Γιώργος Δάμτσιος: «Κάθε μυστικό σου»

Το σίγουρο είναι ότι ο Γιώργος Δάμτσιος ξέρει πώς να κορυφώνει την αγωνία. Το αποδεικνύει το τελευταίο του βιβλίο, Κάθε μυστικό σου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βell.

Τι θα γινόταν αν κάποιος ήξερε κάθε μυστικό σου; Αν ήθελε να σε τιμωρήσει για ό,τι δεν θα ήθελες να μάθει ποτέ κανένας; Άραγε, πόσοι άνθρωποι κρύβουν ένα φοβερό μυστικό;

Ο αφηγητής ξυπνάει προσπαθώντας να καταγράψει πληροφορίες για το τι του έχει συμβεί: «Ο εσωτερικός συναγερμός μου άρχισε να ουρλιάζει, καθώς το μυαλό μου ένωσε απότομα όλες τις πληροφορίες δημιουργώντας τη συνολική εικόνα. Βρισκόμουν σε ένα κελί. Σίγουρα». Και σε κελί δεν είναι μόνο αυτός, άλλοι πέντε άνθρωποι φαίνονται λίγο-πολύ στην ίδια κατάσταση σοκ με τον ίδιο. Ο καθένας στο δικό του κελί. Και όλοι μπορούν να βλέπουν ο ένας τον άλλο. Και παρότι κανείς δεν ξέρει τι τους συμβαίνει, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα όταν αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Όταν γνωρίζουν αυτόν που τους έχει απαγάγει, αυτόν που αυτοαποκαλείται «Εξαγνιστής» και το πρόσωπό του είναι βαμμένο με αποτρόπαιο μακιγιάζ, ενώ τα μάτια του λαμπυρίζουν κατακόκκινα. Και παρά τις τρομακτικές σκηνές, παρεισφρέει και μια χροιά χιούμορ: «…αν ήθελε να μας υποβάλει στη δοκιμασία της σιωπής για να δει ποιος θα σπάσει πρώτος, θα έπρεπε να φύγει και να του πει κάποιος άλλος το αποτέλεσμα. Όσο βρισκόταν στον ίδιο χώρο μ’ εμάς, ήμασταν ικανοί να κοντράρουμε άγαλμα και να το κερδίσουμε».

Το παιχνίδι όμως που τους ζητάει να παίξουν δεν έχει να κάνει με σιωπή. Έχει να κάνει με ομολογία. Ο καθένας κρύβει ένα μυστικό. Ένα μεγάλο μυστικό, το οποίο δεν είναι πρόθυμος να μοιραστεί με κανέναν. Κι όμως, θα πρέπει να το ομολογήσει και να αποδείξει ότι μετανοεί. Ίσως έτσι καταφέρει να σώσει τη ζωή του. Γιατί ένα είναι βέβαιο, κάποιοι δεν θα βγουν ποτέ από το κελί. Και κάποιοι δεν θα πεθάνουν απλώς. Θα υποφέρουν.

Το σίγουρο είναι ότι ο Γιώργος Δάμτσιος ξέρει πώς να κορυφώνει την αγωνία.

Δίκαια χαρακτηρίζεται κυρίως θρίλερ, παρότι έχει και τις ιδιότητες του αστυνομικού, αφού κανείς δεν ξέρει ποιος κρύβεται πίσω από τον Εξαγνιστή. Κι όσο οι φυλακισμένοι προσπαθούν να γλιτώσουν τη ζωή τους, ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ προσπαθεί να βρει την άκρη σε μια φαινομενικά άσχετη υπόθεση. Σε μια υπόθεση εκβιασμού που του ανέθεσε μια παράξενη πελάτισσα. Μία κοπέλα που παραδέχεται ότι κάνει σεξ με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού της για να μην πληρώνει ενοίκιο, με τον εργοδότη της για να εξασφαλίσει τη δουλειά της, με τον δικηγόρο της γιατί δεν έχει να τον πληρώσει και το μόνο που θέλει είναι να καταφέρει να πάρει πίσω το παιδί της. Το παιδί που της πήρε η Πρόνοια, επειδή δεν είχε να το ταΐσει.

Ο ντετέκτιβ αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα, με μια υπόθεση που για πρώτη φορά στην καριέρα του δεν μπορεί να ξεμπερδέψει και με κάποιους που έχουν αποφασίσει να τον βγάλουν από την κυκλοφορία στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο.

