fbpx
Ελένη Σαραντίτη: «Η καλεσμένη των Χριστουγέννων»

Ελένη Σαραντίτη: «Η καλεσμένη των Χριστουγέννων»

Ο κοκκινολαίμης, λένε, είναι μοναχικό πουλί. Και καλλίφωνο, και ομορφιάς ξεχωριστής. Όπως δε, μας κοιτάζει από το εξώφυλλο του μικρού βιβλίου της Ελένης Σαραντίτη, ζωγραφισμένος διά χειρός Archibald Thorburn εν έτει 1913, είναι έτοιμος να ανοίξει το κομψό του ράμφος και με απόκοσμη φωνούλα να αρχίσει την ανάγνωση: «Νομίζω πως ούτε κι εγώ καλά καλά ξέρω γιατί τα θυμάμαι ακόμη και τώρα εκείνα τα Χριστούγεννα. Και γιατί τα ξεχωρίζω από τα τόσα άλλα που γιόρτασα στην...»

Η Ελένη Σαραντίτη μας έχει συνηθίσει σε ποιοτικά και αισθαντικά αναγνώσματα, κυρίως μεγάλης έκτασης. Το μόλις τριάντα δύο σελίδων κομψό βιβλιαράκι της με τον αινιγματικό τίτλο Η καλεσμένη των Χριστουγέννων ίσως να αποτελεί εξαίρεση. Αυτό το αφήγημα, όμως, έτσι έπρεπε και έτσι ήταν γραφτό του να εκδοθεί. Μόνο του. Αυτόνομο σαν κοκκινολαίμης. Και όμορφο, πόσο όμορφο!

Γεμάτο εικόνες, αισθήσεις απολύτως βιωμένες, χρώματα και μυρωδιές, πόσο οικείες μυρωδιές! Ενδεικτικά ας αναφέρουμε την ευωδιά της γαζίας: «...εκείνο το θεσπέσιο άρωμα της γαζίας που πλανιόταν ακόμη στον κήπο μας, διακριτικό μα επίμονο άρωμα, α, ναι, ευωδιά γαζίας χριστουγεννιάτικα;» (Κι όμως, τώρα που γράφω αυτές τις σκέψεις, τελευταία μέρα του Νοέμβρη, κατά την ανάγνωση, μπαίνει το άρωμά της από τη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα, εδώ στο Ν. Ηράκλειο, μαζί με το άρωμα της βροχής. Και βεβαίως είναι ο καιρός της εδώ στην Αθήνα, πόσο μάλλον στη Λακωνία.) Και για μανουσάκια λέει, αχ και για αγγελάκια κεντητά σε άλικο τραπεζομάντιλο, ετούτα τα τελευταία ευωδιάζουν μέσα στη ματιά και στην καρδιά της μικρής ηρωίδας του βιβλίου, της Ειρήνης: «Στο μεταξύ έριχνα διαρκώς μικρές, κλεφτές ματιές στο τραπεζομάντιλο. Στο λαμπερό, όλο φως χρώμα του, στα ευλύγιστα, αν και παχουλά μέλη των αγγέλων, στα φουντωτά, σκαλωτά μαλλιά τους, στα μικρά άνθη της μυρτιάς που έδειχναν πως ό,τι ετοιμάζονταν να γίνουν μύρτα, στα γυαλιστερά κρόσσια που σάλευαν με το αεράκι...» Ευλύγιστα, αν και παχουλά... Πάλι οι ιδιότητες του κοκκινολαίμη.

Η αφήγηση προχωράει, κοιτώ τον αριθμό της σελίδας. Υπάρχει αγωνία, αναμονή αγαπημένων προσώπων. Και πόσο αγαπημένων! Γυναίκα να χάσει και να προσμένει κάθε μέρα, έντεκα χρόνια τώρα, τον άντρα και την κόρη της. Έρχονται οι εξηγήσεις, οι διευκρινίσεις για τον χαμό τους. Σαν σιωπές στην ανάγνωση. Και να μεγαλώνει η λαχτάρα, να αυξομειώνεται η ελπίδα, μάλλον να μειώνεται, να ενηλικιώνεται η απούσα θυγατέρα Ιφιγένεια και μαζί να ωριμάζει πλήρως η μητέρα της – Μαγδαληνή στο όνομα. Και ο κοκκινολαίμης, πού 'ν' τος; Γιατί στο εξώφυλλο;

