Έφη Λαδά: «Οι μέρες της σιωπής»

Διαβάζοντας τον τίτλο του βιβλίου της Έφης Λαδά, μου ήρθαν στον νου οι στίχοι που γράφτηκαν με αφορμή τη μεγάλη καταστροφή στο Μάτι το καλοκαίρι του 2018:

Λόγια παρηγορίας
δεν υπάρχουν
δεν βρίσκονται σε παρακαταθήκη
μήτε για ώρα ανάγκης
φυλαγμένα
ξοδεύτηκαν με τόσων χρόνων τις απώλειες
[…]
Σαν παλιό θρόισμα φύλλων
Σέρνεται τώρα στη φρυγμένη γη
Βαρυπενθούσα θλίψη
ερημική
του σύμπαντος η προαιώνια σιωπή
(Ελένη Χωρεάνθη, Σύνθεση σε ρε ελάσσονα)

Μελετώντας προσεχτικά τις υπέροχες ζωγραφιές της, διαπίστωσα πως η σπουδαία καλλιτέχνις απέδωσε με ανάλογα χρώματα μία αληθινή, συγκλονιστική, σύγχρονη φυσική καταστροφή και ανθρώπινη τραγωδία που παιζόταν στη φλεγόμενη σκηνή του μαρτυρίου δέκα ολόκληρες μέρες εκείνον τον Ιούλιο, με εξιλαστήρια θύματα εκατόν... τόσους συνανθρώπους μας, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.

Μόνο τα παιδιά και η Μεγάλη Τέχνη θα σώσουν τον κόσμο από την καταστροφή.

Οι μέρες της σιωπής της απλώνουν μπροστά μας τη συμφορά σε όλες τις τραγικές διαστάσεις της. Ξεκινώντας από τη ζωγραφιά του εξωφύλλου, με τη φωτιά προσωποποιημένη σε θηλυκή οντότητα να τρέχει ξεδιπλώνοντας την πυρακτωμένη χλαμύδα της πάνω στην κοιμισμένη περιοχή και να αφανίζει τα πάντα στο διάβα της, αντιλαμβάνεται ο καθένας τον ψυχικό πόνο και τον συγκλονισμό που ένιωσε η δημιουργός θεωρώντας από περιωπής την τεράστια καταστροφή, τη μία από τις πολλές που προκαλούν συχνά οι απρόβλεπτες και μη αναστρέψιμες θεομηνίες που συμβαίνουν στον τόπο μας και κάθε στιγμή σε όλο τον κόσμο.

Η ασπρόμαυρη ταπετσαρία, εξάλλου, που καλύπτει το εσωτερικό σαλόνι του εξωφύλλου και του οπισθοφύλλου, όπως και όλες οι θαυμάσιες ζωγραφιές της με τα χρώματα που ταιριάζουν σε κάθε φάση του δράματος και σε κάθε σκηνή της πορείας προς την αποκατάσταση της καταστροφής, ακολουθώντας τη δομή της τραγωδίας δίνει λύση στο δράμα της φύσης και των ανθρώπων της καμένης γης, καταλήγει αισιόδοξα: Από τη στάχτη θα προβάλλει πάλι ζωή, θα φυτρώνουν σπόροι και θα ανθίσουν λουλούδια και πουλάκια θα ξανάρθουν και θα χτίζουν ξανά φωλιές. Η ζωή συνεχίζεται. Αλλά πώς θα γίνει το θαύμα; Ποιος άλλος εκτός από την ίδια τη φύση θα ξαναφέρει την άνοιξη, ποιος θα κάνει να φυτρώσει από τη στάχτη νέα ζωή, αφού όλα έγιναν παρανάλωμα του πυρός; Ποιος θα τα βάλει με τον κακό, τον μαύρο δράκο που έφερε την κακιά φλόγα μάγισσα κι αφάνισε τον όμορφο τόπο;

eld Πολύ σοφά η Έφη Λαδά δίνει στα παιδιά, που σ’ αυτά ανήκει το μέλλον, την ευκαιρία να αναστήσουν την καμένη φύση, να ξαναδώσουν ζωή στον τόπο όπου «ήρθε κι άπλωσε τη σκιά της η Σιωπή. Μια σκοτεινή Σιωπή με μυρωδιά καμένης γης...». Ήρθαν ύστερα οι βροχές, ο αέρας κι ο ήλιος, η γη άρχισε να πρασινίζει, η ελπίδα ξαναγύρισε στην περιοχή και η Σιωπή μάζεψε τα υπάρχοντά της κι αποχαιρέτησε τον τόπο που άρχισε να ανασαίνει, να ανασταίνεται!