fbpx
Λέμονι Σνίκετ: «Μια σειρά από ατυχή γεγονότα (1ο, 2ο, 3ο βιβλίο)»

Lemony Snicket: «Μια σειρά από ατυχή γεγονότα (1ο, 2ο, 3ο βιβλίο)»

«Μια σειρά από ατυχή γεγονότα» ονομάζεται η σειρά βιβλίων του Λέμονι Σνίκετ με τις περιπέτειες τριών μικρών ορφανών, σειρά που έχει πουλήσει μερικές δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, έχει μεταφραστεί σε 41 γλώσσες και έχει μεταφερθεί επιτυχώς στη μεγάλη οθόνη.

Μπορεί τα βιβλία να έχουν πρωτοκυκλοφορήσει εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, όπως όμως όλα τα καλά αναγνώσματα δεν χάνουν καθόλου από τη φρεσκάδα τους, περιμένοντας τον επόμενο νεαρό ή και μεγαλύτερο αναγνώστη να βυθιστεί στις περιπέτειες των ορφανών Μποντλέρ, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι τίποτα δεν πρόκειται να πάει καλά. Το υπόσχεται εξάλλου ο συγγραφέας από το πρώτο κιόλας βιβλίο, από τις πρώτες κιόλας γραμμές:

«Αν σας αρέσουν οι ιστορίες με καλό τέλος, είναι προτιμότερο να επιλέξετε να διαβάσετε κάποιο άλλο βιβλίο. Αυτό το βιβλίο όχι μόνο δεν έχει καλό τέλος, αλλά δεν έχει ούτε καλή αρχή, ενώ έχει ελάχιστα καλή μέση». Μια υπόσχεση που κρατάει, αλλά και κάνει τόσο ενδιαφέρουσα την πορεία της ιστορίας. Διότι σε κάθε βιβλίο της σειράς, με πρώτο βιβλίο Η κακή αρχή, μια νέα σειρά κακουχιών περιμένει τα ορφανά Μποντλέρ. Που γίνονται ορφανά από τις πρώτες κιόλας σελίδες του πρώτου βιβλίου, όταν το σπίτι τους καίγεται και μαζί και οι γονείς τους. Η δυστυχία τους δεν έχει να κάνει μόνο με τον στενότερο συγγενή τους, τον διαβολικό κόμη Όλαφ, ο οποίος αναλαμβάνει αρχικά τη φροντίδα τους, αλλά και με το γεγονός ότι διαθέτουν μια τεράστια περιουσία. Μια περιουσία που θα μπορέσουν όμως να αξιοποιήσουν μετά την ενηλικίωση της μεγαλύτερης αδελφής. Κάτι που φαίνεται να αργεί, ενώ τα βάσανα διαδέχονται το ένα το άλλο. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, εκτελεστής της διαθήκης είναι ένας τραπεζικός, ο κύριος Πόε. Ένας καθόλου κακός άνθρωπος, αλλά με ελάχιστη αντίληψη. Και όπως τα παιδιά σύντομα καταλαβαίνουν, καμιά φορά η βλακεία είναι εξίσου επικίνδυνη με την κακία, αλλά και η ηλικία από μόνη της δεν σε κάνει ούτε πιο έξυπνο, ούτε πιο γενναίο. Ακόμα και σε σύγκριση με τον συγγραφέα που διηγείται τις περιπέτειές σου. Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας παραδέχεται. Ακόμα και η μικρή Σάνι, που δεν μπορεί κανείς να την καταλάβει όταν μιλάει, αφού δεν έχει μάθει να μιλάει ακόμα, μπορεί να είναι πολύ πιο ικανή να προστατεύσει την ίδια και τα αδέλφια της από κάποιον τραπεζίτη με παγιωμένες αντιλήψεις.

Υπέροχοι οι χαρακτήρες του Λέμονι Σνίκετ, από τα τρία ορφανά, όπως αρέσει στον θείο τους Όλαφ να τα φωνάζει, κάθε φορά που τους αναθέτει μια καινούργια αγγαρεία, τη Βάιολετ, ειδική στις εφευρέσεις, τον Κλάους με πάθος για διάβασμα και τη Σάνι με πάθος στο δάγκωμα. Κάθε κακός ζωγραφισμένος με συγγραφικές πινελιές, όπως ο κόμης Όλαφ που, αντί για δύο φρύδια, εκείνος είχε μόνο ένα πολύ μακρύ ή ο άντρας με τα χέρια-γάντζους.

