Matthew McConaughey: «Greenlights»

Κλείνοντας τα πενήντα, ο Μάθιου Μακόναχι αποφάσισε να κάνει κάτι που πάντα του φαινόταν τρομαχτικό, να αναλογιστεί τη ζωή που έζησε ανοίγοντας τα ημερολόγια και τις σημειώσεις που κρατούσε επί τρεισήμισι δεκαετίες, σημειώσεις «για επιτυχίες και αποτυχίες, χαρές και λύπες, όσα με έκαναν να θαυμάσω και να γελάσω δυνατά. Τριάντα πέντε χρόνια στα οποία συνειδητοποιούσα, θυμόμουν, αναγνώριζα, συγκέντρωνα και κατέγραφα όσα με συγκίνησαν ή με κινητοποίησαν. Πώς να είμαι δίκαιος. Πώς να έχω λιγότερο άγχος. Πώς να διασκεδάζω. Πώς να πληγώνω τους άλλους λιγότερο. Πώς να γίνω καλός. Πώς να παίρνω ό,τι θέλω. Πώς να έχει νόημα η ζωή μου. Πώς να είμαι περισσότερο ο εαυτός μου». Κι αφού ξεφύλλισε όλες αυτές τις σημειώσεις, πακετάρισε όλα τα γραπτά του, απομονώθηκε στην έρημο και κατέγραψε τη μέχρι τότε ζωή του μ’ έναν τρόπο ομολογουμένως πολύ πετυχημένο.

Γεννημένος στον αμερικανικό νότο, μέσα σε μια σκληροτράχηλη οικογένεια ιρλανδικής καταγωγής που τον δίδαξε να παλεύει σκληρά για να επιβιώσει, έμαθε από παιδί να αγωνίζεται και, όταν κλαψούριζε στη μάνα του επειδή τα παλιά παπούτσια του τένις που φορούσε ήταν εκτός μόδας, εκείνη του απαντούσε: «Συνέχισε και θα σε πάω να γνωρίσεις ένα αγόρι δίχως πόδια!» Όπως γράφει: «Δεν υπάρχει τίτλος ευγένειας στο παρελθόν μας. Υπάρχουν όμως ζωοκλέφτες, τζογαδόροι των λιμανιών και ένας σωματοφύλακας του Αλ Καπόνε». Δουλεύοντας σκληρά κατάφερε να γίνει διάσημος σε νεαρή ηλικία, απέκτησε φήμη και χρήματα, θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα παίζοντας στις πιο εμπορικές ταινίες, όμως τη σωστή στιγμή είχε την ωριμότητα να αντιληφθεί την παγίδα και να αποτραβηχτεί έγκαιρα. Συνειδητοποίησε ότι έχανε τη δημιουργικότητα και τον προσανατολισμό του, η φλύαρη πραγματικότητα του κινηματογράφου τον παρέσερνε σε μια κατεύθυνση που δεν ήθελε να ακολουθήσει.

Ήταν ώρα να κάνω τη ζωή μου την αγαπημένη μου ταινία…

Από τότε ξεκινά τις πνευματικές του αναζητήσεις, λόγω των οποίων ταξιδεύει παντού στον κόσμο ψάχνοντας θρησκευτικές και υπερφυσικές απαντήσεις στα ερωτήματα που τον βασάνιζαν, όπως λέει ο ίδιος: «…ήμουν πάλι ανήσυχος, χρειαζόμουν κάποια εξέλιξη. Έπρεπε να κολυμπήσω κόντρα στο ρεύμα, να αλλάξω λωρίδα, να νιώσω πως ανελίσσομαι κατά κάποιον τρόπο». Κι αφού έκανε στροφή παρατώντας τις εμπορικές επιτυχίες, ένιωσε ότι είχε έρθει η ώρα να γράψει και να σκηνοθετήσει το δικό του σενάριο, όπως γράφει ξανά: «Ήταν ώρα να κάνω τη ζωή μου την αγαπημένη μου ταινία… συγκέντρωσα, λοιπόν, γραπτά των τριάντα πέντε ετών και τα πήρα μαζί μου σε ερημικά μέρη για να ακούσω τη συνετή ιστορία τους, να κάνω απογραφή της επένδυσής μου: εμού του ιδίου. Πέρασα δυο βδομάδες μόνος μου στην έρημο όπου είχα συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου, δύο ακόμη στο ποτάμι όπου είχα μάθει να κολυμπάω, άλλες δύο σε μια καμπίνα που βρίσκεται μέσα στο πευκοδάσος του ανατολικού Τέξας, τρεις ακόμη στο δωμάτιο ενός μοτέλ στα σύνορα του Μεξικού, κι άλλες δύο κλειδωμένος σ’ ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Σε κάθε μέρος αντίκριζα τον εαυτό μου. Τα πενήντα χρόνια της ζωής μου. Ήταν τρομακτικό…»

ma mcconaughey Το αποτέλεσμα όλων αυτών των αναζητήσεων και των στοχασμών είναι το βιβλίο Greenlights: Άναψε πράσινο, φύγαμε! – το οποίο έφτασε στο νούμερο 1 των ευπώλητων που ανακοινώνουν οι New York Times, αποδεικνύοντας ότι ο Μακόναχι εκτός από καλός ηθοποιός ξέρει και να γράφει μ’ έναν τρόπο πρωτότυπο, απλό και ειλικρινή, χρησιμοποιώντας στην ιστορία του τα συστατικά που οι καλοί Αμερικανοί συγγραφείς ξέρουν να διαχειρίζονται: ένα μείγμα παραδοσιακής λατρείας για τη φύση και την οικογένεια, μαζί με μια δόση ελευθερίας και ταξιδιού κατά μήκος αυτής της απέραντης χώρας και μια ικανή ποσότητα της μοντέρνας σκέψης που διαχέεται στον τόπο που γέννησε τον σύγχρονο κόσμο. Ακολουθώντας την παλιά, καλή συνταγή, ο Μακόναχι έγραψε και μας έδωσε ένα από τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν στα βιβλιοπωλεία το φετινό καλοκαίρι.