Cath Howe: «Η Έλλα στο περιθώριο»
Βιβλίο γλυκόπικρο στο μεγαλύτερο μέρος του. Όμως τελειώνει με την ιλαρότητα στα μέλη και στις καρδιές. Στις τρεμάμενες καρδιές της Έλλα και της Μόλι.
Στο κατώφλι της εφηβείας και οι δύο. Για καιρό είχαν καταχνιά μέσα τους και στους ώμους φορτίο βαρύ. Κάποτε όμως, και προς το τέλος της ιστορίας, η αλλαγή φθάνει γεμάτη φως και αγαλλίαση.
Αρχικώς γνωρίζουμε την Έλλα. Ότι έχει φθάσει στην καινούρια, άγνωστη πόλη με τη μητέρα και τον αδελφό της. Μόλις δρασκελίζει το κατώφλι του σχολείου, που μέχρι τώρα ούτε την ύπαρξή του δεν ήξερε. «...Η τάξη της Ιτιάς. Γκρίζα και πράσινη. Γεμάτη με κεφάλια και πρόσωπα και μάτια που με κοιτούσαν εξεταστικά...»
Σ’ ετούτο τον τόπο είναι ξένοι. Ξένοι κι οι τρεις τους. Και πληγωμένοι. Ουσιαστικώς διωγμένοι. Ο πατέρας είναι στη φυλακή, έσφαλε, πληρώνει, πληρώνει και η οικογένεια. Ανάγκη να φύγουν μακριά, εκεί όπου κανείς δεν άκουσε για τον πατέρα και την ντροπή της οικογένειας, εκεί όπου κανένας δεν θα τους σχολιάσει και ούτε θα τους περιφρονήσει. Έτσι και έγινε.
Μπαίνοντας στην «τάξη της Ιτιάς», ο δάσκαλος την παρουσίασε: «Παιδιά, από εδώ η Έλλα. Ας προσπαθήσουμε όλοι να την κάνουμε να νιώσει άνετα».
Και η Έλλα: «Το στόμα μου δεν έλεγε να χαμογελάσει· σαν πρόσωπο σε κάτι παλιές φωτογραφίες».
Ο δάσκαλος φαινόταν το πιο φιλικό άτομο στην τάξη. Το αγόρι με το οποίο κάθισε της είπε: «Η ζακέτα σου έχει λάθος χρώμα». Μ’ ετούτες τις λέξεις την καλωσόρισε.
Στο διάλειμμα, στην τεράστια αυλή όπου ακούγονταν οι ζωηρές φωνές πλήθους παιδιών, η Έλλα κάθισε κατάμονη σε μιαν άκρη. Δεν μιλούσε. Δεν της μιλούσαν. Όλων, σχεδόν, την προσοχή μονοπωλούσε ένα περιποιημένο και θαρρετό κορίτσι με γέλιο μελωδικό· τα παιδιά συνεχώς την τριγύριζαν, τη θώπευαν: «Ουάου, Λίντια! Δεν έχω ξανακούσει πιο αστείο πράγμα στη ζωή μου». Ένα προσκύνημα. Μαζικό.
Βιβλίο γλυκόπικρο στο μεγαλύτερο μέρος του. Όμως τελειώνει με την ιλαρότητα στα μέλη και στις καρδιές.
«Επιχείρησα να μοιραστώ το γέλιο τους όταν βρέθηκαν δίπλα μου» ομολογεί η Έλλα «όμως τα περισσότερα κορίτσια με κοίταξαν σαν χαζή. «Συγγνώμη» είπα και πήγα παραπέρα. Στο περιθώριο.
Απομονώθηκε και θυμήθηκε με νοσταλγία την παλιά καλή της φίλη, την Γκρέις, τη μοναδική που απόκτησε ήδη από τα χρόνια του σταθμού. Σαν τα άλμπατρος και αυτή, είχε μια φίλη για πάντα, σκεπτόταν. Τώρα, χωρίς την Γκρέις, η καρδιά της είναι βαριά. Και πώς να μην είναι; Αρνητικά ήταν όλα τα παιδιά απέναντί της.
