Τι είναι τελικά η ζωή; Ένα αρχιτεκτόνημα που διέπεται από φυσικούς νόμους ή κάπου είναι γραμμένη η μοίρα μας; Γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε; Πώς επιλέγουμε τους συνοδοιπόρους μας; Γιατί συχνά κάνουμε λάθος επιλογές; Απαντήσεις πολλαπλών αναγνώσεων έχουν δοθεί σ’ αυτά τα ερωτήματα ανάλογα με την εποχή αλλά και τον διανοητή.

Όλα ξεκινούν από την ανάγκη να κατανοήσουμε τον Εαυτό μας: ενίοτε οι επιλογές μας φαντάζουν εξίσου ακατανόητες με το Σύμπαν. Μάλλον το ταξίδι μέσα μας είναι εξίσου παράτολμο και μυστηριώδες όσο ένα ταξίδι με διαστημόπλοιο. Η Καρτεσιανή λογική μάλλον δεν αρκεί για όσους πιστεύουν πως δεν υπάρχει ένας, αλλά πολλοί τρόποι για να δώσεις απαντήσεις. Και πως η λογική, η επιστημονική αλήθεια, είναι μόνο μία από αυτές. Διάφορες συνθήκες «υποδαύλισαν» αυτή την πεποίθηση: η αίσθηση πως γνωρίζεις από παλιά κάποιον με τον οποίο μόλις συστήθηκες, το «γνώριμο» τοπίο μίας περιοχής που πρώτη φορά επισκέπτεσαι, φόβοι που επιμένουν αναίτια. Η επιστήμη έδωσε απαντήσεις, αλλά δεν πείστηκαν όλοι.

Για τον σύγχρονο άνθρωπο η επιστήμη βρίσκεται στους αντίποδες θρησκείας και μυστικισμού. Σε αντίθεση με την αρχαία Ελλάδα όπου, για παράδειγμα, τα μαθηματικά ασκούσαν ιδιαίτερη αίγλη στους μυστικιστικούς κύκλους, γιατί αποτελούσαν υπόδειγμα τελειότητας σ’ έναν κόσμο χαοτικό και ανεξερεύνητο. Οι μυστικιστικές διδαχές του πυθαγορισμού γοητεύουν: ο Πυθαγόρας ισχυριζόταν πως μπορούσε να θυμηθεί τις προηγούμενες ζωές του, ενώ ο Πλάτωνας περιέγραψε τη μετεμψύχωση με τον Σωκράτη να λέει στον Φαίδρο: «Είμαι πεπεισμένος πως υπάρχει αληθινά αυτό που λέμε ζεις ξανά και πως οι ζωντανοί προέρχονται από τους νεκρούς!»

Άγνωστο αν αυτές οι μεταφυσικές πεποιθήσεις αποτελούν δάνεια από Αίγυπτο ή Ινδία, όπως ισχυρίζεται μερίδα ιστορικών. Ο Ηρόδοτος (Ιστορίαι) θεωρεί ότι οι Αιγύπτιοι πρώτοι μίλησαν για την αθανασία της ψυχής, η οποία συμπληρώνει κύκλο διαδοχικών μετενσαρκώσεων. Και ο Πλάτωνας υιοθετεί την αθανασία της ψυχής και τη μετεμψύχωση, λέγοντας ότι η ψυχή ενός αληθινού φιλόσοφου μπορεί να αποκτήσει μετά 3.000 χρόνια και πάλι τα φτερά της και να επιστρέψει εκεί που ανήκει, ενώ για τις κοινές ψυχές απαιτούνται τουλάχιστον 10.000 χρόνια. Ο Πλάτωνας (Φαίδρος / Νόμοι) λέει ότι η ψυχή είναι υπεύθυνη για τα θαυμάσια του ουρανού, γιατί εισάγει παντού την τάξη και την κίνηση.

Στο ερώτημα «γιατί η ψυχή εγκαταλείπει την ευδαιμονία της και έρχεται ενσαρκωμένη να δοκιμαστεί στη Γη» απαντά στις Εννεάδες  ο Πλωτίνος, ιδρυτής του νεοπλατωνισμού. Λέει ότι αν η ψυχή παρέμενε στον νοητό κόσμο και δεν δοκιμαζόταν στη Γη, τότε θα παρέμενε αδρανής, δεν θα αποκτούσε εμπειρίες για να εξελιχθεί, άρα δεν θα μπορούσε να προσφέρει στην καθολική εξέλιξη. Για τον αλεξανδρινό σοφό της ύστερης αρχαιότητας, η ψυχή έχει δημιουργική αποστολή και δίνει ζωή στα ουράνια σώματα. Και οι Ορφικοί μίλησαν για την αθανασία της ψυχής και την επαναγέννησή της: πίστευαν ότι η θεϊκή ψυχή δένεται με το θνητό σώμα λόγω κάποιου προγενέστερου αμαρτήματος. Κι όταν εκτίσει την ποινή της και εξαγνιστεί, σταματά η επαναλαμβανόμενη μετενσάρκωση.

Μάλλον το ταξίδι μέσα μας είναι εξίσου παράτολμο και μυστηριώδες όσο ένα ταξίδι με διαστημόπλοιο.

