Γρηγόρης Αζαριάδης: «Παραπλάνηση»

Η Παραπλάνηση είναι η νέα περιπέτεια της αστυνόμου Τρύπη, βασικής πρωταγωνίστριας στα βιβλία του συγγραφέα, και της ομάδας ερευνών του Τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής. Στόχος τους αυτή τη φορά είναι η εύρεση ενός ξεχωριστού κατά συρροήν δολοφόνου, ο οποίος έχει πρόσωπο βαμμένο άσπρο με μαύρες πινελιές γύρω από το στόμα και τα μάτια και μια κόκκινη γραμμή από το αριστερό μάτι μέχρι δεξιά στα χείλη, ενώ αφαιρεί και παίρνει ως τρόπαιο την καρδιά από τα θύματά του.

Η υπόθεση χωρίζεται σε δύο παράλληλες ιστορίες, αυτή της αστυνόμου Τρύπη και των νέων δολοφονιών, η οποία εξελίσσεται στο παρόν, και αυτή του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Ιωάννη Πατρίκιου, η οποία εξελίσσεται λίγο καιρό πριν – καθώς η καριέρα του βρίσκεται σε πτώση, ο Πατρίκιος προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο, έχοντας ιδιαίτερη εμμονή με τους serial killers και τις αληθινές ιστορίες τους. Από τη μία πλευρά βρίσκεται η αστυνόμος και τα πρόσωπα των ερευνών, από την άλλη ο συγγραφέας με τις δύο γυναίκες που προσπαθούν να τον βοηθήσουν στη συγγραφή του νέου του βιβλίου, μέχρι οι ιστορίες να φτάσουν στο κοινό σημείο τομής και να πορευτούν μαζί μέχρι τέλους.

Οι εναλλαγές κυριαρχούν στο έργο, τόσο οι χρονικές μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, όσο και στην αφήγηση, όπου ο συγγραφέας εναλλάσσει την πρωτοπρόσωπη αφήγηση μεταξύ των πρωταγωνιστών, λόγου χάρη μεταξύ του Πατρίκιου και της ψυχολόγου Βάλενταλ. Έτσι, καταφέρνει ν’ αποδώσει τις διαφορετικές οπτικές των πρωταγωνιστών και ταυτόχρονα φανερώνει τον διαφορετικό τρόπο που αντιλαμβάνεται ο καθένας τα ίδια γεγονότα, με αποτέλεσμα να παραπλανεί τον αναγνώστη ως προς την ανακάλυψη της αλήθειας.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που κινείται μεταξύ κλασικού νουάρ, αστυνομικού και ψυχολογικού θρίλερ.

Οι πράξεις των δολοφονιών παρεμβάλλονται στην αφήγηση με ξεχωριστά μικρά κεφάλαια και διαφορετικό τίτλο το καθένα, δίνοντας την εντύπωση ότι κάποιος, μια «σκιά», είναι ο κρυφός παρατηρητής και γνώστης των προσώπων, δράστη/θυμάτων, και της καθολικής αλήθειας των γεγονότων προσθέτοντας μια αίσθηση υπερφυσικής παρουσίας και μυστηρίου.

Από το μυθιστόρημα δεν λείπουν τα κοινωνικά σχόλια της Αθήνας των προηγούμενων ετών –η ιστορία εξελίσσεται τις χρονιές 2016-17– μέσα από τις παρατηρήσεις και τους εσωτερικούς μονολόγους των χαρακτήρων, μέσ’ από την παρατήρηση προσώπων και καταστάσεων στους δρόμους της πρωτεύουσας όπου κινούνται, στα μπαρ με τους ανθρώπους της νύχτας και στα μπαλκόνια, απ’ όπου καταγράφουν τον παλμό και την εικόνα της πόλης.

Ένα ακόμα στοιχείο της γραφής του Γρηγόρη Αζαριάδη είναι η αυτοαναφορικότητα που εμφανίζεται με πολλαπλούς τρόπους μέσα στο έργο του, είτε μέσω των αναφορών σε υποθέσεις των προηγούμενων βιβλίων του, είτε παραφράζοντας τους τίτλους των βιβλίων του, παρουσιάζοντάς τα ως τα προηγούμενα έργα του συγγραφέα Ιωάννη Πατρίκιου, αλλά και η ιστορία γενικότερα αποτελεί μια αυτοαναφορά στη διαδικασία συγγραφής ενός βιβλίου και σε ό,τι μπορεί αυτή να περιλαμβάνει.

Το τέλος δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο Παραπλάνηση, που ακολουθεί πιστά τον αναγνώστη καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, και ο συγγραφέας επιλέγει να το αφήσει ανοιχτό και μετέωρο με τη φράση «η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη», αλλά και με μία νότα χιούμορ στο κλείσιμο του βιβλίου. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που κινείται μεταξύ κλασικού νουάρ, αστυνομικού και ψυχολογικού θρίλερ. Παίζει gazar με το μυαλό των πρωταγωνιστών αλλά και του αναγνώστη, με βάθος έρευνας στους τρόπους λειτουργίας της αστυνομίας, της ψυχολογίας, της ιατροδικαστικής, της δικηγορίας, αλλά και με τον ρεαλιστικό τρόπο με τον οποίο κινούνται και δρουν οι χαρακτήρες.