Σουζάνα Παπαφάγου: «Ο Πολυπόδαρος έχασε τα παπούτσια του!»
«Σ’ έναν τόπο μακρινό, άλλοτε και κοντινό,
ζούσε ένα πλασματάκι κάπως διαφορετικό...»
«Κάπως» διαφορετικό χαρακτηρίζει το πλασματάκι, αρχίζοντας το χαριέστατο παραμύθι της, η ευαίσθητη και προικισμένη ψυχολόγος (ευτυχώς, τώρα τη γνωρίζουμε και ως συγγραφέα) Σουζάνα Παπαφάγου. Τη λέξη κάπως την τοποθέτησα σε εισαγωγικά, καθώς το πλασματάκι που μας συστήνει δεν είναι κάπως διαφορετικό· είναι ολωσδιόλου διαφορετικό, εφόσον είναι προικισμένο με δέκα πόδια. Ναι. Μα, πού ξανακούστηκε πλάσμα με δέκα πόδια! Και όμως, είναι ο πρωταγωνιστής του ωραίου βιβλίου και πρόκειται για τον «ονομαστό Πολυπόδαρο, τον ξακουστό»! Τερατάκι, δηλαδή, μα χαριτωμένο, αστείο και προσφιλέστατο. Ό,τι ακριβώς πρέπει για να ανοίξει δρόμο στην ήδη πρόθυμη και πανέτοιμη φαντασία των μικρών μας – της προσχολικής, βεβαίως, ηλικίας.
Έτσι, όπως συμβαίνει συχνά με τους φίλους, μια μέρα τα φιλαράκια πέρασαν από το σπίτι του Πολυπόδαρου. Θα πήγαιναν βόλτα όλη η αγαπημένη παρέα. Και η μαμά:
«Ήρθανε οι φίλοι σου να πάτε βόλτα,
πήγαινε γρήγορα, σε περιμένουνε στην πόρτα».
Γεμάτος χαρά ο γλυκός ο Πολυπόδαρος ετοιμάστηκε ευθύς μα –τι κακό– δεν έβρισκε πουθενά τα παπούτσια του. Τα ωραία του παπούτσια που κινούνταν μόνα τους, που ορισμένα στολίζονταν από φτερά. Βαθιά λυπημένο το αγοράκι ζήτησε τη συνδρομή των φίλων του: «Ελάτε να με βοηθήσετε, μόνο μου μη με αφήσετε». Φίλοι αληθινοί όλοι τους, βάλθηκαν να ψάχνουν:
Η Κερασένια βρήκε το 1
μέσα σε μια κρυψώνα τενεκεδένια.
Ο Ζούμπι-Ζούμπι βρήκε το 2,
έβγαινε έξω από το ψυγείο.
Ο Κουνελένιος βρήκε το 3
αριστερά από τα σκαλιά
έκανε ακροβατικά και αστεία.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με ολόκληρο το κείμενο της Σουζάνας Παπαφάγου· είναι τόσο ευφυές, τόσο απρόβλεπτο και χαριτωμένο· υπάρχει μέσα σε λίγες –εξαιρετικά καλαίσθητες σελίδες– μέρος του παιδικού κόσμου: Αστείος, χαρούμενος, αθώος και, εντούτοις, ολάνοιχτος και δεκτικός. Και επιπλέον χαμογελαστός· α, γεμάτος χαμόγελα είναι με την πρώτη ευκαιρία, ναι, χαμόγελα σαν μικροί, ατομικοί ήλιοι. Παραλείπουμε, βέβαια, το γεγονός ότι ο Πολυπόδαρος ξεχνά (ή αδιαφορεί) να βάλει στη θέση τους τα πράγματά του, οπότε, τι θα κάνει; Θα στραφεί για βοήθεια στους φίλους ή στα πιο οικεία πρόσωπα.
Ό,τι ακριβώς πρέπει για να ανοίξει δρόμο στην ήδη πρόθυμη και πανέτοιμη φαντασία των μικρών μας – της προσχολικής, βεβαίως, ηλικίας.