Και συνεχίζει να εκπλήσσει η γραφή με εικόνες σε όλη τη διάρκεια του αφηγήματος. Αστραφτερά μπακίρια στις φλόγες, στραφταλιστή θάλασσα, παγόνι, εξημερωμένη αλεπού (άκου, σε καναπέ να αποκοιμιέται σε σπίτι μέσα) και μάτια, μάτια κάρβουνα που χάνουν χρώμα και λάμψη. Κόκκινα μονογράμματα στις πετσέτες. Και κόκκινη σφηκοφωλιά στο κάτασπρο μπλουζάκι της Ιφιγένειας. Μπλε χειροποίητο σκαμνάκι. Κουλούρα ζυμωτή του γάμου με πουλιά σχεδιασμένα στην κόρα. Και πάλι μυρωδιές. Κανέλα, στυμμένο πορτοκάλι. Κι ύστερα η καλάθα, αλίμονο. Μα και η γυαλιστερή φλογέρα για τα κάλαντα και η μεγάλη μπλε πιατέλα. Και μυρωδιά πάλι από πλατάνι και στροφή σε όλα. Όλα από την αρχή.

Η πλοκή δεν είναι μεγάλη. Ο ψυχικός κυματισμός της Μαγδαληνής, τεράστιος. Όπως όταν κάποιες δίνες, ρουφήχτρες της θάλασσας, που ρουφούν και κατεβάζουν τα θύματά τους στον πάτο, και έξαφνα, απρόσμενα, μια άλλη δίνη, αντίστροφης κίνησης, παίρνει κάποιο από αυτά τα θύματα, το τυχερότερο, και το ανεβάζει στην επιφάνεια. Κι εκείνη τη στιγμή, του μεγάλου και ώριμου «ναι» της Μαγδαληνής στη ζωή, εκείνη ακριβώς την ώρα που είδε το φως, που της έκανε τη χάρη η ρουφήχτρα, εμφανίζεται και ο κοκκινολαίμης. Ενεργός στην ιστορία. Κόκκινη σταγόνα από μελάνι ή χριστουγεννιάτικο κερί. Πέφτει και σφραγίζει μιαν απολαυστική ανάγνωση.

Η καλεσμένη των Χριστουγέννων δεν έχει το happy end με τη συνηθισμένη έννοια. Έχει ευχάριστο τελείωμα, όμως. Και αληθινό, τόσο που γίνεται πιο ευχάριστο από οποιαδήποτε λογική και αναμενόμενη χαρά. Βαθιά ευχάριστο τέλος.

Αξίζει. Σαν μεγάλο, μικρό δώρο. Στολίδι χριστουγεννιάτικο για καρδιές που αγαπούν και καταλαβαίνουν.

Η καλεσμένη των Χριστουγέννων
Ελένη Σαραντίτη
Εκδόσεις Πατάκη
30 σελ.
Τιμή € 6,56

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Ελένη Καραγιάννη: «Το κόκκινο τάπερ»

Όταν έφτασε στα χέρια μου αυτή η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Καραγιάννη ήμουν βέβαιη, διαβάζοντας τον τίτλο, ότι θα ήταν γεμάτη αγάπη όπως ένα μαμαδίστικο «κόκκινο τάπερ» και δεν γελάστηκα....

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Γιώργος Αγγελίδης: «Σκοτεινή κληρονομιά»

Η Σκοτεινή κληρονομιά του Γιώργου Αγγελίδη αποτελεί μια ενδιαφέρουσα αφήγηση, που συνδυάζει με δεξιοτεχνία τη φαντασία και το κοινωνικό δράμα. Ο συγγραφέας, μετά την «Τριλογία του φεγγαριού», αποφασίζει να...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Χρυσοξένη Προκοπάκη: «Αβαρής»

Το τελευταίο πεζογραφικό βιβλίο της Χρυσοξένης Προκοπάκη έρχεται για να διευρύνει τα όρια του αφηγηματικού λόγου και τον κάνει να εναγκαλισθεί μεθόδους και τεχνικές του θεάτρου και, συγκεκριμένα,...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.