Τασούλα Επτακοίλη: «Η τσαγιέρα που ανθίζει»

Το τσάι του βουνού, το «ευρωπαϊκό» μαύρο ή πράσινο τσάι ως ρόφημα είναι από τα προσφιλέστερα ροφήματα και χρησιμοποιείται είτε ως καταπραϋντικό και θερμαντικό είτε ως τονωτικό αλλά και ως υποκατάστατο του καφέ. Πάντως, αν και δεν είναι στις συνήθειες των Ελλήνων να πίνουν συστηματικά οικογενειακά «απογευματινό τσάι» όπως στις χώρες του Βορρά, μια συνηθισμένη ώρα της ημέρας, υπάρχει ως ρόφημα προσφιλές στην καθημερινότητά μας.

Αυτά σκεφτόμουνα, όταν ήρθε η Τασούλα Επτακοίλη με μια «τσαγιέρα που ανθίζει» αγκαλιά και τρύπωσε πίσω από την οθόνη του υπολογιστή μου, θυμήθηκα όλες τις τσαγιέρες που έχουν κατά καιρούς απασχολήσει συγγραφείς βιβλίων για παιδιά με διάφορους τρόπους και για διαφορετικούς λόγους. Καθέναν τους απασχολεί κάτι διαφορετικό, εξαρτάται από ποια σκοπιά και για ποιο λόγο προσπαθεί με τον πιο δελεαστικό και ευχάριστο τρόπο να περάσει την τσαγιέρα στην καθημερινότητα των παιδιών, τυπικά. Πίσω όμως από την ποικιλόχρωμη ομορφιά που παρουσιάζει το πλήθος των εκατοντάδων τσαγιερών, τις οποίες η φιλότεχνη Βιργινία Ροφηματά, μια φιλόδοξη κυρία της «καλής κοινωνίας» έχει κουβαλήσει από κάθε γωνιά του πλανήτη κι έχει γεμίσει το σπίτι της, υποψιάζομαι πως κρύβεται κάποιο μυστικό, φαίνεται πως κάτι θέλει να πει στις φιλενάδες της, για να το πουν μυστικά στα παιδιά τους.

Αυτό το σπουδαίο μυστικό που κρύβεται πίσω από την πολυχρωμία και την πολυπληθυσμικότητα των τσαγιερών προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω μέρες τώρα γιατί: το «πώς» και το «γιατί» συμβαίνει κάτι σε τούτο τον απάνω κόσμο δεν με αφήνει να ησυχάσω.

Διαβάζω το κείμενο κάθε σελίδας, πιάνω μια μια τις πανέμορφες τσαγιέρες, περιεργάζομαι το σχήμα καθεμιάς, τα χρώματα των σχεδίων, τις αναποδογυρίζω, αλλά το μυστικό δεν μου αποκαλύπτεται. Αντιθέτως, άλλες με καταβρέχουν με το τσάι, άλλες όταν ανοίξουν το στόμα βγάζουν διάφορα φαγώσιμα, ξηρούς καρπούς, καραμέλες, αλάτι και πιπέρι, άλλα μπαχαρικά, γιατί η παράξενη οικοδέσποινα τις χρησιμοποιεί και ως αποθηκευτικούς χώρους. Απορώ πού το πάει και πώς βρίσκει τόσο διασκεδαστικό το παιγνίδι με τις τσαγιέρες η κυρία Ροφηματά.

Η αγάπη, όχι μόνο στις τσαγιέρες, συμπληρώνει τα σπασμένα μέρη και τις κάνει να ανθίζουν, αλλά σπέρνει παντού την ομορφιά για να γεμίσει ο τόπος λουλούδια.

Είναι τόσο το πλήθος των τσαγιερών που έχει κουβαλήσει από όλο τον κόσμο η ίδια από τα ταξίδια της, εκτός από τα δώρα που της έχουν κάνει οι φίλες και οι φίλοι της, γνωρίζοντας την αδυναμία της στις τσαγιέρες. Απορώ με την υπομονή της εικονογράφου. Πώς κατάφερε να βρει άκρη και να φτάσει καμιά φορά στο υπέροχο εικονογραφημένο ταμπλό κάθε σελίδας του βιβλίου, χωρίς να αποκαλύπτει το μυστικό. Χρειάστηκε να τις περιεργαστώ όλες με το βλέμμα μου, να τις ψαύσω και να κάνω το βιβλίο άνω κάτω, χωρίς αποτέλεσμα. Και μόλις γύρισα την τελευταία σελίδα κι έκλεισα το βιβλίο, τότε...

Τότε μου αποκαλύφτηκε το μυστικό που η κυρία Βιργινία Ροφηματά κρατούσε ερμητικά κλεισμένο κομματάκι κομματάκι σκορπισμένο μέσα στις εκατοντάδες πανέμορφες, ολάνθιστες τσαγιέρες της: Πρόκειται για «μια ιστορία αγάπης, που όλα μπορεί να τα ζωντανέψει και τα μισά τα κάνει ολόκληρα», αφού με χρώματα, με πλαστελίνη, φαντασία, υπομονή και προπαντός αγάπη, μπορείς να αλλάξεις όχι μόνο το περιβάλλον σου, αλλά να κάνεις και τον κόσμο λίγο καλύτερο. Η αγάπη, όχι μόνο στις τσαγιέρες, συμπληρώνει τα σπασμένα μέρη και τις κάνει να ανθίζουν, αλλά σπέρνει παντού την ομορφιά για να γεμίσει ο τόπος λουλούδια.

eptkli Άλλωστε το «τσάι», μετά την κούραση μιας ολόκληρης μέρας με όλη την οικογένεια συγκεντρωμένη γύρω από ένα στρωμένο τραπέζι γεμάτο κάθε λογής λιχουδιές, όπως συμβαίνει στις χώρες του Βορρά, ή με ευχάριστη συντροφιά, φέρνει τους ανθρώπους κοντά, αποτελεί απόλαυση και κάνει καλό στην υγεία. Ίσως γι’ αυτό ν’ απασχολεί αρκετούς σύγχρονους συγγραφείς βιβλίων για παιδιά.