Προσωπικώς το διάβασα –μάλλον το απόλαυσα– με ένα πελώριο γέλιο στα μάτια και στη σκέψη. Αλλά εκτός από τη χαρά και την ευφροσύνη που χαρίζει απλόχερα ο Πολυπόδαρος ο ξακουστός, προσφέρει στα παιδιά αβίαστα, και μέσα από διαδικασίες απαλλαγμένες από διδαχή ή κούραση, το δώρο της γνώσης: Χρώματα και σχήματα, αριθμοί, κρυψώνες, χώροι, αντικείμενα οικεία που τα γνωρίζει εκ νέου. Το επιπλέον σημαντικό; Οι προσπάθειες να βοηθηθεί ο φίλος· η ζεστασιά που εκπέμπεται κάθε φορά που οι μικροί φίλοι του Πολυπόδαρου πασχίζουν να βοηθήσουν, ώστε να βρεθούν και τα δέκα χαμένα ή παραμερισμένα –σε σημεία φανταστικά ή απίθανα– άφαντα παπουτσάκια. Και τι παπουτσάκια! Χρωματιστά, λαμπερά, με φτερά, με αυτιά, με μύτες. Ένα παιδικό πανηγύρι στήθηκε σαν βρέθηκαν και τα δέκα παράξενα και πανέμορφα παπουτσάκια του Πολυπόδαρου...
Να το 4, γαλάζιο σαν τη θάλασσα.
Ουπς! Τα μπρατσάκια μου τα χάλασα.
Να το 3, κίτρινο σαν το παπί
– μα πού πήγε, πού έχει κρυφτεί;
Εδώ, περίπου, τελειώσαμε – τελείωσε η χαρούμενη και παράξενη ιστορία με τον Πολυπόδαρο και τα άλλα τερατάκια, τους πρόθυμους και αγαπημένους φίλους. Που με τη χαρά και το συναίσθημα, τη χάρη και τη φρεσκάδα τους γοητεύουν τον μικρό μα και τον ενήλικο αναγνώστη.
Αλλά, προτείνει η συγγραφέας, «Αν πάλι θέλετε,
μπορούμε ιστορίες να σκαρφιστούμε
για τα παιχνιδάκια που κάνανε τα τερατάκια
και φωναχτά να τις αφηγηθούμε».
Η ζεστή επαφή και η συνεργασία του παιδιού με τους γύρω του, η γνωριμία και η καλή και θερμή γειτνίαση με τον χώρο του και τα καθημερινά αντικείμενα που το περιστοιχίζουν από τα πρώτα του βήματα, η συμμετοχή, η χαρά της επίτευξης του στόχου, υπάρχουν πάμπολλα καλά και ευεργετικά στοιχεία μέσα στην εμπνευσμένη όσο και πρωτότυπη ιστορία της Σουζάνας Παπαφάγου. Αρκεί να αφεθείτε σε τούτο και σε άλλα, διαφορετικά ή παρόμοια παιχνίδια με το παιδί. Τόσοι δρόμοι ανοίγονται με τη συνεργασία· και σήμερα· και αύριο. Πάντα.
Να σημειώσουμε ότι ο ομοιοκατάληκτος στίχος με τον οποίο γράφτηκε το βιβλίο-παιχνίδι, με την ψιθυριστή, γλυκιά μουσική χαράσσεται ευκολότερα και στη μνήμη και στην καρδούλα του παιδιού· και διαρκεί αρκετά.
Ο γονέας, ο παιδαγωγός, ο μεγαλύτερος σύντροφος θα κατατοπιστεί πλήρως με το –εξαιρετικό– σημείωμα της συγγραφέως που βρίσκεται στο τέλος του βιβλίου, ώστε να εμπνευστεί και να δημιουργήσει με το παιδί πλήθος άλλες ιστορίες ή ανάλογα παιχνίδια. Συχνά αυτό μπορεί να γίνεται, έπειτα από μια αδιόρατη και ευγενική παρότρυνση από μέρους του ενηλίκου, και με πρωτοβουλία του μικρού· για να νιώσει και αυτός χαρά και περηφάνια. Και να το ζητήσει ξανά. Και τότε η επαφή γονέα-παιδιού αλλά και η χαρά του παιχνιδιού θα είναι πληρέστερη και θερμότερη. Ίσως και επαναλαμβανόμενη.
Τέλος, πρέπει να επαινεθεί και η εντελώς ξεχωριστή εικονογράφηση του γνωστού εικαστικού Μενέλαου Κουρούδη.
Ο Πολυπόδαρος έχασε τα παπούτσια του!
Σουζάνα Παπαφάγου
Εικονογράφηση: Μενέλαος Κουρούδης
Εκδόσεις Πατάκη
σ. 32
ISBN: 978-960-16-8038-5
Τιμή: 7,90€
