δεν αρκείται στη διαβεβαίωση αυτή.
«Όλη μέρα; Ακόμα κι όταν κλαίω; Κι όταν θυμώνω;»
«Ακόμα και τότε».
«Κι αν δεν σου πω ότι σ’ αγαπώ;»

Τι άλλο θέλει ένα παιδί από το να εξασφαλίσει την αγάπη του πιο κοντινού του ανθρώπου, την ασφάλειά του, έτσι αδύναμο που νιώθει μέσα σ’ έναν απέραντο, άγνωστο κόσμο.

Και συνεχίζεται ο διάλογος ίσαμε να καταλήξουν στο συμπέρασμα που θα πείσει τη μικρή για την πάντα ίδια αγάπη της μαμάς.

Με τόσο απλές, εύληπτες ερωτήσεις και ανάλογες απαντήσεις κι από τα δύο μέρη, η Λίνα Σωτηροπούλου απάντησε καίρια σε όλες τις ερωτήσεις κι έλυσε όλες τις απορίες της κόρης της, από το αγωνιώδες «Καλημέρα, μ’ αγαπάς σήμερα;» ίσαμε το «Τι χρώμα έχει η αγάπη;» – φυσικά, έχει όλα τα χρώματα, όπως το ουράνιο τόξο, αν έχει ευωδιά – η αγάπη μοσχοβολάει, αν τη νιώθουμε γευστικά, αν τη βλέπουμε… Αυτά και άλλα σημαντικά είναι η αγάπη. Τόσο πολλά, που όμως χωράνε σε μια τρυφερή αγκαλιά.

Η αγάπη είναι όλα μαζί σε μια αγκαλιά της μαμάς. Είναι στη σκέψη της μαμάς και σε ακολουθούν όπου κι αν πας. Η μαμά είναι «μαμά», όπως συμπέρανε μια μεγάλη κόρη, που τώρα εκείνη στηρίζει τη μαμά.

Το παιδί ρωτάει και για το αύριο: «Θα μ’ αγαπάς και αύριο το ίδιο;»

Και η απάντηση απλή και κοφτή, περιεκτική: «Αύριο θα σ’ αγαπάω μια μέρα περισσότερο». Τι άλλο θέλει ένα παιδί από το να εξασφαλίσει την αγάπη του πιο κοντινού του ανθρώπου, την ασφάλειά του, έτσι αδύναμο που νιώθει μέσα σ’ έναν απέραντο, άγνωστο κόσμο.

l sotiropoulou1005 Οι δύο κυρίες –με λίγες, μετρημένες, απλές, καθημερινές φρασούλες η Λίνα Σωτηροπούλου και με εξίσου λιτά, απαλά χρώματα η ζωγράφος και εικονογράφος βιβλίων για παιδιά, η Ντανιέλα Σταματιάδη– έγραψαν, με τον τρόπο της η καθεμιά, ένα χαριτωμένο βιβλίο για παιδιά που αρχίζουν όχι μόνο να βλέπουν, αλλά να θέλουν να αναγνωρίσουν, να «συλλαβίζουν» και να διαβάζουν τον κόσμο που τα περιβάλλει αρχίζοντας από την καθημερινότητά τους, αναζητώντας στέρεο έδαφος για πιαστούν. Και μπορούν να διαβάζουν μόνα τους. Ένα βιβλίο που προσφέρεται, το λέω με βεβαιότητα και γνώση, όχι μόνο ως απλό, ευχάριστο ανάγνωσμα, αλλά και ως μέσο και εργαλείο «πρώτης ανάγνωσης και γραφής του κόσμου» στο καθαρό μυαλό του παιδιού.