Το χιούμορ είναι διάχυτο σε όλη την κατά τα άλλα μαύρη ιστορία, ενώ τα ορφανά δεν σταματάνε να ελπίζουν κάθε φορά που καταφέρνουν να υπερβούν ένα εμπόδιο. Συγχρόνως, ο νεαρός αναγνώστης αντιλαμβάνεται μερικές από τις αδικίες της ζωής και χωρίς να το θέλει κάποια στιγμή θα ανασύρει από τη μνήμη του κάποιες από τις γραμμές που διάβασε στα καλαίσθητα, σκληρόδετα αυτά βιβλιαράκια. «Οι νόμοι, βλέπετε, είναι πολύ παράξενο πράγμα. Για παράδειγμα, σε μια χώρα της Ευρώπης υπάρχει ένας νόμος που υποχρεώνει όλους τους φουρνάρηδες να πουλάνε το ψωμί ακριβώς στην ίδια τιμή. Σ’ ένα νησί υπάρχει ένας νόμος που απαγορεύει σε όλους να μαζεύουν τα φρούτα από τα δέντρα. Και σε μια πόλη, όχι πολύ μακριά από τη δική σου, υπάρχει ένας νόμος που μου απαγορεύει να πλησιάσω τα σύνορά της».

Και όταν λέει «μου», ο συγγραφέας εννοεί τον εαυτό του, μια και από την αρχή έχει ξεκαθαρίσει ότι είναι αυτός ο αφηγητής. Ένας συγγραφέας που καλοπερνάει στο γιοτ του, παρότι νιώθει άσχημα που θα πρέπει να διηγηθεί μια τόσο δυσάρεστη ιστορία. Γι’ αυτό και στο τέλος κάθε βιβλίου απευθύνει μια επιστολή στον εκδότη του σχετικά με το υλικό που έχει στα χέρια του για το επόμενο βιβλίο, το οποίο του το αφήνει με αρκετά μυστηριώδεις τρόπους και καταλήγει: «Μην ξεχνάτε ότι εσείς είστε η τελευταία μου ελπίδα να βγουν στο φως οι ιστορίες των τριών ορφανών Μποντλέρ». Και στο επόμενο βιβλίο φαίνεται ότι το υλικό έχει φτάσει στον εκδότη και από εκεί στα χέρια των αναγνωστών, για να βρουν στο τέλος του την επόμενη επιστολή που παραπέμπει στην επόμενη περιπέτεια.

Και όπως τα παιδιά σύντομα καταλαβαίνουν, καμιά φορά η βλακεία είναι εξίσου επικίνδυνη με την κακία, αλλά και η ηλικία από μόνη της δεν σε κάνει ούτε πιο έξυπνο, ούτε πιο γενναίο.

Στο δεύτερο βιβλίο, τα ορφανά βρίσκονται στο δωμάτιο με τα ερπετά. Και αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να τους συμβεί. Διότι ο θείος που έχει αναλάβει στο βιβλίο αυτό τη φροντίδα τους είναι ένας εξερευνητής με πάθος τα ερπετά. Πάθος που αμέσως μοιράζονται μαζί του τα ανίψια του, ακόμα και για την Απίστευτα Θανατηφόρα Οχιά. Ακόμα κι όταν η οχιά δαγκώνει τη μικρότερη των ορφανών. Και σε αυτό όμως το βιβλίο τα παιδιά θα ταλαιπωρηθούν από τα λάθη των μεγάλων, που θα τα οδηγήσουν και πάλι στα χέρια των κακών. Διότι: «Όταν κάποιος κάνει ένα μικρό λάθος –για παράδειγμα, όταν ένας σερβιτόρος βάζει στον εσπρέσο μακιάτο που παραγγείλατε άπαχο γάλα αντί για γάλα χαμηλών λιπαρών–, συνήθως είναι αρκετά εύκολο να του εξηγήσετε γιατί κάνει λάθος. Από την άλλη, όταν κάποιος κάνει ένα τεράστιο λάθος –για παράδειγμα, όταν ένας σερβιτόρος δαγκώνει τη μύτη σας αντί να πάρει την παραγγελία σας–, θα νιώσετε τόση κατάπληξη που το πιθανότερο είναι να μην μπορείτε ν’ αρθρώσετε λέξη».

Αυτό είναι που παθαίνουν σε κάθε περιπέτειά τους τα ορφανά. Πράγματα προφανή σε αυτά δεν μπορούν με τίποτα να τα καταλάβουν οι μεγάλοι, διαπράττοντας όχι ένα μικρό αλλά ένα τεράστιο λάθος.

Ο συγγραφέας, όταν η ιστορία πάει να γίνει ακόμα πιο δυσάρεστη, παροτρύνει τον αναγνώστη του να φανταστεί μόνος του μια συνέχεια καλύτερη από ό,τι κάνει αυτός. «Ίσως το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να κλείσετε αμέσως το βιβλίο και να μη διαβάσετε τη συνέχεια αυτή της τρομερής ιστορίας». Μια παρότρυνση που φυσικά δρα αντίθετα σε κάθε αναγνώστη οποιασδήποτε ηλικίας. Ποιος μπορεί να αφήσει το βιβλίο που υπόσχεται μια τρομερή ιστορία και να φανταστεί μόνος του μια γλυκανάλατη συνέχεια;

