fbpx
Άννα Κουππάνου: «Τη μέρα που σπάσαμε τον κόσμο»

Άννα Κουππάνου: «Τη μέρα που σπάσαμε τον κόσμο»

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει ένα σύγχρονο αθηναϊκό σχολείο, «ένα εκπαιδευτήριο νέων μεθόδων εκπαιδευτικής και πειθαρχίας», με ένα υπερωκεάνιο που χάθηκε ως διά μαγείας το 1950 στα νερά του Ατλαντικού; Και τι σχέση θα μπορούσε να έχει το χαμένο αυτό πλοίο με ένα άλλο, το οποίο εξαφανίζεται στον ίδιο ωκεανό σε ενεστώτα χρόνο; Σύμφωνα με τη λογική, σχέση εδώ δεν υπάρχει, αλλά σ’ ένα φαντασιακό μυθιστόρημα, όπου η συγγραφική ευρηματικότητα επινοεί ήρωες ικανούς και πρόθυμους να συνδέσουν τα ασύνδετα, όλα ετούτα τα παράξενα, συν πολλά άλλα ακόμα, αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εξάπτουν την περιέργεια και ενεργοποιούν τη δημιουργική σκέψη.

Συνδετικός κρίκος όλων των απίθανων και των παράξενων είναι ένα φως. Ένα ανεξήγητο φως. Τρεμοπαίζει για λίγο στο γήπεδο του σχολείου κι έπειτα σταματά. Κάθε μέρα, καταμεσήμερο, «στις δώδεκα και δώδεκα ακριβώς». Γύρω από αυτό το φως πλέκεται ο ιστός της δράσης και αυτό συνδέει τους κεντρικούς ήρωες, «το κλαμπ των χαμένων» τεσσάρων που μεταφορικά ή κυριολεκτικά καταφέρνουν να «σπάσουν τον κόσμο». Χαμένων, όμως, πώς και γιατί; Μα αυτό δεν το ξέρουν καν οι ίδιοι, μας λέει ο παντογνώστης αφηγητής προοικονομώντας ήδη από την αρχή «τη μοιραία και προδιαγεγραμμένη φιλία τους».

Τώρα, αν ρωτούσες τους χαμένους αν ένιωθαν χαμένοι, ξενέρωτοι δηλαδή και λούζερς, κανένας από αυτούς δε θα έλεγε ναι. Αν τους ρωτούσες, βέβαια, αν ένιωθαν χαμένοι γιατί βρέθηκαν ξαφνικά –και χωρίς να ξέρουν ακριβώς πώς– σε καινούριο σχολείο έτσι, επειδή οι γονείς τους σκέφτηκαν ότι είναι καλύτερο να φοιτάς σε ένα σχολείο που ήταν πρώην μουσείο και είχε γεμίσει με σπουδαία ταλέντα και επιστήμονες από όλη τη χώρα, ε, τότε, θα σου έλεγαν σίγουρα ναι. Ναι, ήταν χαμένοι στη μετάφραση ενός έργου χωρίς τίτλο. Τον τίτλο όμως θα τον έδιναν εκείνοι, αλλά αυτό δεν το ήξεραν ακόμη και γι’ αυτό ένιωθαν χαμένοι, χαμένοι σαν πουλιά στα βάθη του ωκεανού, σαν κομμάτια φτηνού κάρβουνου σε τραπεζική θυρίδα, σαν πολικές αρκούδες σε νησί της Καραϊβικής.

