Κική Τσιλιγγερίδου: «Πύρινη κόλαση»

Όπου η Στέλλα Άνταμς επιστρέφει

Την τελευταία φορά που είδαμε τη Στέλλα Άνταμς, απένειμε τη δική της ιδιότυπη, πολύ προσωπική δικαιοσύνη. Γνωριστήκαμε κάτω από έναν Βυθισμένο ουρανό (δείτε εδώ), σε μια Αθήνα πνιγμένη στην ανοιξιάτικη βροχή. Τη βρίσκουμε ξανά στην ίδια πόλη, αυτή τη φορά περικυκλωμένοι από την «Πύρινη κόλαση» της καλοκαιριάτικης ζέστης.

Έξω από το κλαμπ έκανε αναθεματισμένη ζέστη. Αναθεματισμένη. Και ακόμα ήταν νύχτα. Το μεσημέρι ο ήλιος θα τους σκότωνε όλους στην πόλη και δεν θα άφηνε κανέναν εδώ για να υποφέρει. Ίσως να μην ήταν και τόσο άσχημη ιδέα, σκέφτηκε η Στέλλα Άνταμς.

Λίγα πράγματα άλλαξαν από τότε. Η Στέλλα σίγουρα δεν άλλαξε. Ή, αν παρατηρεί κανείς αλλαγή πάνω της, είναι προς το χειρότερο. Σε αυτό συμφωνεί σιωπηλά όλη η Τέταρτη Ομάδα του Ανθρωποκτονιών: ο Πατέρας – Αστυνόμος Αρίστος Αλεξιάδης, η μικρότερη της ομάδας, υπαστυνόμος Έλενα Ράλλη, ο λιγομίλητος υπαστυνόμος Ιωσήφ Ντηλ και ο μόνιμα προσηλωμένος στις οθόνες του, ειδικός της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, Νάσος Παπαδάκης (R2D2 για τους φίλους). Γίνονται μάρτυρες της σωματικής και ψυχικής εξαΰλωσης της Στέλλας, όσο εκείνη διανύει ακόμα μία κούρσα ενάντια στον χρόνο.

Για ποιο λόγο; Ένας δολοφόνος εγκαταλείπει το πτώμα γνωστού τηλεοπτικού παρουσιαστή σε τόπο εγκλήματος που μοιάζει με σφαγείο.

Το αίμα είχε ποτίσει τα πάντα –τα σεντόνια, το στρώμα και ό,τι υπήρχε ανάμεσά τους– και είχε χυθεί στο πάτωμα, ενώ πίδακες είχαν τιναχτεί στους τοίχους βάφοντάς τους με μια εικαστική μανία που θύμιζε Τζάκσον Πόλοκ. Έναν τρελό, εντελώς μεθυσμένο Τζάκσον Πόλοκ.

Αν και γίνεται εμφανές πως τα κίνητρα είναι σεξουαλικά λόγω των αποκομμένων γεννητικών οργάνων, η υπογραφή του δολοφόνου προκαλεί ερωτηματικά. Χρησιμοποίησε βελόνες πλεξίματος για να τρυπήσει τον κορμό του θύματος, ενισχύοντας το στοιχείο του σαδισμού στη σκιαγράφηση του εγκληματολογικού προφίλ. Η Στέλλα Άνταμς και η ομάδα της καλούνται να κυνηγήσουν έναν παρανοϊκό βασανιστή, πρωτίστως, με διεστραμμένη ροπή στην επίδειξη, στο χολιγουντιανό εφέ. Πολύ Χόλιγουντ.

Στο δεύτερο χτύπημα, ο δολοφόνος δεν παραδίδει ολοκληρωμένο το tableau της φαντασίωσής του. Το παραλίγο θύμα ξεφεύγει λουσμένο στο αίμα, με τομές και οπές ανοιχτές, με την εικόνα ενός άντρα μεταμφιεσμένου σε γυναίκα μοναδικό νέο στοιχείο για την αστυνομία. Ακόμα ένας άντρας ταπεινωμένος, ένας άντρας δηλωμένα ομοφυλόφιλος όπως το πρώτο θύμα, με δημόσια εικόνα μέσω της ιδιότητάς του ως αρθρογράφος και συγγραφέας. Ένα σάιτ γνωριμιών προστίθεται στον φάκελο της υπόθεσης. Ο χρήστης του προφίλ «Scorpio=» επιδιώκει γνωριμίες με άντρες, κάνει βιντεοκλήσεις με μακιγιάζ και περούκα αναζητώντας θύματα, αντιστρέφοντας τα στερεότυπα της θυματοποίησης. Τώρα το αρσενικό είναι ευάλωτο, η αρρενωπότητα εκτίθεται στο δημόσιο βλέμμα και προσελκύει τη σεξουαλική παραβατικότητα.

Πιστή στη μυθολογία των υπερηρώων-τιμωρών, εμπνέει μια ανησυχητική αίσθηση εμπιστοσύνης: αν αδικήθηκες, θα εκδικηθεί για λογαριασμό σου – αρκεί να μη ρωτήσεις πώς.