Ίσως κάποιοι από τους παιδαγωγούς μας, που διαβάζουν επιφανειακά, κάτι που δεν κάνουν οι νεαροί αναγνώστες, να έβρισκαν τα βιβλία του Λέμονι Σνίκετ ακατάλληλα για παιδιά, μια και ίσως να θεωρούσαν ότι τα παροτρύνουν σε πράξεις ανήθικες ή επικίνδυνες. Όπως το να λένε ψέματα: «Είναι παράλογο ηθικό δίδαγμα ότι δεν πρέπει να λέμε ψέματα, γιατί όλοι ξέρουμε ότι μερικές φορές δεν είναι απλώς καλό να λέμε ψέματα, αλλά είναι και απαραίτητο». Μια φράση που ίσως θα μπορούσε να στείλει τα βιβλία στο πυρ το εξώτερον από την ελληνική βιβλιαγορά. Όμως ο Λέμονι Σνίκετ λέει στα παιδιά να μη λένε ψέματα με τον δικό του τρόπο. Με έναν τρόπο που τα παιδιά μπορούν να εμπιστευτούν, διότι δεν νιώθουν καθόλου σαν να τους κάνει κήρυγμα.

Για όλα υπάρχουν εξαιρέσεις, εξηγεί με τον τρόπο του ο συγγραφέας. «Αν είστε αλλεργικοί σε κάτι, το καλύτερο είναι να μην το βάζετε στο στόμα σας – κυρίως αν αυτό είναι οι γάτες». Υπάρχουν όμως και οι έκτακτες ανάγκες. Που πρέπει να κερδίσεις χρόνο. Και μια αλλεργική αντίδραση μπορεί να είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι.

Ανησυχεί και ο ίδιος για την εντύπωση που μπορεί να προκαλέσουν σε εκδότες και γονείς τα γραφόμενά του. Γι’ αυτό και με εξαιρετικό χιούμορ συμβουλεύει τα παιδιά, αν βρεθούν ποτέ στη διάρκεια ενός τυφώνα στην παγωμένη σπηλιά και πρέπει να περάσουν τη λίμνη των δακρύων, σε καμία περίπτωση να μην κλέψουν ένα ιστιοφόρο. Υποδεικνύοντας με τον τρόπο του και στους ενήλικους αναγνώστες πόσο ανυπόστατος μπορεί να είναι ο φόβος ότι μπορεί οι μικροί αναγνώστες να θελήσουν να μιμηθούν τους ήρωες, κάτω από παρόμοιες περιστάσεις.

Τρίτο στη σειρά είναι το βιβλίο Το φαρδύ παράθυρο, όπου ακόμα ένας παράξενος κηδεμόνας αναλαμβάνει τα παιδιά, ενώ ο κόμης Όλαφ εξακολουθεί να τα καταδιώκει. Εδώ έχουν να αντιμετωπίσουν επιπλέον τη λίμνη των δακρύων και ένα κοπάδι πολύ πεινασμένες βδέλλες.

Ο συγγραφέας διασκεδάζει επικαλούμενος το ηθικό δίδαγμα, το οποίο ίσως είχε ταλαιπωρήσει τον ίδιο σε νεανικά του αναγνώσματα και δεν θέλει να συμβεί το ίδιο και στους δικούς του αναγνώστες. Έτσι, λοιπόν, αναρωτιέται σχετικά με το ηθικό δίδαγμα διαφόρων ιστοριών, για παράδειγμα μήπως στη Χιονάτη είναι «μην τρώτε μήλα;» και αφήνει έμμεσα τους αναγνώστες του να ανακαλύψουν το δικό του φωτεινό μήνυμα μέσα από μια σκοτεινή ιστορία.

Τα επόμενα βιβλία της σειράς, Το εργοστάσιο της συμφοράς και snicketΤο αυστηρό σχολείο, κυκλοφόρησαν πριν από λίγο καιρό.

 

Η κακή αρχή
Λέμονι Σνίκετ
μετάφραση: Εύη Γεροκώστα
Ελληνικά Γράμματα
208 σελ.
ISBN 978-960-19-0645-4
Τιμή €9,90
001 patakis eshop

 

 

 

 

Το δωμάτιο με τα ερπετά
240 σελ.
ISBN 978-960-19-0646-1
Τιμή €9,90
001 patakis eshop

 

 

 

 

Το φαρδύ παράθυρο
248 σελ.
ISBN 978-960-19-0644-7
Τιμή €9,90
001 patakis eshop


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΠΑΙΔΙΚΑ
Lucia Giustini: «Ο βασιλιάς που δεν ήθελε να κάνει πόλεμο»

«Πριν από πολύ καιρό, βασίλευε ένας βασιλιάς που δεν ήθελε να κάνει πόλεμο…» Έτσι αρχίζει το βιβλίο της Ιταλίδας συγγραφέα Λουτσία Τζιουστίνι, σε εικονογράφηση του Σάντρο Ναταλίνι, που μας φέρνουν...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΠΑΙΔΙΚΑ
Μαρίζα Ντεκάστρο: «Άλκη Ζέη: Μάτια σαν γαλάζια θάλασσα»

Το κάθε νέο βιβλίο της Μαρίζας Ντεκάστρο αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη. Και όχι μόνο για το περιεχόμενο, αλλά και για τη μορφή του. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το βιβλίο είναι και αντικείμενο, το οποίο, αν είναι...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.