Από τους «χαμένους» κανένας δεν έχει επιλεγεί τυχαία από τη συγγραφέα. Καθένας τους διαθέτει τα απαραίτητα για την εξυπηρέτηση της πλοκής. Ο αυτόφωτος Ντίνος Λούλης, μαθηματική διάνοια και υπόδειγμα αυτοπεποίθησης. Ο μοναχικός Αντώνης Χρυσός, χαμένος στα βάθη της σχολικής βιβλιοθήκης, γράφει στίχους και ακούει τραγούδια που μιλούν «για σκοτεινούς ουρανούς και δυσοίωνα μέλλοντα». Ο παραβατικός Στέφανος Αυγερινός, απομονωμένος στο υπόγειο του σχολείου, γιος της διευθύντριας και απόγονος των ιδρυτών του μουσείου. Η πολυτάλαντη Λίζι Γκριν, άρτι αφιχθείσα από την Αμερική, με καταγωγή εκ μητρός από το Σάλεμ, και η οποία, εκτός από το χάρισμα της γλωσσομάθειας, διαθέτει κι ένα άλλο: διαβάζει και ακούει τις σκέψεις, ακόμη κι αν αυτές ανήκουν σε άτομα που δεν βρίσκονται πια εν ζωή.

Με μια πλειάδα περιφερειακών χαρακτήρων να πλαισιώνει τους ήρωες, σημαντικά κοινωνικά θέματα έρχονται στην επιφάνεια όπως η αποσάθρωση των οικογενειακών σχέσεων προς όφελος της δόξας, της προβολής και των επαγγελματικών προτεραιοτήτων. Καθένας και ο ρόλος του, κανένας δεν περισσεύει. Η φιλόδοξη Δρ Μάγδα Αυγερινού, μητέρα του Στέφανου και διευθύντρια του σχολείου. Οι διάσημοι και αυτάρεσκοι γονείς του Αντώνη. Η φιλική και μετριόφρων μητέρα του Ντίνου. Ο προστατευτικός πατέρας της Λίζι, καθηγητής γλωσσολογίας. Συγγενικά πρόσωπα, συμμαθητές, καθηγητές και το προσωπικό του σχολείου, αλλά και μορφές που εμφανίζονται ως διά μαγείας από το παρελθόν.

Γιατί πέρα από τη βιρτουόζικη αφήγηση, το ταίριασμα των χαρακτήρων και τη σφιχτοδεμένη πλοκή, το ρηξικέλευθο αυτό μυθιστόρημα είναι πολυεπίπεδο και πολυσυλλεκτικό.

Και ενώ η Δρ Μάγδα Αυγερινού καλεί τους μαθητές να ενταχθούν σε κλαμπ προκειμένου να αναδείξουν τα ταλέντα και τις ικανότητές τους, ώστε να αριστεύσει το σχολείο της σε διαγωνισμό, οι τέσσερις «χαμένοι» έχουν άλλες προτεραιότητες. Με πρόφαση να βάλουν τάξη στην ακατάστατη αποθήκη, οργανώνουν ένα ολότελα δικό τους σουρεαλιστικό κλαμπ με έδρα το υπόγειο του σχολείου. Εκεί εξάλλου φυλάσσονται οι κούτες με τις συλλογές του πρώην μουσείου και από εκεί θα επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν το μυστήριο φως και να αποκωδικοποιήσουν τα σήματα που εκπέμπει. Ένας ασύρματος από τον καιρό της Κατοχής, ένας παμπάλαιος μεταλλικός αλεξανδρινός κύλινδρος σκαλισμένος με ιερογλυφικά, οικογενειακές φωτογραφίες των ιδρυτών του μουσείου, αποκόμματα παλιών εφημερίδων με δημοσιεύματα του 1950 για ένα χαμένο στον Ατλαντικό υπερωκεάνιο, αλλά και η είδηση της εξαφάνισης ενός άλλου πλοίου στον παρόντα χρόνο, περιπλέκουν το παζλ της αναζήτησης έως τη στιγμή που ο χρόνος παύει να υφίσταται και μέσα από μια ρωγμή, μια μαύρη τρύπα στα θεμέλια του εκπαιδευτηρίου, παρόν και παρελθόν γίνονται ένα.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες το βιβλίο κερδίζει τον αναγνώστη και τον εντυπωσιάζει. Γιατί πέρα από τη βιρτουόζικη αφήγηση, το ταίριασμα των χαρακτήρων και τη σφιχτοδεμένη πλοκή, το ρηξικέλευθο αυτό μυθιστόρημα είναι πολυεπίπεδο και πολυσυλλεκτικό. Αλιεύει ιδέες και τις αξιοποιεί με θαυμαστή απλότητα, χιούμορ και οικονομία μέσα σε λιγότερες από 200 σελίδες. Από την αιγυπτιακή θεώρηση για τη ζωή, τον θάνατο και την αιωνιότητα, έως το Τρίγωνο των Βερμούδων και το Πείραμα της Φιλαδέλφειας. Από επιστημονικές θεωρίες για την πραγματική ύπαρξη του χώρου και του χρόνου, τις μαύρες τρύπες που οδηγούν εντέλει σε παράλληλα σύμπαντα και από τις οποίες, σε θεωρητικό επίπεδο, η διέξοδος δεν είναι απίθανη. Δεν λείπουν όμως και στοιχεία από φιλοσοφικές θεωρίες, όπου το παρελθόν συνυπάρχει με το παρόν.

