Σιδέρης Ντιούδης: «Σχεδόν καθημερινές ιστορίες»

Ο Σιδέρης Ντιούδης (Γιαννιτσά,1976) έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, την Ελεύθερη πτώση (Φιλόγραφο, 2006) και τη Βραδυπορία της στιγμής (Αιώρα, 2011). Τώρα δοκιμάζει τις δυνατότητές του στην πεζογραφία και τα καταφέρνει περίφημα, καθώς φέρνει έναν καινούργιο αέρα στη μικρή φόρμα, παρουσιάζοντας περίεργα ρεαλιστικά διηγήματα που φλερτάρουν με τη μεταφυσική. Το πρώτο διήγημα, η «Διάβαση», είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που, βλέποντας τα λευκά παραλληλόγραμμα των δρόμων να σβήνουν με την πάροδο του χρόνου, πήρε μια βούρτσα κι έναν κουβά μπογιά και τα έβαφε. Ήταν τόση η προσήλωσή του σε αυτό που έκανε, ώστε την τελευταία φορά που τον είδαν είχε γίνει ένα με τα λευκά παραλληλόγραμμα.

Στο δεύτερο διήγημα, «Έξοδος», ένας ένοικος ξενοδοχείου βλέποντας στον δρόμο κάποιον άγνωστο που του μοιάζει πολύ, επιστρέφει στο δωμάτιό του γεμάτος φόβο κι εκεί βρίσκεται μπροστά στην τρομερή αλήθεια.

Με επιρροές από σημαντικούς συγγραφείς, όπως ο Πόε (το «Όνειρο μέσα σε όνειρο» είναι τίτλος ποιήματος του Πόε) κι ο Ντοστογιέφσκι, ο Σιδέρης Ντιούδης αφηγείται μικρές ιστορίες που μπορεί να μην είναι καθημερινές, όπως λέει ο τίτλος της συλλογής, με την έννοια πως δεν συμβαίνουν συχνά, είναι όμως σπουδαίες ως προς τη σύλληψή τους. Χωρίς περιττολογίες, χωρίς φλυαρίες και περιγραφές που σκοπεύουν να αυξήσουν τις σελίδες του βιβλίου, ο συγγραφέας δημιουργεί έναν παράξενο κόσμο από ασυνήθιστους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τον φόβο, τον τρόμο, την εκδίκηση.

Οι ήρωες του Ντιούδη ζουν ανάμεσά μας, οδηγούν αυτοκίνητο ή μηχανή, ζωγραφίζουν, γράφουν καθισμένοι μπροστά στον υπολογιστή, τηλεφωνούν, ταξιδεύουν με αεροπλάνο, κι όμως τους συμβαίνουν πράγματα απίθανα, που δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και –το χειρότερο– να τα διαχειριστούν. Ενίοτε, ζουν σε παραισθήσεις ή βλέπουν οράματα. Είναι όλοι άντρες που ζουν χωρίς γυναίκες, ούτε καν με τη σκέψη σε γυναίκες, εκτός από αυτόν στο διήγημα «Η κοπέλα με το ποδήλατο», όπου αποδεικνύεται πως αυτό που βλέπει δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ωστόσο, για κάποιους ήρωες η γυναικεία παρουσία είναι απαραίτητη, σχεδόν βασανιστική, όπως στο διήγημα «Η βολική κούκλα».

Χωρίς περιττολογίες, χωρίς φλυαρίες και περιγραφές που σκοπεύουν να αυξήσουν τις σελίδες του βιβλίου, ο συγγραφέας δημιουργεί έναν παράξενο κόσμο από ασυνήθιστους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τον φόβο, τον τρόμο, την εκδίκηση.

sider ntioud Κι όμως, σε αυτά τα διηγήματα που φαινομενικά ανήκουν στην κατηγορία «η τέχνη για την τέχνη», περιλαμβάνονται και τρία (τα τελευταία της συλλογής) που αναφέρονται στην οικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάδα αυτά τα χρόνια. Στο «Νεφέλωμα», ο χτυπημένος από την κρίση ήρωας είναι αποφασισμένος να ζήσει μέσα σε αυτήν, προφανώς αγωνιζόμενος. Διότι, αυτό είναι και το ζητούμενο στις ιστορίες του Ντιούδη: ο αγώνας για την επιβίωση ή, καλύτερα, ο αγώνας για την ύπαρξη.