Σόνια Σαουλίδου: «Ο φάρος του Κένεμπεκ»

Το νέο βιβλίο της Σόνιας Σαουλίδου αποτελεί μια πρωτότυπη γραφή για τα ελληνικά δεδομένα. Με δεδομένη την εμπειρία της συγγραφέα στην αμερικανική ήπειρο, η τεχνική της και η γλώσσα που χρησιμοποιεί θυμίζουν έντονα αντίστοιχα αμερικάνικα μυθιστορήματα, χωρίς να υπολείπεται σε κάτι από αυτά, αντιθέτως δίνει το δικό της στίγμα. Το σκηνικό, μέσα στο οποίο κινείται η πλοκή του μυθιστορήματος, είναι ονειρικό, με περιγραφές που συγκλονίζουν μέσα από την οπτική και την αμεσότητα των συναισθημάτων της ηρωίδας. Και μονάχα όταν η οπτική απομακρύνεται με τριτοπρόσωπη αφήγηση, ο αναγνώστης αρχίζει να καταλαβαίνει πως κάτι άλλο συμβαίνει, πέρα από αυτό που έβλεπε ως τώρα.

Το βιβλίο ξεκινά υποβλητικά, καθώς μας καλεί να ακολουθήσουμε, εν μέσω κακοκαιρίας, ένα ζευγάρι που αποφασίζει να μετακομίσει στο Νησάκι των Κύκνων του ποταμού Κένεμπεκ, μαζί με το μικρό παιδί τους. Η Λύντια και ο Άαρον έχουν πολλά που τους χωρίζουν και τους ενώνουν ταυτόχρονα. Υπάρχει ένα ακόμα παιδί που έχουν χάσει, αλλά και μια ερωμένη από την οποία πρέπει να ξεφύγει ο Άαρον. Στο νέο τους σπίτι, ένα παλιό αρχοντικό του περασμένου αιώνα, τα πάντα δείχνουν να έχουν παγώσει στον χρόνο. Στο νησί υπάρχουν ελάχιστοι κάτοικοι, ενώ μια φοβερή απειλή ή κατάρα φαίνεται να επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια τους.

Ένιωσα ένα μούδιασμα σε όλο το περίγραμμα του κορμιού μου. Η λέξη «νεκροί» έπαιρνε, θαρρείς, σχήμα καθώς δραπέτευε από τις σκέψεις της ντυμένη μ’ εκείνο το ανατριχιαστικό ηχόχρωμα. Η Λουίζα είχε την ικανότητα να μου γεννάει φόβους και, ταυτόχρονα, με τη φυσικότητα με την οποία αντιμετώπιζε το θάνατο, να με κάνει κι εμένα να μην τον βλέπω με την ίδια απελπισία όπως πριν.

Το σκηνικό, μέσα στο οποίο κινείται η πλοκή του μυθιστορήματος, είναι ονειρικό, με περιγραφές που συγκλονίζουν μέσα από την οπτική και την αμεσότητα των συναισθημάτων της ηρωίδας.

Η Λύντια χάνεται στον χωροχρόνο, ενώ της συμβαίνουν απίστευτα πράγματα, για τα οποία δεν μπορεί να καταλάβει αν είναι αληθινά ή προϊόντα της φαντασίας της. Η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, όταν ο σύζυγός της την εγκαταλείπει κι εκείνη μένει μόνη της με το μικρό παιδί της: «Ακουμπάω τα χείλη μου στον ώμο του, πάνω απ’ τη βαμβακερή πιτζάμα του, και ρουφάω με βαθιές ανάσες την αθώα μυρωδιά του. Το γλυκό μου παιδί είναι και πάλι ήρεμο. Το γλυκό μου παιδί είναι πληγωμένο, σοκαρισμένο και αθώο». Όλα αυτά ενώ έχει προηγηθεί μια πραγματικά ηλεκτρισμένη σκηνή – χωρίς αυτή να είναι η μοναδική, καθώς σε όλο το βιβλίο υπάρχει έντονα ένας υποβόσκων κίνδυνος.

Υπάρχει μια λογική εξήγηση για όλα αυτά, υπάρχει ένας συσχετισμός που η Λύντια αδυνατεί να καταλάβει. Μέχρι να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, και να δούμε και μια άλλη οπτική, εν έτει 1899. Πρόσωπα που μπλέκονται και ξαναμπλέκονται με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά δίνουν ένταση στην πλοκή, ξεκλειδώνοντας το κάρμα του κάθε ήρωα και μεγεθύνοντας τις αντιστάσεις τους ενάντια στο πεπρωμένο. Χρειάζεται σκέψη και βούληση για να ξεφύγουν από αυτό. Η Ντόροθι, η Λουίζα, η Έμμα, η Μάγκι, ένας γάτος, ένας παπαγάλος, ο γιατρός, η μαντάμ Φλαμίνια, ο φαροφύλακας, η ερημιά του νησιού και των ψυχών της, συνθέτουν μια παράταιρη μελωδία που πρέπει να σταματήσει, όπως το πιάνο της γυναίκας του φαροφύλακα.

so saoulidou22 Στέκομαι περισσότερο στην ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος, με τις γκόθικ επιρροές, κάτι που μπορεί να προκαλέσει αλλεπάλληλα συναισθήματα στον αναγνώστη. Φόβος, δέος, αγωνία, συγκίνηση, θλίψη, αγάπη, μίσος, πάθος, εκδίκηση, ανασφάλεια, πεισιθάνατο άλγος, ελπίδα, όλα αυτά εμφιλοχωρούν στο βιβλίο και γεμίζουν την καρδιά του αναγνώστη με σκέψεις για τη ζωή και τον θάνατο. Ενώ παράλληλα, προαιώνια ερωτήματα ζητούν βασανιστικά να βρουν απάντηση, όπως αν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τη ζωή μας έχοντας μια δεύτερη ευκαιρία…