Δημήτρης Μελικέρτης: «ΙΞ – Το Ιπτάμενο Ξενοδοχείο»

Ο νεαρός συγγραφέας και μεταφραστής Δημήτρης Μελικέρτης με οδηγό τη φαντασία, το όνειρο αλλά και τη γνώση, δημιουργεί το τρίτο βιβλίο του για παιδιά και εφήβους, που όμως μπορεί να διαβαστεί άνετα και από το ενήλικο κοινό, εκείνο που δεν έχει χάσει την αθωότητά του και συνεχίζει να πιστεύει πως η φαντασία είναι η μεταμφιεσμένη πραγματικότητα.

Τίτλος του μυθιστορήματος, ΙΞ – Tο Ιπτάμενο Ξενοδοχείο. Ένα ξενοδοχείο που οι 33 όροφοί του απογειώνονται, χάρη στα 3.333 αλεξίπτωτα. Τα απλώνει και τα μαζεύει ένα αγόρι ονόματι Ασίζης, ο οποίος έχει τη δύναμη να μεταμορφώνεται και σε άλμπατρος.

Μια μέρα, το Ιπτάμενο Ξενοδοχείο προσγειώνεται σε απαγορευμένο λόφο, ιδιοκτησία του στρατού, κοντά στο χωριό της Φορτούν. Ο υποδιοικητής του στρατοπέδου ασκεί την εξουσία του και διατάζει τον ξενοδόχο να απομακρύνει το ξενοδοχείο από τον λόφο. Όμως το ΙΞ έχει τους δικούς του νόμους. Όχι του πολέμου και των όπλων, αλλά της μαγείας και της ομορφιάς της ζωής.

Η Φορτούν έχει τη δύναμη και το χάρισμα να διατάζει τα άψυχα αντικείμενα και αυτά την υπακούνε. Ένα πλεονέκτημα που στην πραγματικότητα τη φοβίζει, αλλά και της ανοίγει το δρόμο προς την αυτογνωσία. Τη μέρα που το ΙΞ προσγειώθηκε στο απαγορευμένο μέρος, το κορίτσι καταφέρνει να τρυπώσει στους χώρους αυτού του φαντασιακού τοπίου μαζί με τον Ασίζη και δυο γατιά, τον Κανέλο και τη Σμαρώ. Και από εδώ αρχίζουν οι εκπλήξεις, αλλά και μια μεγάλη περιπέτεια.

Το διάσπαρτο χιούμορ, ο έρωτας και οι εκπλήξεις σε κάθε κεφάλαιο δημιουργούν ένα απολαυστικότατο ανάγνωσμα.

Μια τεχνητή πλαζ, μια χαϊδομηχανή, μια ολόχρυση λίμνη με ουράνια μελωδία –αλλά και τη δύναμη να μεταμορφώνει ανθρώπους σε πλάσματα μυθολογικά–, ένα δωμάτιο με χιλιάδες μπακακάκια και πλήθος άλλα συμβολικά ευρήματα, οδηγούν τους ήρωες σε πρωτόγνωρες περιπέτειες και εμπειρίες μέχρι την ανακάλυψη της μαγείας…

Όλο το μυθιστόρημα στηρίζεται στη φαντασία και στο παράλογο. Το διάσπαρτο χιούμορ, ο έρωτας και οι εκπλήξεις σε κάθε κεφάλαιο δημιουργούν ένα απολαυστικότατο ανάγνωσμα. Η φαντασία γίνεται παραγωγική, αφού τα σύμβολα υπαινίσσονται πρόσωπα, ιδιότητες και καταστάσεις της πραγματικής κοινωνίας και ο αναγνώστης καλείται να αποκωδικοποιήσει και να κάνει τους συνειρμούς του με όσα είδε και οίδε.

Ο συγγραφέας δεν δίνει μασημένη τροφή. Παράγει έναν κόσμο στοχαστικό, ενδοσκοπικό, που αποδέχεται τη διαφορετικότητα, αναγνωρίζει τα ιδιαίτερα χαρίσματα αλλά και τις ατέλειες, και βοηθά το άτομο που τα διαθέτει να βρει τον δρόμο του στη ζωή και να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του. Το βιβλίο θίγει πολλά θέματα ακόμα. Όπως τον ρόλο της τέχνης, το διαχρονικό και το εφήμερο, την αποδοχή di melikertis του εαυτού αλλά και του άλλου, την έννοια της ατομικής ελευθερίας, τον ρόλο της ατομικής και συλλογικής μνήμης. Και όλα τούτα μέσα από χαρακτήρες δομημένους στέρεα, χωρίς κοινοτοπίες και επαναλήψεις.

Μετά τον Γιγαντοκυνηγό και τα Ουφόψαρα, ο Δημήτρης Μελικέρτης μάς δίνει ένα βιβλίο το οποίο τον κατατάσσει στην εγχώρια παιδική και εφηβική λογοτεχνία σαν μια ιδιαίτερη γραφή.