Βραβευμένη σε Ελλάδα και Κύπρο για τα βιβλία της, η Άννα Κουππάνου, πέρα από την ενασχόλησή της με τη λογοτεχνία για παιδιά και νέους, εργάζεται ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου και έχει σημαντικές δημοσιεύσεις σε θέματα φιλοσοφίας της παιδείας, φιλοσοφίας της τεχνολογίας και λογοτεχνικής θεωρίας. Οι απόψεις των επιστημών για το Είναι, τον Χρόνο και τον Χώρο τής είναι οικείες. Και ίσως δεν θα ήταν υπερβολή να υποθέσει kouppκανείς ότι το νέο της βιβλίο αποτελεί, συν τοις άλλοις, μία απόπειρα αντικειμενοποίησης της χρονικότητας με τρόπο που να μπορεί να ακολουθήσει ο παιδικός και εφηβικός νους. Ένα μυθιστόρημα σε συνέχειες, όπου η φαντασία, η αφηγηματική άνεση, το προσωπικό ύφος, η λεπτή ειρωνεία, προπάντων όμως ο οίστρος της διακωμώδησης κάνουν τα παράξενα και πλέον ανεξήγητα να φαντάζουν ανάλαφρα και διασκεδαστικά, μετατρέποντας την περιέργεια για την τελική έκβαση των πραγμάτων σε προσμονή.

 

Τη μέρα που σπάσαμε τον κόσμο
Το κλαμπ των χαμένων – Τόμος Α’
Άννα Κουππάνου
Εκδόσεις Πατάκη
186 σελ.
ISBN 978-960-16-8394-2
Τιμή €9,70
001 patakis eshop


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΝΕΑΝΙΚΑ - ΕΦΗΒΙΚΑ
Kiran Millwood Hargrave: «H Τζούλια και ο καρχαρίας»

Εμένα με λένε Τζούλια. Και θα σας διηγηθώ την ιστορία από εκείνο το καλοκαίρι που πέρασα σε έναν φάρο. Το καλοκαίρι που σχεδόν έχασα τη μαμά μου και βρήκα έναν καρχαρία πιο παλιό κι από τα αιωνόβια δέντρα... Απλά,...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΝΕΑΝΙΚΑ - ΕΦΗΒΙΚΑ
Στέλλα Στεργίου – Γεωργία Ζάχαρη: «Άλκη Ζέη: Κοντά στις ράγιες»

Μία πολύ επιτυχημένη μεταφορά σε graphic novel ενός από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα της μεγάλης Ελληνίδας συγγραφέα, της Άλκης Ζέη, η οποία απεβίωσε το 2020, υπογράφουν δύο νέες γυναίκες...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΝΕΑΝΙΚΑ - ΕΦΗΒΙΚΑ
Θοδωρής Κούκιας: «Τετράγωνα κύματα, ιπτάμενες μέδουσες»

Συναρπάζει νεαρούς αλλά και μεγαλύτερους αναγνώστες το βιβλίο του Θοδωρή Κούκια Τετράγωνα κύματα, ιπτάμενες μέδουσες, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος, για αναγνώστες από 15 ετών. Η ιστορία του...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.