Nicolás Schuff: «Το κόκκινο κασκόλ»

Ο Φέλιξ είναι ένα μικρό αγόρι, που έχει ένα μεγάλο κασκόλ. Κόκκινο –που είναι το αγαπημένο του χρώμα και πιστεύει ότι του φέρνει τύχη–, χειροποίητο –από τα χεράκια της μαμάς του, που τον λατρεύει και τη λατρεύει– και πολύ ζεστό. Όλο τον χειμώνα το φορά κάθε που βγαίνει έξω, γι’ αυτό και καθόλου δεν κρυώνει.

Όπως και τώρα, το φορά για να πάει για παιχνίδι στο πάρκο. Να όμως που ζεστάθηκε πολύ, έβγαλε το κασκόλ και το άφησε σ’ ένα παγκάκι. Και μετά ξεχάστηκε, κι έφυγε απ’ το πάρκο χωρίς αυτό. Στο σπίτι, όταν κατάλαβε ότι το είχε ξεχάσει, γύρισε αλαφιασμένος για να το βρει. Μόνο που το αγαπημένο του κασκόλ είχε κάνει φτερά…

Από τη σελίδα αυτή και μετά, παρακολουθούμε την περιπέτεια του κασκόλ, που το έχει πάρει για παιχνίδι ένας σκύλος. Αλλά επειδή όλο μπλέκεται στα πόδια του, έτσι μακρύ που είναι, το παρατάει και το παίρνει ο αέρας. Οι γάτες το βλέπουν να πετά και το περνούν για πουλί, το γραπώνει λοιπόν μια από δαύτες όλο λαχτάρα. Απογοητευμένη, όταν βλέπει ότι δεν είναι παρά ένα μισοξηλωμένο κασκόλ, το πετά στο νερό, όπου το περιλαβαίνουν τα ψάρια… Και πάει λέγοντας, για να έρθει στο τέλος η μεγάλη ανατροπή!

Μια πολύ έξυπνη, τρυφερή ιστορία γεμάτη κρυφά νοήματα, που τα παιδιά θ’ ανακαλύπτουν σιγά σιγά με την κάθε ανάγνωση. Για τις αλλαγές, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Για την αγάπη, που όταν τη νιώθουμε για κάτι, αυτό πάντα θα βρίσκεται κατά κάποιον τρόπο κοντά μας, ακόμα κι αν έχει φαινομενικά χαθεί. Για τη ζεστασιά, κυριολεκτική και μεταφορική, που μας χαρίζει η αγάπη. Για τους πραγματικούς θησαυρούς του καθενός, που μπορεί να φαντάζουν –ή και όντως να είναι– άνευ αξίας για τους άλλους…

Μια πολύ έξυπνη, τρυφερή ιστορία γεμάτη κρυφά νοήματα, που τα παιδιά θ’ ανακαλύπτουν σιγά σιγά με την κάθε ανάγνωση.

Από την Αργεντινή ο συγγραφέας Νικολάς Σουφ, από την Αργεντινή και η εικονογράφος Μαριάνα Ρουίς Τζόνσον, η οποία υπογράφει μια εικονογράφηση με μεγάλα, χορταστικά σχέδια που καλύπτουν όλα τα σαλόνια απ’ άκρη σε άκρη και τόσο έντονα χρώματα, ώστε μπορούμε να μιλήσουμε για χρωματική έκρηξη σχεδόν σε κάθε σελίδα. Η αρχική κόκκινη ταπετσαρία του βιβλίου, σαν χοντρή πλέξη, προετοιμάζει το μάτι μας για το κατακόκκινο κασκόλ που πρωταγωνιστεί σχεδιαστικά, και όχι μόνο, στην ιστορία. Άνθρωποι, ζώα, έντομα, ψάρια και πουλιά σχεδιασμένα εκφραστικά και με τονισμένα μάτια, ενώ είναι απίθανες οι λεπτομέρειες που πλαισιώνουν τη δράση – αραχνίτσες που κάνουν κούνια, πασχαλίτσες που παίζουν μουσική, το λαγουδάκι που διαβάζει το βιβλίο του με μια αχνιστή κούπα σοκολάτα δίπλα… ένα σωρό παράλληλες ιστορίες που μπορεί να ξετρυπώσει ή και να σκαρώσει κανείς βλέποντας τις εικόνες. Όσο δε για τον μικρό Φέλιξ, είναι ωραίο να βλέπουμε κάπου κάπου έναν μικρό πρωταγωνιστή με γυαλιά, χωρίς τα γυαλιά να παίζουν ρόλο στην ιστορία. Μέσα στη ζωή των παιδιών δεν είναι συχνά κι αυτά;

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στη μετάφραση της Αμάλια Βάργκας, που αποπνέει μια γλυκύτητα απολύτως ταιριαστή με την ιστορία και τις εικόνες. «Μόλις το είδαν [το κασκόλ], τα ψάρια σκέφτηκαν πως ήταν κάποιο καινούργιο φυτό, ένα N Schuff σπάνιο και πανέμορφο φεγγαρόφυτο. Και κολυμποχόρεψαν γύρω του όπως μόνο τα ψάρια ξέρουν να κολυμποχορεύουν». Ή, σε άλλα σημεία, η ροή του λόγου παραπέμπει εύστοχα στο παλιό, αγαπημένο «Ντίλι το καντήλι»: «Το υπόλοιπο του κασκόλ που έπλεξε η μαμά, που το έχασε ο Φέλιξ, που μπουρδούκλωσε τον σκύλο, που ξεγέλασε τη γάτα, που ξετρέλανε τα ψάρια και ζέστανε τον λαγό, ξέφτιζε λίγο-λίγο κάτω από τον ήλιο».