Κώστας Μαυρακάκης: «Μακριά από τον κόσμο»

«Ο πατέρας μου πέθανε πρόωρα ένα μεσημέρι Παρασκευής. Πρόωρα, μια Παρασκευή είχε πεθάνει και ο δικός του πατέρας, ο παππούς μου. Για χρόνια μού είχε καρφωθεί στο μυαλό η ιδέα πως το ίδιο τέλος θα είχα κι εγώ...»

Ο Κώστας Μαυρακάκης στο πρώτο του μυθιστόρημα, Μακριά από τον κόσμο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Κέδρος, αποδεικνύει ότι γνωρίζει πώς να εξάπτει την περιέργεια του αναγνώστη από την αρχή, πώς να ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στον ρεαλιστικό κόσμο και σε έναν κόσμο όπου μπορεί να πραγματωθεί η κατάρα της Παρασκευής.

Τελικά για τον ήρωά του, Λουκά Δοξιάδη, η κατάρα της Παρασκευής έρχεται με τη μορφή της απόλυσης με την παύση της εκπομπής που για χρόνια κρατούσε σε τηλεοπτικό κανάλι. Μια εκπομπή που, έπειτα από δέκα χρόνια, έδειχνε σοβαρά σημάδια κόπωσης που ο ίδιος αρνιόταν να παραδεχτεί. Η ίδια κόπωση είχε ήδη προηγηθεί στον γάμο του, αλλά ούτε κι εκεί είχε δώσει την απαιτούμενη σημασία. Και στις δύο περιπτώσεις, τόσο στη δουλειά του, όσο και στον γάμο του, είχε παραμεριστεί για κάποιον νεότερο.

Ο συγγραφέας από την αρχή στήνει γερά το πορτρέτο του ήρωά του, ενός ανθρώπου που μας γίνεται εύκολα συμπαθής, καταρρίπτοντας πετυχημένα και το στερεότυπο του πετυχημένου άντρα που εγκαταλείπει τη γυναίκα του για μια νεότερη.

Και κάπως έτσι ο πρώην τηλεοπτικός αστέρας βρίσκεται στην Αίγινα, σε ένα χωριό όπου φαινομενικά δεν υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει όμως Πνευματικό Κέντρο, κι εκεί νοικιάζει το σπίτι ενός γνωστού του. Η απόφασή του είναι να αποτραβηχτεί από τον κόσμο και να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Η Αίγινα, όπου είχε σπίτι ο Καζαντζάκης, φαντάζει ιδανικός προορισμός για κάτι τέτοιο.

Ο αναγνώστης ακολουθεί τον επίδοξο συγγραφέα στα βήματά του στην έξοδο από το καράβι, ανακαλύπτοντας μαζί του την Αίγινα που επισκέπτεται πρώτη φορά. Οι περιγραφές αποτυπώνουν το νησί σαν πίνακα και ο αναγνώστης ανακαλύπτει την πόλη της Αίγινας που «...έμοιαζε να μην τελειώνει ποτέ οριστικά, αλλά να επεκτείνεται αέναα, σαν αραιά χτισμένο προάστιο που δεν θα ησυχάσει παρά μόνο όταν καταλάβει ολόκληρο το νησί».

Όποιος έχει επισκεφτεί την Αίγινα αναγνωρίζει κάθε σημείο που περιγράφεται, ενώ για όποιον δεν έχει πάει τον κάνει να θέλει να επισκεφτεί τα σημεία όπου εκτυλίσσεται η ιστορία, έστω κι αν δεν περιγράφονται όλα ειδυλλιακά. Στην πραγματικότητα, ο ήρωας απογοητεύεται όταν ανακαλύπτει ότι το χωριό στο οποίο είναι το σπίτι του φίλου του απέχει πολύ «από την ειδυλλιακή εικόνα του αιγαιοπελαγίτικου χωριού που είχα πλάσει με το μυαλό μου, όπου θα ατένιζα από το παράθυρο του σπιτιού τη φουρτουνιασμένη θάλασσα και θα εμπνεόμουν ταυτόχρονα για το βιβλίο μου».

Ο συγγραφέας παίζει πολύ έξυπνα με το τι είναι πραγματικό και αν μπορούμε να πιστεύουμε πάντα στα μάτια μας.