Ο αδελφός της, ο εξάχρονος Τζακ, δεν είναι σε θέση να θεραπεύσει τη μοναξιά της. Η Έλλα θέλει μια φίλη. Φίλες, ει δυνατόν. Λαχταρά να σχετιστεί με την παρέα της δημοφιλούς, όμορφης και αλαζονικής Λίντιας. Επιθυμεί να διακριθεί· ο κύκλος της Λίντιας θα ήταν μια καλή ευκαιρία ώστε να πάψει να είναι «ξένη» και μονάχη. Ότι μπαίνει στην εφηβεία και η καρδούλα της ανοίγει για όλους και για όλα. Για να μην αναφερθούμε στην πληγή που την ταλανίζει: ο εγκλεισμός του πατέρα της, τον οποίο υπεραγαπά έχοντας γλυκιά και θερμή επικοινωνία μαζί του· του στέλνει γράμματα τρυφερά και φωτογραφίες που τραβά, ωραιότατες. Μα η προηγούμενη ζωή διαρκώς της γνέφει. Αχ, και να είχε φίλες, αχ, και να την αποδέχονταν τα παιδιά.
Στην τάξη φοιτά κι ένα κορίτσι, η Μόλι. Πλάσμα σκυθρωπό, μοναχικό, αθόρυβο, δεν ζητά τίποτα και κανέναν, με κανέναν δεν έχει κουβέντες, κουβαλά έναν σταυρό που κανείς δεν μαντεύει: Άρρωστη μάνα που χρειάζεται διαρκώς την προστασία της, ευθύνες και ανέχεια. Και άγνοια. Και αποξένωση. Ψηλή, σιωπηλή, κρατά στο σπίτι τη μάνα, δίχως περίθαλψη, με μόνη την αγάπη που της παρέχει αφειδώς, ενώ στις μεγάλες ανάγκες πουλά αντικείμενα του παλιού σπιτιού που κάποτε θα γνώρισε καλύτερες μέρες...
Τη Μόλι θα τη συμπαθήσει η Έλλα. Θα τη συμπονέσει μέσα από αυτά που είδε ή μάντεψε. Έτσι, μια ανάσα δροσιάς φάνηκε να φυσά στην καρδιά της Μόλι και φως να μπαίνει στο σκοτεινό σπίτι. Καλά θα ήταν να έδενε, να στέριωνε αυτή η συμπάθεια...
Δυστυχώς η Λίντια, το χαϊδεμένο πλουσιοκόριτσο, προσπάθησε να μην την αφήσει να ανθίσει, να γίνει φιλία και εμπιστοσύνη. Χρησιμοποίησε την Έλλα ώστε να μάθει και να διαδώσει τα βάσανα και τα έλκη που έκρυβε η Μόλι και μαζί η άρρωστη μάνα. Μετά από αυτό, και άλλες ακόμη αποκαλύψεις, η θλίψη και η απογοήτευση φάνηκε να μην έχουν τέλος για την Έλλα και τη Μόλι.
Όχι για πολύ, όμως. Φιλία, εκτίμηση και φρέσκια, σθεναρή αγάπη εγκαταστάθηκαν ανάμεσα στις δυο κοπέλες κάνοντας γλυκιά και ελπιδοφόρα τη ζωή τους, και το μέλλον τους φωτεινό και υποσχετικό.
Μια ευαίσθητη, γενναία ιστορία, πλησιέστατη στους εφήβους μας, κατά τη διάρκεια της οποίας δημιουργούνται σοβαρές καταστάσεις, γεμάτες απογοήτευση και θλίψη, και δοκιμάζονται τραχιά ορισμένοι τρυφεροί χαρακτήρες ενώ η λύτρωση, όταν την αποζητήσουν ειλικρινώς οι πρωταγωνίστριες, δεν θα αρνηθεί την παρουσία και την ευεργεσία της.
Η Καθ Χάου, συγγραφέας και εκπαιδευτικός, ζει και εργάζεται στο Νοτιοδυτικό Λονδίνο. Στα ενδιαφέροντα και επιτυχημένα έργα της εμπνέεται –το πλείστον– από τις εμπειρίες της στα σχολεία.
Η Έλλα στο περιθώριο
Καθ Χάου
Μετάφραση: Δέσποινα Δρακάκη
Μεταίχμιο
σ. 240
ISBN: 978-618-03-1579-0
Τιμή: 11,00€