Οι εικόνες στη φυλακή, που οι έγκλειστοι φαντάζονται ως υπόγεια, είναι καθηλωτικές και δεν τρομάζουν μόνο οι φυλακισμένοι αλλά και αναγνώστης, που ανακαλύπτει ότι ανοιγοκλείνει και αυτός τα μάτια από τρόμο. Έστω κι αν το χιούμορ δίνει την ευκαιρία για μια μικρή χαλάρωση: «Στο τέλος το κλείστρο του πιστολιού απέμεινε ανοιχτό, επαναφέροντας στον χώρο την ησυχία. Δικαιολογημένα, πια, θα μπορούσε κάποιος να την αποκαλέσει νεκρική».

Πώς άραγε αντιδρούν οι άνθρωποι που βιώνουν συγχρόνως μια φρικτή κατάσταση, αλλά ο καθένας αντιμετωπίζει και τον άλλον ως εχθρό, μια και το μόνο που σκέφτονται είναι να καθυστερήσει να έρθει η σειρά τους; Κι αν δεν έρθει η δική τους, τότε κάποιου άλλου θα πρέπει να έρθει. Θα μπορούσαν να συνεργαστούν ή είναι στην ουσία εχθροί; Όποιος αργεί να αντιμετωπίσει τον Εξαγνιστή θα ζήσει λίγες ημέρες ακόμα, ίσως να υπάρχει μία ελπίδα να γλιτώσει. Και κάτω από αυτές τις συνθήκες, κανείς δεν θέλει να μάθει το όνομα του άλλου. Τους αρκεί να αποκαλούνται με τα νούμερα της σειράς των κελιών τους, ο Νούμερο Δύο, η Νούμερο Τρία. Δεν έχει σημασία εξάλλου ποιοι είναι, αλλά το τι έχουν κάνει. Και ενώ οι κρίσιμες ώρες περνάνε, κανείς δεν αποφασίζει να πει στους άλλους το αμάρτημά του: «…είχα μια διεστραμμένη ελπίδα πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι και να γλιτώσουμε… Και τότε σίγουρα δεν θα ήταν καθόλου φρόνιμο να υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που θα γνώριζαν τι έκανα». Το τι έχει κάνει κάποιος όμως δεν μένει κρυφό στο Υπόγειο. Το φανερώνει ο Εξαγνιστής, κάθε φορά που σκοτώνει.

Και παρότι ο αναγνώστης γνωρίζει ότι οι φυλακισμένοι στα κελιά σίγουρα έχουν διαπράξει κάποιου είδους έγκλημα, συμπάσχει μαζί τους, αγωνιά για τη σωτηρία τους. Παράλληλα, παρακολουθεί σε άχρονο περιβάλλον την κακοποίηση ενός παιδιού από τον πατέρα του: «Το Παιδί μπήκε στο μαντρί τρέμοντας από φόβο. Ήταν πλέον οχτώ χρονών και ήξερε καλά πότε έπρεπε να φοβηθεί. Εκείνος ο αλάνθαστος δάσκαλος, η επανάληψη, είχε αφιερώσει πια χιλιάδες ώρες εκπαίδευσης πάνω του».

Ο Εξαγνιστής μοιάζει να ξέρει τα πάντα, να μπορεί να κάνει τα πάντα. Είναι άραγε κάποιο πλάσμα με υπερφυσικές ιδιότητες, πρόκειται για κάποιου είδους μάγο ή όλοι έχουν τρελαθεί από τον τρόμο και δεν σκέφτονται λογικά;

gdamtsios Το μήνυμα που αφήνει ο συγγραφέας ταυτίζεται με την ταυτότητα του δολοφόνου, οπότε δεν μπορεί να αποκαλυφθεί. Ο αφηγητής όμως θα πει: «Από πού μπορούσα να αρχίσω; Από το πόσο ανόητοι ήμασταν όλοι μας;» Από το πόσο εύκολα δίνεις πρόσβαση στη ζωή σου; Δεν αρκεί όμως μόνο η ανοησία των θυμάτων, χρειάζεται να είναι κάποιος βαθιά κατεστραμμένος για να συλλάβει και να υλοποιήσει ένα παρόμοιο σχέδιο. Ακόμα και αν υπάρξει επιζών από όλη αυτή την ιστορία, δεν θα πάψει ποτέ να τον σημαδεύει. «Αυτό που έζησες μοιάζει με πενθήμερες διακοπές στην Κόλαση με ξεναγό τον διάβολο αυτοπροσώπως».