Αυτή είναι όμως η πρώτη μόνο από τις δυσάρεστες εκπλήξεις που τον περιμένουν. Διότι οι παράξενοι κάτοικοι του χωριού και ο μυστήριος τρόπος που εμφανίζονται είναι κάτι που όχι μόνο θα τον απασχολήσει, αλλά θα τον φέρει στα όρια του πανικού τις επόμενες ημέρες. Και τα πράγματα όσο πάνε και χειροτερεύουν, όταν θα γνωρίσει και έναν πνευματικό καθοδηγητή, ο οποίος φαίνεται να κινεί τα νήματα σε οτιδήποτε συμβαίνει στο χωριό. Σε ένα χωριό όπου συναντάει συχνά τον ίδιο άνθρωπο, ο οποίος όμως τις μισές φορές είναι καλοντυμένος και ευγενικός, και τις μισές ντυμένος σαν αλήτης και με ανάλογη συμπεριφορά.

Ευτυχώς όμως υπάρχουν και ευχάριστες εκπλήξεις. Μια όμορφη ηθοποιός, που είχε φιλοξενήσει κάποτε στην εκπομπή του πριν αυτή αποτραβηχτεί από τον κόσμο του θεάματος, και η οποία επιζητεί τη συντροφιά του. Αυτή είναι που θα τον φέρει σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο του χωριού – μια περίεργη συντροφιά, που ονειρεύεται τον νέο άνθρωπο.

Και όσο οι μέρες περνάνε, ενώ χάνει την αίσθηση του χρόνου, θυμάται μόνο εν μέσω τύψεων για ποιον λόγο βρίσκεται στο νησί, ενώ περίεργες εξαφανίσεις, περίεργοι άνθρωποι, ένας παράξενος φόβος κι ένας ανατέλλων έρωτας αποσπούν την προσοχή του από τον αρχικό σκοπό του και ένας νέος σκοπός προβάλλει. Να ανακαλύψει τι γίνεται στο χωριό. Τι γίνεται πίσω από την πλάτη του.

Ο συγγραφέας παίζει πολύ έξυπνα με το τι είναι πραγματικό και αν μπορούμε να πιστεύουμε πάντα στα μάτια μας. Ο ήρωας είναι σίγουρος για το τι έχει δει και δεν διστάζει να το καταγγείλει, ενώ κανείς δεν φαίνεται να τον πιστεύει. Αυτό που βλέπουμε όμως είναι αναγκαστικά αυτό που συμβαίνει; Υπάρχει συνωμοσία, φαντασιοπληξία ή μήπως κάτι από έναν άλλον, άγνωστο κόσμο;

Και μόνο καταφύγιο το σπίτι. «Μια και είχα προμήθειες για καιρό, αισθανόμουν ασφαλής στο σπίτι, και για πρώτη φορά μού άρεσε το μικρό του μέγεθος. Έτσι πρέπει να είναι τα καταφύγια. Ο μόνος τρόπος για να πέσουν τα καταφύγια είναι από μέσα, γι’ αυτό πρόσεχε, καημένε μου, έλεγα με αυστηρότητα στον εαυτό μου». Όμως και στα καταφύγια, τη νύχτα στον ύπνο, τα όνειρα εισβάλλουν και τα πράγματα γίνονται τρομακτικότερα όταν διαφορετικοί άνθρωποι μοιράζονται το ίδιο όνειρο.

Ο τίτλος Μακριά από τον κόσμο παίζει όχι μόνο με την απομάκρυνση από τον κόσμο σε ένα ορεινό χωριό στην Αίγινα, αλλά και με την υπαρξιακή απομάκρυνση από τον ρεαλιστικό κόσμο. Πόσα πράγματα άραγε νομίζουμε ότι έχουμε αφήσει πίσω μας, ενώ στην ουσία τα κουβαλάμε μαζί μας;

kmavrakk Στα όρια του θρίλερ, με ένα αισιόδοξο μήνυμα αναγέννησης, ο συγγραφέας καταφέρνει να φτιάξει μια ιστορία ρεαλιστική που πατάει σε φανταστικά στοιχεία και κυλάει αβίαστα, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.