Όπου η Στέλλα Άνταμς ενδίδει στην παράνοια

Η Στέλλα Άνταμς παρανοεί με την κυριολεκτική ετυμολογία του λήμματος. Ο πυρετώδης μόχθος να δραπετεύσει από την ψευδαίσθηση του Καρίμ και να συλλάβει τον σαδιστή εγκληματία τη φέρνει στα όρια της αντοχής. Φλέγεται από τη ζέστη του καυτού αθηναϊκού Ιουλίου, αλλά περισσότερο από την εσωτερική φλεγμονή που προκάλεσε η ίδια εγκλωβίζοντας συναισθήματα και φοβίες βαθιά μέσα της. Ζώντας σε μόνιμο πυρετό, δυσκολεύεται να αξιολογήσει τα στοιχεία της υπόθεσης με διαύγεια, το νήμα της σκέψης της γλιστράει ανάμεσα σε ιδρωμένα, ματωμένα δάχτυλα.

Το κεφάλι της κουδούνισε ολόκληρο, σαν αντηχείο. Είμαστε όλοι μελλοθάνατοι εδώ, σκέφτηκε.

Σε κάθε σελίδα το Βαμπίρ –παρατσούκλι-ψίθυρος στους διαδρόμους της Υποδιεύθυνσης Δίωξης Εγκλημάτων κατά Ζωής και Ιδιοκτησίας– τυλίγεται στο ολοένα βαθύτερο προσωπικό του σκοτάδι, ενόσω εύχεται να βρεθεί κάποιος να το τραβήξει προς το φως.

Όπου η Στέλλα Άνταμς έχει ένα προαίσθημα

Στο δεύτερο βιβλίο της τριλογίας επέστρεψε και ο δαίμονας της Στέλλας. Η μέγγενη στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, αίσθηση ισχυρότερη από τον πόνο, βαθύτερη από τον φόβο, αναπόδραστη συνειδητοποίηση. Σάρκα από τη σάρκα της ο Καρίμ και η φωνή του και το άγγιγμα των χεριών, που δεν είναι χέρια αλλά γάντζοι και την πληγώνουν και την κάνουν δική του.

Γιατί ο Καρίμ είχε πολλές φωνές. Πολλούς τρόπους να της μιλά. Πολλούς τρόπους να την κάνει να τρέμει από τον φόβο και να της παγώνει το αίμα. Πολλούς τρόπους να την τρελαίνει.

Όσο και αν η Στέλλα απομακρύνεται από τη μέρα που άλλαξε τη ζωή της, όσα βήματα προς την άλλη όχθη του Ατλαντικού και αν μετρήσει, ο Καρίμ θα βαδίζει πίσω της, θα εμφανίζεται μπροστά της και στα πρόσωπα των άλλων – χορωδών στην τραγωδία με πρωταγωνίστρια τη στοιχειωμένη αστυνόμο.

Γιατί η Στέλλα Άνταμς είναι στοιχειωμένη· έχει καταληφθεί από τον δαίμονα των ενοχών της, ενός μεγεθυσμένου για τις ανάγκες του δράματος συμπλέγματος. Φορτωμένη την ενοχή για τη διαφυγή του Καρίμ, σέρνεται κάτω από το πρόσθετο βάρος της ανεπάρκειας του θεσμού που υπηρετεί. Ορκίζεται τιμωρός από μια ιδιοπαθή αίσθηση τιμής και καθήκοντος προς την ιδέα της δικαιοσύνης. Ξεσπάει τη βιβλική μήνι της στους ερήμην καταδικασθέντες ενόχους, συνθέτοντας μία σύγχρονη τραγική ηρωίδα. Πιστή στη μυθολογία των υπερηρώων-τιμωρών, εμπνέει μια ανησυχητική αίσθηση εμπιστοσύνης: αν αδικήθηκες, θα εκδικηθεί για λογαριασμό σου – αρκεί να μη ρωτήσεις πώς.

Sometimes the dragon wins

Η Κική Τσιλιγγερίδου, άφοβη και υπερβατική όταν γράφει (για) τη Στέλλα Άνταμς, χαρίζει αυτονομία στην τραγική υπόσταση της πρωταγωνίστριας αποσπώντας την από το πλαίσιο της ιστορίας. Την τοποθετεί εν μέσω βαθιάς απώλειας χωρίς αρχή ή προβλεπόμενο τέλος, ώστε να επιλέξει με ποιον τρόπο θέλει να λυτρωθεί.

ktsiliggeridou Σαν θεατές του δράματος της Στέλλας έχουμε ανάγκη να νιώσουμε το έλεος και τον φόβο για αυτόν τον τραγικό χαρακτήρα όπως σκιαγραφείται από τη συγγραφέα, μα η ίδια η ηρωίδα αποτραβιέται, δυσφημίζεται από τον μύθο της καθώς τον πλάθει ενάντια στην ηρωοποίηση με κάθε πράξη, κλείνοντας τον συμβατικό δρόμο προς την προβλέψιμη κάθαρση για τον εαυτό της και τους αναγνώστες. Η Στέλλα Άνταμς δεν χρειάζεται βοήθεια στις επιλογές της από κανέναν, ποτέ. Για τη Στέλλα Άνταμς η ζωή είναι Χόλιγουντ, οι στιγμές που αξίζουν είναι showtime.