Πλήθος οι δογματικές διαμάχες με τους νεοπλατωνικούς στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού: ο ιερός Αυγουστίνος υπήρξε αρχικά μανιχαϊστής, μία διδασκαλία που αναμειγνύει τις χριστιανικές αντιλήψεις με τον ζωροαστρισμό και τον βουδισμό. Το ζήτημα για τους χριστιανούς ξεκαθάρισε επί Ιουστινιανού στην Ε’ Οικουμενική Σύνοδο (553). Στην Ανατολή, ινδουισμός και βουδισμός αντιμετώπισαν τη ζωή στη γη σαν ένα «σχολείο» για τις ψυχές: επιστρέφουν όσες φορές χρειαστεί για να πάρουν τα μαθήματά τους, προκειμένου να προχωρήσουν απαλλαγμένες από τις επιθυμίες που τις δένουν με τον υλικό κόσμο. Όλη αυτή η γνώση του ταξιδιού της ψυχής περιέχεται σύμφωνα με τους Εσωτεριστές στα «Ακασικά Αρχεία», έναν υπερ-υπολογιστή του Σύμπαντος, με αναλυτικά στοιχεία για κάθε ον που βίωσε την επίγεια ζωή. Και μόνο η ψυχή μπορεί να δώσει άδεια πρόσβασης, όπως συμβαίνει σήμερα με τα προσωπικά δεδομένα.

Σε αυτό το υπόβαθρο πατά το βιβλίο της Βάσιας Μαυράκη, η οποία εκλαϊκευμένα επιχειρεί ν’ απαντήσει σ’ ένα σύνηθες γυναικείο ερώτημα, απότοκο σχέσεων που έληξαν άδοξα: «Γιατί πάντα ερωτευόμαστε τον λάθος άνδρα;»

Με τη μέθοδο της αναδρομής, επώδυνες προσωπικές εμπειρίες συνδέονται με παρελθούσες εμπειρίες της ψυχής από άλλα επίγεια «ταξίδια» της. Μέσα από μία απλή αλλά γοητευτική αφήγηση, σύγχρονες αδιέξοδες ή τραυματικές ερωτικές εμπειρίες βρίσκουν την ερμηνεία τους σε στέπες, πεδία μαχών, στάνες, βυζαντινά καταγώγια, χωριά της Κρήτης με άγραφους νόμους, στρατόπεδα συγκέντρωσης ναζιστών, ατελιέ ζωγράφων, ενώ παρελαύνουν και ιστορικά πρόσωπα όπως ο Ερρίκος Ε’, ο Αττίλας, ο Αλή Πασάς και η Βασιλική του.

Για τα δύσκολα της ζωής ευθύνονται οι καρμικές σχέσεις, είναι η θέση της Βάσιας Μαυράκη. Η Κλωθώ, που υφαίνει το παρόν, η Λάχεσις, που κληρώνει τα «λαχεία» της ζωής, και η Άτροπος, που κόβει το νήμα της ζωής, συμπληρώνουν το αφήγημά της. Ως αστρολόγος, πλοηγεί τον αναγνώστη απλά και κατανοητά στους αστρολογικούς συνδυασμούς που ερμηνεύουν το χθες, το σήμερα και το αύριο.

Στη σκέψη της Βάσιας Μαυράκη είναι εμφανής η επιρροή του ψυχαναλυτή Καρλ Γιουνγκ, ο οποίος ανέπτυξε τη θεωρία της «συγχρονικότητας», συνδέοντας αστρολογία και ψυχανάλυση. Η συγχρονικότητα αφορά γεγονότα που συμβαίνουν την ίδια στιγμή, αλλά φαινομενικά δεν είναι συνδεδεμένα. Σκεπτόμαστε κάποιον που έχουμε να δούμε χρόνια κι εκείνη την ώρα μάς τηλεφωνεί. Για τον Γιουνγκ αυτές οι συμπτώσεις υπακούουν σε αόρατες δυνάμεις που συνδέουν τα πάντα: διαρκώς συμπλέκονται, αναμειγνύονται και προκαλούν τα γεγονότα στη ζωή μας. Μυθολογία και αστρολογία συμπλέκονται στις θεωρίες του Γιουνγκ ως φορείς αρχετυπικής ψυχολογικής γνώσης.

Στο βιβλίο του Psychological Aspects of the Mother Archetype (1939), ο Γιουνγκ κατατάσσει τις γυναίκες σε 4 βασικούς τύπους, ανάλογα με τη σχέση τους με το μητρικό πρότυπο. Στηριζόμενη σε αυτό το μοτίβο, η συγγραφέας παραθέτει στο βιβλίο της τέσσερις τύπους γυναικών με βάση τα τέσσερα θηλυκά αρχέτυπα του ελληνικού μύθου. Η «Γυναίκα Ήρα» είναι η «αιώνια ερωμένη» σε σχέσεις διπλές και κρυφές, που αναζητά χαρές κλεμμένες ή δανεικές. Η «Γυναίκα Δήμητρα» είναι προορισμένη να γίνει μητέρα και να αφιερώσει τη ζωή της στα παιδιά της. Η «Γυναίκα Αθηνά» είναι Αμαζόνα κι έχει επιλέξει έναν δρόμο μοναχικό, ασκητικό. Η «Γυναίκα Εστία» είναι κρυμμένη πίσω από τον «θρόνο» κάθε γιου ή συζύγου και κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να τους βοηθήσει να εξελιχθούν.

Όποια σχολή σκέψης κι αν ασπαζόμαστε, όπως είπε κι ο Καμί: «Ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών μας». Για το πώς και το γιατί, έχει να χυθεί κι άλλο νερό στον μύλο των υποθέσεων και των θεωριών…

Γιατί πάντα ερωτευόμαστε τον λάθος άνδρα;
Βάσια Μαυράκη
Ελληνοεκδοτική
344 σελ.
ISBN 978-960-563-571-8
Τιμή €17,80

Twitter